Zwolse Blaas of Glory rockt met klassiekers

Feest met dunschillers, grafstenen en zebraleggings

Tekst: Marleen de Roo / Foto's: René van Hoesel ,

Zaterdag 22 januari was de cd-releaseparty van het debuutalbum van Blaas of Glory, ‘Highway to Hell’. Ooit begonnen als grap, is deze mobiele act uitgegroeid van populaire pauze act tot een op festivals geliefde rockband met eigen album. Daarom belooft het een leuk feest te worden in Hedon.

Feest met dunschillers, grafstenen en zebraleggings

Hedon is op zaterdagavond veranderd in een duister rockpaleis. Flikkerende lantaarns en een glitter doodshoofd verlichten de DJ Booth van DJ E-Star, terwijl zij de grootste hits van Rammstein en Rage Against the Machine draait.
Vanavond is de cd-releaseparty van het debuutalbum van Blaas of Glory, ‘Highway to Hell’. Binnen vier jaar is de coverband uitgegroeid van populaire pauze act, via een tournee met Metallica, tot een geliefde band met eigen album. Blaas of Glory is ontstaan toen de hardrockband Blaze of Glory het einde inluidde. Met instrumenten zoals een dwarsfluit, accordeon, banjo en sousafoon speelt de Heavy Metal Marching Band covers van bekende rocknummers en wist zich hiermee al gauw te onderscheiden van hedendaagse coveracts.
Op het podium staat een groot huis – sprekend het huisje uit de promofoto’s van Blaas of Glory - inclusief veranda. Voor de deur liggen grafstenen met opschriften zoals “Rest in pieces”. De Zwolse Blaas of Glory heeft flink uitgepakt voor de avond van hun cd-release. Niet alleen met een decor waar je u tegen zegt, ook met een flamboyante gastvrouw, diverse tatoeëerders en een heus VIP-balkon. Terwijl DJ E-Star ruimte moet maken voor de band Liptease and the Backstreet Crackbangers, zitten de tatoeëerders met stiften de mooiste creaties op de lichamen van bezoekers te maken.

Liptease and the Backstreet Crackbangers kennen Hedon al een beetje. Ze mochten al optreden tijdens een WK feest vorig zomer. Vanavond geen voetbal, maar wel bitterballen en bier. Hoewel deze bitterballen alleen beschikbaar zijn voor de lucky few, die op het VIP balkon mogen genieten van speciale hapjes en drankjes.
Net als Blaas of Glory spelen Liptease and the Backstreet Crackbangers covers van bekende rock (en pop) nummers. Gestyled als een jaren veertig groep zoals de Andrew Sisters, met de heren inclusief vetkuiven zoals in de jaren vijftig, misstaan ze ook niet in de 21e eeuw. Vooral de cover van Korn’s ‘Freak on a Leash’ is er één om te onthouden. Het is haast onherkenbaar in zijn nieuwe jasje. Helaas biedt een soortgelijke setting weinig spanning. Er is nauwelijks ruimte voor vernieuwing of spannende solo’s. Het is allemaal erg braaf en clean, hoewel dat in deze tijd met wulpse dames zoals Lady Gaga en Rihanna best een verademing is.

De Blaas of Glory vriendengroep bestaat uit mannen en vrouwen met veel haar (veelal pruiken), getoupeerd en geverfd. Ook de bandleden staan bekend om hun jaren tachtig gestylde kleren, wilde pruiken en mooie zebraprintbroeken. In een fanfareoptocht betreedt Blaas of Glory het podium, terwijl uit de wasbord de herkenbare melodie van Europe’s ‘The Final Countdown’ klinkt. Meteen bij het eerste nummer barst de zaal los in een luid samenzang, waardoor de zangers van de band weinig meer hoeven toe te voegen. Het is een feest der herkenning, de hits die de heren - en gastdame Charlotte Wessels - ten gehore brengen. Hits zoals ‘Running With The Devil’ van Van Halen, ‘Ace of Spades’ van Motörhead, zelfs Bon Jovi’s ‘Living On a Prayer’ moet er aan geloven. Het blijft bijzonder, rocknummers maken met instrumenten uit de fanfare.

Om de avond nog feestelijker te maken, nodigt de gastvrouw een aantal heren uit op het podium. Zij moeten headbangen en tegelijk een appel schillen met een dunschiller. Het publiek valt stil bij deze nogal abnormale vraag, maar al snel klinkt er gelach als de heren alles in de strijd gooien om zo mooi mogelijk headbangend een appel te schillen.

Hoewel de mobiele act op festivals zijn plaats echt heeft gevonden, weten ze ook op een podium een feestje neer te zetten. Het publiek zingt zo luid mee, dat niemand meer op de kleine schoonheidsfoutjes let. Rest de vraag aan het eind van de avond: krijg je dat feestelijke gevoel terug bij het opzetten van de cd?