Een groep bestaande uit bekende artiesten zoals Bertolf, Anneke van Giersbergen en de geliefde singer-songwriter Casper Adrien presenteert vandaag het lang verwachte 'You May Never Know What Happiness Is'. De uiverkochte zaal kent de YouTube video’s, de korte optredens in diverse tv- en radioprogramma’s en natuurlijk het muzikale verleden van de bandleden. Maar is het genoeg?
De set begint met een groep ballades die Erik Neimeijer en Anneke van Giersbergen prachtig zingen. De rustige songs bepalen meteen de sfeer in de zaal. Een ontspannen stemming, maar er is een beklemmende stilte. Alsof iedereen elke noot en elke toon zeer bewust in zich opneemt. Alsof het publiek deel uitmaakt van iets unieks en als enige mag oordelen. Wat natuurlijk niet geheel waar is, dit concert wordt namelijk door Hedon live uitgezonden voor de mensen thuis.
De sterke akoestische songs worden afgewisseld door snellere nummers. De meer uptempo songs, zoals ‘Some December Morning’ van Ilse DeLange en Bertolf, krijgen een country feel mee. Deze americana sound waar Lorrainville om bekend staat, hoor je echter maar in een paar nummers terug, zoals ook in ‘Matilda & Me’ van Peter Slager van Bløf (die vanavond ook de baspartij verzorgd).
‘Recognize Me’ en ‘Lost’ zijn nummers die kippenvel geven, maar helaas zijn dit slechts unieke momenten. Vooral de covers geven kippenvel op een andere manier. ‘The Scientist’ van Coldplay is niet passend in de singer/songwriter en americana feel van de set. Daarnaast worden de covers een stuk minder enthousiast en beheerst gespeeld. Alsof ze op het laatste moment zijn toegevoegd om de set toch maar zo lang mogelijk te maken. En dat is jammer, want wie zegt dat het publiek drie toegiften nodig heeft? Eén album bevat natuurlijk niet voldoende nummers voor 1,5 uur speeltijd, maar meer interactie met het publiek had de diverse covers ook kunnen minderen. Het spelen van de mindere covers haalt de vaart uit de set en toont ook de zwakke kanten van de band. Gelukkig maakt de laatste cover van Damien Rice ‘The Blower’s Daughter’ nog veel goed door de geweldige stem van Casper Adrien en Anneke van Giersbergen.
De verwachting? Een uniek project: van Facebook naar een heus album. Rasartiesten, dus topkwaliteit. Klopt dit met het eindbeeld?
Dat het echte muzikanten zijn, twijfelt niemand aan. Maar Lorrainville is een eenmalig project, het is geen band. Hoewel ze op elkaar ingespeeld zijn, mist de chemie en interactie, zowel met elkaar als met het publiek. Daarnaast willen ze net iets te veel en net iets te graag. De mensen hebben betaald en ze hebben maar één moment om zich te bewijzen. En dat is maar deels gelukt.