Als je een weinig enthousiast publiek, bestaande uit een mannetje of tien, voor je hebt staan kun je als frontvrouw van COLINN twee dingen doen: Je speelt gewoon lekker je set alsof het een veredelde repetitie betreft, of je gaat tussen de nummers door met geforceerde opmerkingen het publiek proberen te bespelen. Zangeres/gitariste Jacky Kwast kiest voor het laatste. Zo zijn er de verwoede pogingen om de mensen die bekende stapjes naar voren te laten zetten. De mededeling dat er gedanst mag worden, schiet ook behoorlijk z’n doel voorbij. De band uit Overijssel speelt al bijna routineus zijn set met hier en daar ruimte voor verse nummers. Het nieuwe ‘Eat Your Heart Out’ maakt daarbij de meeste indruk. De mannen en vrouw van COLINN hebben er zin en staan met veel overtuiging te spelen, alsof ze voor een goed gevulde zaal staan. Dat siert ze. Ze zijn weleens beter uit de verf gekomen, volgende keer meer rocken en minder praten misschien.
Het is typisch zo’n avond dat iedereen z’n zinnen heeft gezet op het hoofdprogramma. De gemiddelde leeftijd in de steeds voller lopende zaal verraadt dat hier gaat om een band die al een tijdje mee gaat. Vanaf 1990 om precies te zijn. De biografie van de band vermeldt dat ze de eerste Nederlanders waren met een Amerikaans platencontract voor hun debuutalbum ‘Taurus No Bull’. Meerdere prominente festivals en bezoeken aan John Peel van de BBC zouden snel volgen. Na negen jaar hun psychedelische noiserock verspreidt te hebben hield de band het in 1999 voorlopig voor gezien.
De noise kruipt waar het niet gaan kan. Er werd weer getourd. De voorlopig laatste tour wordt vanavond afgesloten in Atak. Voordat de leden zich opsplitsen in verschillende side projects, wordt er nog éénmaal als Cords zijnde een flinke noisemuur neergezet. Het zijn niet alleen de oren die vanavond op de proef worden gesteld (een geluidstechnicus die vooral hardcorebands doet staat achter de FOH, dus tel uit je winst), ook de ogen worden aan de nodige psychedelica onderworpen door middel van kunstzinnige visuals. Helemaal in jaren negentig sfeer, erg cool.
Cords is een eigenzinnige band op een prettige manier. Elk bandlid heeft zijn eigen typerende karakter, maar de groep vormt toch zonder twijfel een sterk geheel. Er staat echt een band op het podium, niet elke groep muzikanten kan dat uitstralen. Van de onorthodoxe fingerpicking techniek van Trush tot de lange Cobain-achtige haren van de andere gitarist. Het is een band die doet waar ze zin in hebben en dat pakt heel goed uit.
Het publiek smult van de nummers die ze voorgeschoteld krijgen. Sommige roepen herinneringen op, anderen zijn gewoon fijn om naar te luisteren. Plotseling komt er een danseres vanuit de backstage het podium op dansen. Op een spastische slang-achtige manier manoeuvreert ze zich tussen de bandleden. Dit lijkt afgesproken en is voor een paar nummers wel leuk om naar te kijken. Daarna springt ze wijselijk van het podium af.
Zangeres Simone houdt af en toe een praatje met het publiek zonder dat het ongemakkelijk wordt. Het is exemplarisch voor een uiterst gezellige en gemoedelijke noiserock avond waarin een lach moeiteloos gepaard gaat met een headbang hier en daar. Dat deze lokale helden maar lang door mogen gaan.