De bands: Sunnpimp, Paceshifters, Shaking Godspeed en Charlie Jones’ Big band zorgen voor een avond die voor herhaling vatbaar is. Rock&Roll wordt weer belangrijker dan zuurstof tijdens een escalerende avond vol goede muziek en humor.

Het is moeilijk om de zanger van Sunnpimp te negeren. Eigenlijk is het de eerste persoon die je op zou zijn gevallen als je vrijdag 21 januari in Hedon was. De Marquis ging gekleed in een witte legging met een koninklijke mantel onder een weelderige bos haar; gek genoeg blijkt dit later een pruik te zijn. Marquis de Zwaffelaere loopt rond als een ware rocker zonder schaamte en begint zijn act in het bargedeelte van een praktisch leeg Hedon. De vijf mensen die op dat moment in de zaal staan, zijn ongetwijfeld even in de war en vragen zich terecht af wie daar nou aan het schreeuwen is. De rest van de band staat gewoon op het podium en gelukkig gaat daar de meeste aandacht ook naar uit. Er mogen grote vraagtekens gezet worden bij het zangtalent van de Marquis, en bij zijn overige activiteiten overigens ook. De woorden zijn niet te verstaan en de schreeuwen lijken zich meer thuis te voelen in een jaren tachtig heavy metal band. De muziek is erg snel en zeker wel rock ‘n roll maar erg geboeid waren de weinige mensen in het publiek helaas niet.

De interesse van het steeds groter wordende publiek wordt meer geprikkeld als Charlie Jones’ Big Band het podium bezet. Gek genoeg bestaat de big band uit slechts drie personen. Deze drie zetten echter een dijk van geluid neer waar men niet omheen kan. De dreigende blues tonen worden zo nu en dan afgewisseld met stukjes vooruitstrevende gitaar momenten waar zelfs Jack White nog iets van zou kunnen leren. Kortom, heerlijke delta blues met een stevige rock bodem. Het is het perfecte recept en de band raakt dan ook bij de grootste gedeelte van het publiek de juiste snaar. Onze zuiderburen ontvangen hierdoor  een luid applaus als de laatste snaar stopt met vibreren en de zaal heel even stil is. Deze band is al goed bezig in Vlaanderen en we mogen hopen dat ze nog vaker naar ons kleine landje komen om ons eens goed op zijn kop te zetten.

Het op de kop zetten is niet iets onbekends voor de broertjes van de Paceshifters. Het biertje dat op het podium gedronken wordt is dan wel gehaald door een legale drinker maar dat mag de pret niet drukken. Heel even heerst er toch een soort van onrust in het publiek: ‘wat doen die jochies daar op het podium met de veels te grote instrumenten’. De twijfels worden snel weggeblazen door een gigantische bak herrie die menig oudere gitarist in een slecht daglicht kan zetten. De basgitaar is groter dan zijn bespeler maar toch weet hij zeer zeker de fretten te vinden. Het geheel klinkt dan ook als een prachtig punk-rock orkest. Het zijn beesten, zelfs al is het al lang bedtijd geweest. Ze voelen zich overduidelijk op hun plaats in de lichten van het Hedon, want voor hun voeten ontwaakt een ware pit. Uit alle macht probeert het publiek  elkaar de hersens in te slaan op het ritme van de muziek. Gelukkig slaagt hier niemand in. Concluderend kunnen we alleen nog maar hopen nog veel van deze jongens te horen en dat zij maar snel de grote podia mogen betreden.

Hekkensluiter van de avond zijn de mannen van Shaking Godspeed die met hun psychedelische rock een apart plaatje vormen. De klanken van de mannen  is bevrijdend en verademend na de ruige tonen van de Paceshifters. Ondanks dit volumeverschil spelen de heren spelen de zaal helemaal plat. Jammer genoeg voelt dit allemaal een beetje ‘middle of the road’ en brengen ze niet heel veel originaliteit. Hoewel, de resonator gitaar is een leuke toevoeging. De band heeft ondertussen landelijke bekendheid verworven met hun two minutes of fame in De Wereld Draait Door vorig jaar. Zeker een band om te onthouden.

The sound of the Rock ’N Roll underground bewijst het toch zeker maar weer: soms moet de ondergrondse toch echt naar boven voor wat lucht. Sunnpimp kan echter beter nog even beneden blijven. En daar is niets mis mee.