Dat vanavond een blues held het podium zal bestieren is wel duidelijk. De kleine zaal van Metropool is ruim voor aanvang al aardig gevuld met overwegend besnorde vijftigers vergezeld door hun vrouw of zoon. Dat de zaal steeds voller wordt, is aan de temperatuur te merken. Een mooie avond voor de blues! Voordat Sas en zijn mannen hun eerste noten zullen spelen, wordt het publiek getrakteerd op de erg fijne bluesrock van Sam Enough. Het is duidelijk te merken dat de Sas-fans duidelijk onder de indruk zijn zangeres van Sam te Wierik die met haar indrukwekkend fijne stem met flinke rauwe rand het publiek inpakt als een veel jongere versie van Tina Turner, inclusief haar uitstraling! Hoewel er even een technisch mankement is, heeft het publiek het eigenlijk niet eens door, Te Wierik laat zich hierdoor nauwelijks afleiden. De muziek van het kwartet laat zich niet zomaar in een blues hoekje plaatsen en dat maakt dit optreden erg aantrekkelijk. De erg strakke drumpartijen van Maurice Slot houden het geheel in een fijn strak tempo terwijl gitarist Simon van Dalen de indruk wekt dat het hem allemaal erg makkelijk af gaat. De veel te korte set eindigt in een waar climax. Van Sam Enough krijg je niet zo snel genoeg! Nadat het podium is omgebouwd en de temperatuur nog wat meer is opgelopen in de zaal stapt de imposante bluesgitarist Julian Sas het podium op. Voor mensen die hem niet kennen lijkt hij zo uit de States over zijn gekomen, maar Sas komt gewoon uit het oer-Hollandse Beneden-Leeuwen. Zijn staat van dienst is groot en dat is ook te merken aan de gitaristen en blues liefhebbers pur sang, die massaal op dit optreden zijn afgekomen. Zijn gitaarspel is erg indrukwekkend en dat bekrachtigt hij nog eens des te meer door zijn gelaatsuitdrukkingen, zo zou hij als luchtgitarist nog imposant zijn om naar te kijken. De meester van de blues tovert de ene na de andere solo uit zijn gitaar die meer dan strak te noemen zijn. Een jarenlange live-reputatie en eigen geluidstechnici zijn dan ook de de oorzaak van een erg goed geluid in het Paradijs. Tevens schuldig aan de meeslepende blues van Sas zijn bassist Tenny Tahamata die er heel ontspannen bij staat en de erg strakke drumpartijen van drummer Rob Heijne. Dit maakt vanavond als een erg vermakelijk potje bluesen!