Waarschijnlijk zijn de mensen massaal naar buurstad Hengelo vertrokken voor het Bam! Festival, want bij Rigby in Atak is het alles behalve druk. Het lijkt voor zanger Christon wel weer even wennen om voor zo weinig mensen te spelen, maar hij lijkt het ook wel leuk te vinden om, zoals hij het zelf noemt, een intiem optreden te doen. Wanneer voorprogramma Kings Of Oblivion begint, zijn er om en nabij de 20 mensen aanwezig. Het enthousiasme van de band wordt er echter niet minder om. Ze vullen zo’n drie kwartier met hun vooral vrolijke nummers. De band maakt muziek waar geen stempel op te drukken is; allerlei stijlen worden gemixt en ieder nummer is weer een verrassing. Rigby had er niet op gerekend om voor zo’n lege zaal te staan. Er waren ondertussen al wat meer mensen binnen gedruppeld, maar de zaal was nog niet half vol. Ze gaan hier goed mee om en spelen erop in. Ze hebben zelfs iets speciaals bedacht wat ze nog niet eerder gedaan hebben. Als toegift gaat Christon namelijk op de rand van het podium zitten en speelt solo, op zijn akoestische gitaar, een prachtig nummer over de slechte tijd die de band achter de rug heeft en over de blijdschap dat ze nog optreden. Het publiek komt dichtbij staan in een halve cirkel om hem heen en zwijmelt weg bij de ontroerende klanken van zijn gitaar en zijn prachtige stem. Een prachtige stem heeft hij zeker, niet alleen bij een langzaam nummer, maar ook bij de rest van het optreden. Lange uithalen en van hoog naar laag, hij doet het allemaal. Niet alleen de zang van Rigby is sterk, de band speelt strak, energiek en vrolijk. Bij de meeste nummers spelen wel drie gitaren tegelijk zonder dat het slordig of chaotisch wordt. De hele band lijkt zelf ook erg te genieten van het optreden. De toetsenist heeft het hele optreden een brede lach op zijn gezicht. De vrolijkheid en energie van de band komen goed terug in de muziek en het publiek beweegt lekker mee. De nummers gaan over uiteenlopende thema’s: van oorlog tot politiek en religie tot meisjes. Onderling verschillen de liedjes ook erg waardoor het optreden niet saai of eentonig wordt. Wel passen de nummers allemaal erg goed bij elkaar waardoor het geen bij elkaar geraapt zooitje wordt. De instrumentatie wisselt zo nu en dan ook nog af. Zo speelt de bassist een stukje op een contrabas en speelt de zanger zo nu en dan ook op een hammondorgel. Rigby bewijst bij elk nummer weer hoe veelzijdig ze zijn, snel of rustig, serieus of gewoon vrolijk, het klinkt allemaal fantastisch. De band verdient ook een compliment voor het goed inspelen op het weinige publiek. In plaats van te gaan mokken en hun set maar een beetje af te raffelen, passen ze zich aan aan de situatie en maken ze er een hele bijzondere avond van.