Hoewel er bij Plato Enschede nog wel kaarten verkrijgbaar waren, wist de lokale media te melden dat de camping van Geuzenpop 2011 al volgeboekt was. Een optimistisch stemmend bericht. Het festival heeft al jaren te maken met terughoudende bezoekersaantallen. Meer zielen meer vreugd is zeker van toepassing op een muziekfestijn als deze.
Veel bezoekers chillen nog op de camping wanneer de openingsband de eerste noten over het Rutbeek laat waaien. Het terrein laat nog veel gras zien en weinig mensen. De grote Grolsch tapwagen ligt er ietwat verloren bij. Het terrein is voor de helft afgezet, morgen zal de large stage naast de mainstage worden geopend. Vanavond pendelen we tussen de Talentstage, de theatertent en de mainstage.
Festival opener Klavan Gadjé fungeert voornamelijk als achtergrond muziek voor de mensen op de camping. Een aantal handen vol mensen waagt zich in de warme Talentstage tent. Een paar goedgemutste festivalgangers zetten het op dansen, maar het is duidelijk dat ze nog niet helemaal warm zijn. De band uit Zuid-Holland klinkt als muziek die voor festivals geschreven lijkt te zijn. Een opzwepende mix van Balkan klanken en eigenlijk alles wat dansbaar is. Een publiek om op te zwepen is eigenlijk wel een vereiste bij een vermakelijk bandje als deze. Ook opzwepend, maar dan op een andere manier zijn de pompende songs van Shaking Godspeed. Dit drietal zet een overtuigende set neer met heerlijke fuzzsolo’s en pompende orgelpartijen. Langzaam maar zeker weten meer mensen de mainstage te vinden terwijl deze Achterhoekers niet kijken op een decibelletje meer of minder. Vooral meer dus. Een paar meter speelt Niels Duffhues in de theatertent een intieme set voor een aantal mensen die zich hebben genesteld in de zitbanken die er staan. Het tentzijl dempt wonderwel, Niels kan met moeite het gebulder van de mainstage meester worden.
Het is aangenaam vertoeven op het Geuzenpop terrein. De weersomstandigheden zijn ideaal. Het enige wat ontbreekt is eigenlijk sfeer. Stefany June doet een hele waardige poging om die erin te brengen. Deze band heeft geen introductie meer nodig. De uitgebalanceerde set werkt handig naar single en bescheiden hitje ‘Summer’ toe. De computer is nog steeds een belangrijke ‘ghostmusician’ die meer toevoegt dan afbreuk doet aan het geheel. Het is opmerkelijker voller in de tent dan even geleden.
Terwijl Stefany en haar knappe boys een prima show staat weg te geven, wanen we ons decennia terug in de theatertent. Hier staan Jeroen Kant & Ratten In De Schuur fijne laidback rootsy/bluesy nummers te spelen. Er is ook daadwerkelijk een nummer die gaat over de ratten in de schuur. Geen back-up track en synthesizers bij Jeroen Kant en de zijnen. Oude versterkers en een zelf-gefabriceerd drumstel sieren hier het podium. Een mooi contrast tussen de theater- en talenttent. De Grolschbusters houden de stemming erin zoals een vers getapt biertje dat doet. Niet meer en zeker ook niet minder. De feestpunk met een folk-achtige inslag gaat er prima in, maar wordt na verloop van tijd wel wat eentonig. De accordeon zou daar best wel eens debet aan kunnen zijn. De gemiddelde bezoeker lijkt daar geen last van te hebben. Die bestelt gewoon een nieuw biertje. Aan het eind komt nog een pitje op gang, maar die mag niet echt naam hebben
The Epstein uit Engeland giet folk in een hele andere vorm. Melancholische indiefolk vult de toegestroomde theatertent. Deze jongens kunnen spelen. Een prachtige gitaarsound en dito vocalen zorgen voor een zeer goed verteerbaar optreden. Sleutelwoorden zijn authentiek en eerlijk. Terwijl de zon een gouden gloed over het Rutbeek werpt draagt de zanger van The Epstein een nummer op aan Mediamagnaat Rupert Murdoch. Zo krijgt het optreden plotseling een verrassend actueel tintje.
