Drie jonge wolven die een puik stukje muziek kunnen neerzetten, dat is DeWolff. Soms wordt men door hun psychedelica meegezogen naar andere dimensies om vervolgens met brute kracht op de aarde teruggeworpen te worden door hun stevig potje Rock ‘n Roll.
DeWolff trapt af met ‘Evil and the Midnight Sun’, een lekkere knaller om het publiek wat los te krijgen, om vervolgens door te gaan met ‘Love in C Minor’. Het publiek komt echt los bij het nummer ‘Silver Love Machine’, afkomstig van hun debuut album ‘Strange Fruits and Undiscovered Plants’. Al hossend en springend deinst het publiek mee bij de aanstekende riff van het nummer. Vervolgens vervalt de set in een stukje psychedelica; nummers met lang uitgesponnen gitaar- en orgelsolo’s.
Tijdens het harde nummer ‘Don’t You Go Up in the Sky’ komt het publiek weer volledig tot leven. Niet veel later kondigt DeWollf na een hoop ‘protest' het laatste nummer aan. Onder begeleiding van feedback van de gitaar verlaat de band het podium. De feedback blijft echter aanhouden dat hun terugkomst impliceert. De band komt dan ook terug om hun nieuwe single ‘Pick Your Bones Out Of The Water’ in te zetten. De avond wordt afgesloten met een drumsolo door het kleinere broertje Luka in het nummer 'Gold and Seaweed'. Onder luid applaus bedankt DeWolff hierna het publiek en vertrekt.
Concluderend kunnen we stellen dat de jongemannen van DeWolff hun instrument goed beheersen en een degelijke show kunnen neerzetten. Het oogt uiterst professioneel en zo klinkt het nog meer. Het debuutalbum is echter bekender bij het publiek en slaat hierdoor beter aan. Toch heeft de band met hun nieuwe album ‘Orchards Lupine’ een stijgende lijn te pakken. De band bewijst dat het een eigen stijl heeft ontwikkeld. Natuurlijk worden zij vergeleken met de bands uit de jaren zeventig, zoals Led zeppelin of The Doors, maar dat heeft de band eigenlijk niet nodig.
Jammerlijk genoeg verveelt de band op den duur ietwat. De lang uitgesponnen solo’s en instrumentale intermezzo’s lijken soms de aandacht van het pulbliek niet vast te houden. Hoewel de kwaliteit van het spel van de DeWolff prima in orde is, komt het soms iets te klinisch over. Alles lijkt tot in de puntjes bedacht en er is weinig ruimte voor het onverwachte of improvisatie. Echter, dit mag niet betekenen dat DeWolff niet meer kan leren. Immers, wellicht heeft dit te maken met hun hun jonge leeftijd, die tot uiting komt in de verlegen of brave interactie met het publiek. Toch is het al met al een goede show. Het bewijst dat DeWolff niet voor niets voor uitverkochte zalen staat.