Warm, vooral heel warm en broeierig is het 's ochtends al bij aankomst op het Geuzenpopterrein, welke goed verscholen ligt in het Enschedees buitengebied. Terwijl de toegangshekken voor het publiek nog dicht zitten, is de Nederlandstalige balkanband Klavan Gadjé al druk bezig hun muziek over het festivalterrein te verspreiden.
De zesde editie van dit festival staat vooral in het teken van de stevige alternatieve rockmuziek maar gelukkig staan er ook een hoop singer/ songwriters op het programma. Milou Isyourmusic bijt in de theatertent, welke met bankstellen en salontafels meer is ingericht als een grote huiskamer, de spits af met 'I Want You Back'. Het publiek waardeert zichtbaar het werk van deze jonge singer/ songwriter. Het knappe is dat haar liedjes vier overeind blijven als op de mainstage My Propane begint te spelen. (JvP)
Als My Propane hun eerste noten over het terrein laten rollen, staan en zitten er een half veldje vol mensen voor het Mainstage. My Propane speelt overtuigend en energiek. De charismatische frontman Valerio Recenti leidt de band door de set. My Propane klinkt anders dan anders: er is een nieuwe gitarist, die speelt op een prachtige 8-string elektrische gitaar. Het geluid klinkt nog dikker dan voorheen, en dat staat de band goed. In de nieuwe nummers die My Propane speelde, klonk de band gelaagder en dikker dan voorheen.
Vorig jaar stond deze band op Geuzenpop nog op de Talent Stage, nu is zij opener op de Mainstage. Het publiek laat het zich welgevallen maar een volledige ontbranding –zoals vorig jaar in de tent op de Talent Stage- zit er zo vroeg op de dag helaas nog niet in.
Heist treedt aan op het LARGE popmerchandising podium. De speakers zijn hier al warm gespeeld door Klavan Gadjé en vanaf de eerste noot is Heist een feest voor de oren. Mijn hemel, wat blazen deze heren een decibellen de atmosfeer in. En wat voor decibellen: gelaagd, gecontroleerd, soms subtiel, maar meestal met donderend geweld en toch zo strak en zo warm… Deze band staat als een huis en je kunt er niet omheen. Zelf heb ik eenzelfde soort geluid eerder mogen ervaren, dat was bij Lenny Kravitz. Heist voegt daar door zijn muzikaliteit en dynamische composities nog het element van verrassing aan toe. Chapeau! (EM)
Ondertussen is in de Talentstage tent Are You A Lion met hun set begonnen. De band rond zanger/ gitarist Tije Oortwijn (Cafebar 401) maakt een zeer toegankelijke mengeling van indie americana rock met een voorzichtig vleugje folk. Dat gitarist Harald de Ruiter zijn gitaar meester is bewijst hij onder meer tijdens 'Rich Beyond Belief'. Gelukkig hoeven we niet lang te wachten want op dit moment wordt de laatste hand gelegd op de plaat die in november bij Goomah Music zal verschijnen. Deze band zou wel eens heel groot kunnen worden.
Teruggekomen in de theatertent staat stadstroubadoer Henk Lammers voor een handvol nieuwsgierige mensen zijn visie over het leven te vertolken. Gewapend met gitaar, mondharmonica en een fijne stem steekt de uitbater van Paco Plumtrek weinig onder stoelen of banken en heeft voor de gelegenheid 'Potverdonk' maar weer eens op zijn setlist gezet, een politiek geëngageerd nummer wat geschreven is in de tijd dat 'zij' nog minister was. (JvP)
Met Wallace Vanborn is niets mis: een drie-mans formatie met een dik geluid, dat soms doet denken aan Franz Ferdinand en The Queens of the Stone Age. Het vervelende van dit optreden was dat het op een of andere manier niet goed overkwam. De band stond op het podium en bleef daar. Er was weinig interactie met het publiek. Het was ook stikheet toen Vanborn optrad en het publiek gaf niet veel terug. De set was strak, muzikaal en overtuigend, doch de vonk tussen band en publiek sprong niet over. Erg jammer.
Cloon pakt. Cloon overdondert. Cloon is Cloon en dat moet je een keer hebben meegemaakt. Bij Cloon wordt je getrakteerd op een potje stevig muziekgeweld waarin je Tool, Tom Waits, Clawfinger, en Primus kunt herkennen met een sausje Green Jelly. Ontzettend tof om deze band in Enschede op Geuzenpop te mogen aanschouwen. In het optreden is Cloon enigszins maf, neigt soms naar disharmonie maar dit alles is schijn: van begin tot eind wordt hier professioneel muziek bedreven op hoog niveau. (EM)
Op dit moment heeft ook de regen het oosten van het land bereikt. Voor veel mensen een welkome afkoeling, voor anderen juist de reden om te schuilen in één van de tenten. Het wordt dan ook een stuk drukker bij Tim Vantol die in zijn eentje veel indruk maakt. Vantol met baard, petje, ruitjes overhemd klinkt hoe hij eruit ziet. Een fijne rauwe en zeer overtuigende stem waarmee hij zijn folk rock punk nummer ten gehore brengt is dan ook geen straf onder het schuilen.
Misschien dat Grown Cold voor wat verkoeling kan zorgen, maar bij het binnenkomen van de Talentstage tent lijkt het tegenovergestelde waar. Het is dan ook meer een sauna die ik instap en daar doen frontman George Grein en zijn mannen van Grown Cold een schepje bovenop. De hele tent gaat dan ook los op de agressieve death-metalcore en op moment dat ik denk dat het energie plafond bereikt is doen ze er nog net een schepje bovenop. Grown Cold blijft dan ook van begin tot eind een boeiende show neerzetten. (JvP)
My Favorite Scar bestaat uit een handvol muzikanten die hun sporen in de muziekindustrie reeds verdiend hebben. Dat betekent overigens niet dat er een stel ouwe lullen staat te tokkelen: nee, integendeel. Net als Heist en My Propane eerder, blazen zij door een strak en dik geluid te produceren het publiek bijna uit hun sokken. Maar daar houdt de vergelijking op. Bij Heist en My Propane zijn zaken als kunstzinnige muzikale vrijheid, buiten kaders en gebaande paden durven gaan, eigenheid en authenticiteit voelbaar en herkenbaar. My Favorite Scar is zonder meer een weergaloze metalact. Het dendert en raast als een goed geoliede machine. Het is echter niet vernieuwend of verrassend. Het publiek is dik tevreden en er zijn voor dit optreden alleen een paar dozijn vrouwen uitgerukt om hun metalhelden en zanger Jay te aanschouwen. (EM)