Je zou bijna denken dat in de tent ernaast ook een Engelse band aan het spelen is. Dat is niet het geval. The Medics klinkt heel erg als een London Calling band, maar ze komen gewoon uit Utrecht. Ze brengen hun catchy tunes met veel overtuiging, maar de tent wil er niet echt vol van raken. Het merendeel van de bezoekers drinkt liever een biertje bij de soundcheck van Diablo Blvd. Deze Belgen met een part-time comedian als zanger legt een wel erg degelijk rocksound neer op het nog niet echt platgestampte gras.
De dageraad doet zijn intreden, de licht- en rookshow wordt zichtbaar en het is weer iets voller voor de mainstage. Het neigt naar de sfeer die Geuzenpop verdient. Alex Agnew is een fantastische frontman die het publiek met gemak meekrijgt. Zonder veel moeite wekt hij veel sympathie. Ook Marco Roelofs van de Heideroosjes ziet dat de Belgen hier overtuigend staan te rocken. De songs zijn een beetje cliché, maar omdat ze er zo’n mooie show van maken wordt het nooit saai. Waar De Grolschbusters net een pitje konden aanwakkerenn, dirigeert Agnew met gemak een wall of death voor het podium. Typerend voor de beste show van de avond. Tommy Ebben en zijn band komen goed tot z’n recht in de huiskamersfeer van de theatertent. Je moet even moeite doen om de spierballen rifs van de Belgen te filteren, maar dan blijven er ook prima liedjes over. Een zichtbaar enthousiaste Tommy ziet de tent langzaam voller worden.
Ook uit België, maar dan uit een hele andere hoek: Freaky Age brengt liedjes in de lijn van The Strokes, The View en recenter The Soft Pack. De Belgen laten in tegenstelling tot The Medics horen hoe je subtieler om kan geen met Engelse, maar ook Amerikaanse invloeden. Een solide set van deze jongen zuiderburen. Lekkere ongecompliceerde rock met hier en daar interessante hooks.
Inmiddels is het zo goed als donker. Studenten van de kunstacademie (AKI) zetten bij wijze van een ludieke actie overal ‘verboden het gras te betreden’ bodjes neer. Het ruime terrein snakt naar meer mensen. De avond biedt een prettig gevarieerd programma en de faciliteiten laten niks te wensen over. Twente en omstreken: Waarom is het zo moeilijk om een festival te terrein te vullen? Genoeg kritiek voor nu. We zijn hier om te genieten van de muziek.
Dan kan prima bij Jami Faulkner bijvoorbeeld. Deze Britse singer/singwriter kan ogenschijnlijke zonder moeite in zijn eentje de theatertent vermaken. Prachtige gitaartokkels, een soulvolle stem en begeleidende beats met zijn voet maken het een erg fijne show. Wel wat eentonig, als je niet zo van de zwijmel liedjes bent. Op dat laatste zul je De Heideroosjes niet zo snel betrappen. Deze punkveteranen mogen zich de meest succesvolle punkband van Nederland noemen. Ze hebben alles al een keer gedaan. Van tientallen festival tot een theatershow. De constatering dat de Limburgers over hun hoogtepunt heen zijn dringt zich aan. Routinematig wordt de set afgewerkt. Zanger/gitarist doet heel erg zijn best om de bezoekers waar voor hun geld te geven, maar het voelt meer als theater. Daar hebben de nostalgische halfdronken festivalbezoekers natuurlijk geen boodschap aan. Die gaan helemaal los op de hits van weleer. Bekende nummers ‘Sjonnie en Anita’, ‘Ik wil niks’, ‘Damclub Hooligan’ en Tering Tyfus Takketrut’ zitten er natuurlijk allemaal bij. Bij ‘Break The Public Peace’ komt gelukkige die ouderwetse Heideroosjes manie even bovendrijven. De Heideroosjes willen wel, hun momentum is echter ergens na de eeuwwisseling afgehaakt. Heeft de muziek de Heideroosjes ingehaald? Vanavond niet. Vanavond heeft Geuzenpop een prima afsluiter.