Met het Lenteoffensief op 27 maart is het begin van de lente en het begin van een nieuw festivalseizoen, met onder andere weer een reeks offensieven in Atak, begonnen. Vanavond is er voor ieder wat wils, de programmering is breed georiënteerd met regionaal talent. Rond de klok van negen beginnen we de avond met InfraRood: een driekoppige, ietwat theatrale en eigenzinnige band. De planning van vanavond is overhoop gegooid; Infrarood moet eigenlijk later op de avond spelen, maar naast dit optreden staan ze vanavond ook nog in de finale van Plankenkoorts in Boekelo. De contrabas, die precies in het midden op het podium staat, valt meteen op. Zanger Pascal van Hulst doet op het eerste gezicht door zijn bretels, krullige haar en ongemakkelijke houding denken aan een mix tussen Screech van “Saved By The Bell” (Amerikaanse high-school sitcom uit eind jaren ’80) en Jim Levenstein uit de “American Pie” filmreeks en wanneer hij begint te zingen, verandert hier niet veel aan. Zijn fragiele stemgeluid past echter prima bij de zoetige, Nederlandse en Engelse popnummers die veel doen denken aan muziek uit een theaterstuk. De contrabas benadrukt dit alleen maar meer. Wanneer toetsenist Johanneke ter Stege ook gaat zingen, is het plaatje compleet. Ondanks haar zachte, jazzy stem is het toch niet altijd even zuiver, maar wel ontzettend leuk om naar te kijken en te luisteren. Lekkere lentemuziek en hiermee een goede opwarmer voor de avond.
De overige vier bands spelen vanavond in de Saxion zaal van Atak. Bij Ciska de Rat blijkt al gauw waarom; het podium van deze zaal is al bijna te klein. Met maar liefst negen mensen, acht mannen en een vrouw, op het podium en een zaal tot aan de deur toe gevuld met publiek kunnen we nu al stellen dat het eerste offensief van dit jaar een succes is. De skamuziek van Ciska de Rat is leuk, maar niet denderend. Ze hebben veilige nummers gekozen die ze hebben getransformeerd als skanummers. Denk aan “Annabel”, “Opzij, Opzij, Opzij” en “Take On Me”. Bij het laatste nummer lijkt het zelfs alsof de instrumenten “harder” worden gezet. Misschien om de hoge stukjes, ofwel de minder zuivere uithalen, te verbloemen? Overtuigend als coverband, maar niet als skaband.
De derde naam van vanavond is COLINN, een band met vier leden met een verschillende muzikale geschiedenis, wat terug te horen is in hun muziek. Het geluid staat aan het begin van hun show ontzettend hard. Achter in de zaal rennen technici heen en weer. De krachtige stem van Jacky Kwast is vuig en rauw, die toch echt draaglijker is wanneer het geluid wat zachter staat. Jammer, want muzikaal gezien zijn ze erg sterk. Deze maand heeft COLINN een EP opgenomen waarvan ze nu het een het ander aan het uitproberen is. Invloeden van onder andere The Cranberries en Queens Of The Stone Age zijn hier en daar goed te horen. Kwast is een chick met ballen, dat is iets wat vast staat.
De zaal wordt alsmaar voller naarmate de avond verstrijkt. Er zijn bijna 200 mensen binnen; een record voor het offensief. De mensen hebben weer zin in het festivalseizoen! Menigeen is enorm benieuwd naar de volgende band The Knockoffs. Gewapend met zonnebrillen komt de helft van Clueless (die –gelukkig- ook weer bezig zijn met een EP), een deel van Papertiger en een deel van Wreckyard het podium op. Het publiek laat zich totaal verrassen door de ruige rock & roll met een randje punk van deze redelijk nieuwe band. Volgens henzelf hebben ze geen introductie nodig en willen ze “gewoon spelen”, maar volgens het publiek ‘lult’ de band toch te veel. Frontman Tim van Doorn vertelt, na het spelen van een nummer voor zijn vriendin, dat ze er aan denken een EP op te nemen. Het publiek kan niets anders dan hen toejuichen, want eerlijk is eerlijk: met dit feestgehalte zijn ze een grote concurrentie voor partycore band Deadbeat die het dak er af wist te spelen op het Zomeroffensief in 2009. Ondanks het ‘gelul’ weten The Knockoffs er een flink feestje van te maken. Voor de mensen die deze nieuwe, rockende verrassing hebben gemist; op 30 april spelen ze in café Rocks, ga daar allemaal bij zijn!
‘Time flies when you’re having fun…’. De laatste band van deze avond is tegen 23.45 uur aan de beurt: Troops of Doom. Wanneer je zanger Peter Hertsenberg ziet, weet je gewoon bijna zeker dat dit geen harde muziek is. We moeten namelijk eerlijk zijn; Peter is niet de grootste jongeman die we deze avond op de planken hebben zien staan. Totdat hij zijn mond opentrekt en een geluid produceert waar niemand van kan geloven dat hij dit doet. Vanaf dat moment is hij de grootste van heel Atak en weet hij samen met zijn maten een strakke show neer te zetten. Met z’n vijven zetten ze het publiek aan tot ‘pitten’, want swingen lijkt me iets te zacht uitgedrukt voor deze heavy muziek. Troops of Doom is een topafsluiter voor de avond en het publiek lijkt het daarmee eens te zijn. Met een recordaantal bezoekers en diverse muziek is het begin van de lente goed ingeluid. Hopelijk staat dit ook garant voor een succesvol offensief-jaar!