Cello improvisatie en knopjesmelancholiek

Paul de Jong en Bart Folmer in het Deventer Havenkwartier.

Tekst: Lourens Scholing / Foto: Jelmer Gremmen ,

17 juli vond Ass-crack stage-hack plaats in het Havenkwartier te Deventer. Lees hier een verslag van alweer de 15e editie van dit evenement.

Paul de Jong en Bart Folmer in het Deventer Havenkwartier.

De asscrack-stagehack als zondagmatinee ditmaal in het Havenkwartier, en het tijdstip betekent duidelijk goede dingen voor de opkomst; er moeten zelfs stoelen bij in inderhaast geïmproviseerde arena in de publieksruimte. Het toffe aan de Ass-crack Stagehack, in feite het uithangbord van Harco Rutger's cd-r-label Esc.rec, is dat je nooit weet wat je ervan kunt verwachten. Een prachtig gegeven voor mensen zoals uw schrijver die over het algemeen nogal ziek worden van de zoveelste “Johnny the Foxx (Bluesrock, USA)” of “Zion Blowjob (Roots, UK)” in het lokale jeugdhonk. Wanneer Ass-crack komt met iets als “Paul de Jong, cello improvisaties”, kan het evengoed betekenen dat hij een uur lang gaat proberen het ding in zijn reet te duwen. Goed, misschien niet helemaal, maar u begrijpt.
 
De Jong is de ene helft van het duo New Yorkse duo the Books, een bandje dat in uitgesponnen popliedjes grossiert met een sterke nadruk op klankkleur, gesamplede “gevonden” geluiden en een collage-achtige benadering van compositie. Vooral die laatste kwaliteit is vanmiddag goed terug te horen. Korte frasen van vagelijk herkenbare wereld en -folkmuziek wisselen elkaar af, en het optreden lijkt bij tijden een zoektocht te zijn van de artiest en het publiek naar de verbanden tussen de verschillende fragmenten. En dat lukt steeds beter naarmate de Jong's aanpak meer bezinkt en de artiest zich meer op zijn gemak gaat voelen. We horen citaten uit Indiase muziek, spirituals, klassieke motieven en fiddle-muziek in prairiestijl. De Jong slaagt erin een muze aan te roepen die tegelijk schoon is en eeen spanning met zich meebrengt, een combinatie van kwaliteiten die maar zelden echt goed uit de verf komt. Ik heb een uur lang mijn adem ingehouden.
 
Na de Jong brengt Bart Folmer nog een DJ-set, de jammerlijk een beetje op rotsachtige bodem valt bij het aanwezige publiek, dat toch echt voor live-muziek lijkt te zijn gekomen. Toch kunnen we terwijl de zaal langzaam leegloopt de inwendige mens versterken aan de meer melancholieke kanten van het werk van onder andere Squarepusher, Boards of Canada, en zo nog wat electronica-grootheden van de afgelopen vijftien jaar.