Captain Lee and the Cockswains overduidelijke winnaar Plankenkoorts 2011

Met enthousiasme en energie veroveren ze Atak

door: Ylinde Kuiper. ,

De kapitein zet koers richting Geuzenpop met hun schip vol rock ’n roll. Ze laten daarbij The Road Home, Sam Enough en Lick achter in het vaarwater. Ahoy.

Met enthousiasme en energie veroveren ze Atak

Enthousiast, energiek en een flinke lading fans. Hiermee wint Captain Lee and the Cockswains de finale van deze editie van Plankenkoorts. Onder andere een optreden op Geuzenpop staat hen te wachten. Het publiek wordt wild wanneer Captain Lee and the Cockswains de eerste geluidsgolven Atak in ramt. Het optreden staat gelijk als een huis. Ze blazen het publiek omver met hun energieke, ruige geluid. De band maakt rock ’n roll met een beetje punk erdoor en dit valt in de smaak bij de zaal. De energie die de band neerzet, werkt aanstekelijk voor het publiek, van wie enkelen al gekleed waren in Captain Lee shirtjes. De nummers zijn niet te serieus en klinken ook niet te ingewikkeld, maar wel erg interessant. Vocaal scoort de band minder, blijkbaar hebben ze dit zelf ook in de gaten, want de hele band ondersteunt de zanger zo nu en dan. Ze strijden hard voor de titel, de passie en de wil spat er vanaf, wat een heerlijke sfeer neerzet in de zaal. De geleverde strijd is niet voor niets geweest. Natuurlijk zijn zij niet de enige band die strijdt om de titel, naast de kapitein probeert ook: The Road Home, Sam Enough en Lick het optreden op Geuzenpop te veroveren. De aftrap is deze avond voor The Road Home. Leuke band, weinig bijzonders. Ook deze band ramt lekker weg, maar het brengt weinig speciaals. De nummers zitten veelal hetzelfde in elkaar: een rustige, ritmische intro gevolgd door een ‘verrassende’ overgang naar hard en ruiger. Deze ‘knal’ is soms wel nodig om de aandacht erbij te houden. De nummers individueel zijn echter totaal niet slecht en luisteren erg lekker weg, maar ze lijken net te veel op elkaar. De variatie mist, net als in de stem van de zanger, welke het zou sieren als die wat hogere tonen zou kunnen halen. Verder is zijn wat hese en ruwe stemgeluid wel prettig om naar te luisteren. Ook de cover van Bruno Mars’ 'Grenade' is een leuke toevoeging, helemaal vanwege de al snel getrokken uiterlijke gelijkenis tussen de zanger en meneer Mars. Aan energie ontbreekt het The Road Home niet, alle vier de jongens vechten intensief voor de hoofdprijs, maar het publiek gaat, zo aan het begin van de avond, nog niet mee in dit enthousiasme. Sam Enough volgt, de enige band met een vrouwelijke front‘man’. De band komt erg professioneel over en zit strak in elkaar. Zangeres 'Sam' schreeuwt er flink op los en heeft een groot stembereik. Wel komt dit soms erg beangstigend en intimiderend over, wat een reden zou kunnen zijn dat het publiek niet dicht bij het podium durft te komen. Naarmate het optreden vordert, zwakt dit intimiderende af en is het publiek steeds minder angstig om naar voren te komen. De band zegt zelf rauwe bluesrock te spelen welke invloeden ook zeker hoorbaar zijn. Wanneer een band nummers maakt over seks betekent dit echter niet dat er daarbij ordinair gekleed moet gaan en al zeker niet dat je dan je kanten string aan heel Atak moet laten zien boven je leren broek uit. Misschien heeft dit bij de jury toch punten opgeleverd want ze hebben we de tweede plek weten te bemachtigen. Als afsluiter is Lick aan de beurt. Na een goede band spelen kan een voordeel en een nadeel zijn. Je speelt voor een warm publiek, maar je moet het wel zien te overtreffen. Dit deed Lick niet. Het publiek had geen interesse meer en wachtte meer op de uitslag. Helaas voor Lick want ze maken wel goede muziek. Ze spelen rock zoals rock al jaren gemaakt wordt. Ze passen zo tussen een rijtje classic rock bands. Niet alleen qua muziek, maar ook qua show. De passie straalt er vanaf en zelfs de instrumenten zijn met kleur op elkaar afgestemd. Technisch zit het ook erg goed in elkaar, de nummers zijn strak en klinken verrassend vrolijk voor een rockband. Helaas is dit niet het juiste publiek voor deze band, waarvan de zanger lichtelijk geïrriteerd lijkt te raken. Dit langharige 'tuig' is meer geschikt in een rockcafé waar ander langharig tuig hun biertjes nuttigt. Dan pas zal deze band tot hun recht komen en de waardering krijgen de ze zeker verdienen. De winnaar van de avond was overduidelijk en terecht. Gefeliciteerd Captain Lee and the Cockswains.