Het voorprogramma was in ieder geval verrassend aangenaam. Geen band die de hoofdact probeerde te overstemmen, maar relaxte akoestische tonen verwelkomde het binnenstromende publiek. Mediterraanse melodietjes en creatief gebruik van instrumenten zorgden voor een relaxte sfeer. Geen vocals bij dit duo, maar dat zou ook totaal overbodig zijn. Opgaand in hun muziek openden de mannen de avond op een relaxte manier. Het publiek dronk een biertje, babbelde wat, en genoot zichtbaar van een avondje uit.
Welgeteld 6 personen maakten deel uit van het 'jazz-ensemble' van Wouter Hamel. Met een pianist die heerlijke jazzdeuntjes uit zijn piano toverde deden ze denken aan vervlogen tijden. Met een contra-bassist die een stevige ondertoon in het optreden verzorgde. Een ondergewaardeers instrument met een geweldig geluid. Twee percusionisten zorgden voor het ritme, waarbij de ene een behoorlijke trukendoos ter beschikking had voor een lekker apart tintje, en tevens drummer van het voorprogramma was. De gitarist liet ook horen dat zijn gitaarwerk absoluut niet standaard was. Afwisselend akoestisch en elektrisch met een uitstapje naar banjo maakte niets uit voor hem.. en het klonk heerlijk. Leuk was het gezamenlijk spelen, gemoedelijk bij elkaar komend voorop het podium bij het nummer 'Merry-go-round'. Simplistisch goed, een duidelijke indicatie van de kwaliteiten van de band. Een daverend applaus van het verder ietwat timide publiek was hun beloning.
Verrassend was de afwisseling in de nummers, enerzijds lekkere jazz met een klassiek tintje, anderzijds vlotte up-tempo songs in een ogenschijnlijk compleet ander genre. Goede keus, want als ze de trend van het eerste nummer door hadden gezet was het publiek waarschijnlijk in slaap gevallen. Niet omdat het slecht was, maar omdat je met die heerlijke tonen weg droomt. Wouter Hamel gaf later bij het nummer 'Kings & Queens' aan dat dit nummer op een tv-tune leek en daar had hij gelijk in. Wederom niet in negatieve zin, de nummers zijn gewoon commercieel zeer toepasbaar, en verrassend afwisselend.
Mooi om te zien was ook dat de naamgever van de band totaal niet alle eer op zich nam. Natuurlijk is het zijn band, maar het ging hier overduidelijk om het totaal plaatje van de band, met een geniale synergie. Al moet Wouter Hamel minder kletsen tussen de nummers door, en meer zingen, want zijn zang zorgt voor kippenvel.. en niet alleen bij de sporadisch aanwezige jonge dames in de zaal. Dit muzikale talent is lekker bezig en dat toonde zich in het optreden. Enthousiast, lichtelijk zelfverzekerd en met een mooie toekomst voor hen, toonde de band en Wouter Hamel dat ze de stempel 'next best thing' zeker verdienen. Al is het maar om meer jazz te kunnen aanschouwen.