Het Paradijs van Metropool is goed gevuld met vaders, moeders, buren, vrienden en een lesbische tante. De tienermeidenband Pink Apple Pie is eindelijk volwassen. De ingrediënten: piano, drums, gitaar, basgitaar, cello en vooral veel zang. Gooi dit in de fantasierijke breinen van een aantal meiden en het eindresultaat is EP 'Our Kitchen' die ze vanavond 17 februari mogen presenteren.
Als opener van deze avond trapt het Enschedees/ Utrechts trio InfraRood af. Voorzichtig beginnen ze hun tere liedjes die een mix is tussen singer-songwriter, kleinkunst en chansons met een jazzy sausje en een klezmer garnering. Het eerste nummer, die gezongen wordt door Pascal van Hulst, laat meteen voelen hoe fragiel hun luisterliedjes in elkaar zitten. Er volgt een scala van mooi gearrangeerde nummers in het Nederlands, Engels, Frans en zelfs Twents. De voorzichtigheid wordt met uptempo afgewisseld inclusief een humoristische knipoog. Pianist/ zangeres Johanneke ter Stege overtuigt met een erg mooie klankkleur, maar het tempo in het optreden is traag door de stiltes tussen de nummers door. Erg fijn is het basspel van (contra)bassist Esley Vooijs, die een solide basis vormt in het geheel. InfraRood sluit af met hun Middeleeuws klinkende ode aan de, volgens hun eigen zeggen, de oer-Hollandse knol, de aardappel. Erg leuke en fijne liedjes, maar ik mis toch wel een rode draad, een verhaal, meer theater.
Zoals gewend, staan er buiten instrumenten een strijkplank vol attributen op het podium en hangt er op de achtergrond een ballon, duidelijke herkenning dat de meiden van Pink Apple Pie staan te popelen het podium te mogen betreden. Hoe jong ze ook zijn, ze hebben toch al een aardig bestand met liedjes op weten te bouwen en deze nemen ze vanaf begin tot eind door vanavond. De eerste liedjes zijn niet heel intelligent van tekstuele aard, maar erg vermakelijk en overtuigend. Zo wordt 'Take Me Home' alleen met piano en driestemmige zang gebracht wat veel trotse blikken van ouders doen opleveren.
De theatrale liedjes zijn erg schattig, maar soms iets te voorspelbaar. Dat de meiden zelf erg veel plezier in het spelen hebben is van hun ontspannend ogende gezichten af te lezen. Natuurlijk spelen de meiden ook nummers van hun EP. In 'Pretty' weet zangeres Susan te overtuigen dat het over haar zelf gaat. Laten we hopen dat niet alle teksten autobiografisch zijn, tal van volwassen onderwerpen passeren de revue. 'Goodmorning Dear' bevat passages van slechte sex, 'Daddy' gaat over kinderporno en 'Liquor'... dat spreekt voor zich. Of zijn de appeltaartmeisjes toch niet zo onschuldig als ze eruit zien?
Tot hun enige cover 'Engel' van Rammstein, die nog een erfenis uit de inmiddels ter ziele Pulsecontest is, weten de meiden de aandacht van het publiek goed vast te houden. Daarna zakt het optreden, die aan elkaar hangt van de kippenvel momenten en schoonheidsfoutjes, toch een beetje in elkaar en druppelt de zaal langzaam wat leger. Gelukkig blijf het grootste deel van het publiek staan. De nieuwsgierigheid naar de resultaten op hun EP 'Our Kitchen' zijn in elk geval flink gewekt.