Het is nog vrijwel uitgestorven in de Saxionzaal van Atak wanneer Ottoboy de laatste hand legt aan zijn gear setup. Een eindje verderop wordt een half leeg bierglas achterover gegooid in het meest artistiek verantwoorde café van Enschede, Het Bolwerk. Onderweg wordt nog snel even een Javaanse jongen gerold en weggepaft, om vervolgens de deur van Atak te vinden.
Als Ottoboy begint met raggen op zijn doorleefde Telecaster en dito kick+hi-hat is de zaal mondjesmaat gevuld met ‘goede tukkers die geen motherfucker’ zijn. De One-Man-Trash-Rock&Roll sound, inclusief de nooit echt zuiver gestemde gitaar, is natuurlijk al lang en breed bekend in Enschede en omstreken. Toch blijft het een mooi schouwspel om hem daar zo te zien zitten en rauwe vuilniszakkenrock over het publiek te zien strooien. Daar zit tevens het zwaktepunt. Het beeld is passief. Een invalide rockshow. Als de meest cruciale snaar de handdoek in de ring gooit, wordt het voor Ottoboy, met een vijf-snarige gitaar, niet makkelijker. Improvisaties ten spijt, gaat de motor haperen en slaat het bier dood. Er mag worden geconstateerd dat de voormalige vuilnisman net als Balkenende z’n dag niet echt heeft. Een Nederlandstalige blues ballade vormt een niet geanticipeerd hoogtepunt. Zowel qua tekst, thematiek en uitvoering betreedt hij de vertrapte paden van André Manuel. Volgende keer nieuw setje snaren en een wat dikker gitaar geluid en de motor zal weer spinnen als een krolse kat.
De uit Diepenheim afkomstige André Manuel staat deze vrijdagavond met De Ketterse Fanfare op de planken om hun karakteristieke In your face poëzie voorzien van een Americana jasje de oorschelpen in te jagen. En wat zijn ze goed op elkaar in gespeeld. De interactie tussen Leadgitarist BJ Baartmans en Manuel is vooral erg tof om naar te kijken. Zelfs dubbele solo’s worden niet geschroomd. Er wordt hard gerockt, maar ook ‘dansbare’ nummers komen voorbij. Dragende kracht van de liederen blijft toch wel de stem van Andre Manuel. Leunend op zware thematiek zijn er al heel wat prachtige strofen uit zijn pen gestroomd. Geschreven met diepzwart inkt. Terugkerende onderwerpen zijn kritiek op de maatschappij, godsdienst en een soort van verzoening met de ondergang. Ondergedompeld in rood licht wordt de zaal meegesleurd naar de hel en dat voelt nog helemaal niet zo slecht. Je wordt één met zijn zwartgallige wereld waar ook nog weleens een grijstint aan de horizon verschijnt.
Gedurende de set wordt er moeiteloos rond gereden in het muzikale landschap van de Blues, Rock&Roll, maar ook met een flinke scheut Nederpop. Heilige huisjes worden aangeschoten omver gezwalkt. Bij het hartverscheurende ‘Kraaien’ wordt er vol op de rem getrapt om vervolgens over het zaadarme land verder te strompelen. Ditmaal is de uitvoering meer organisch dan de inmiddels bescheiden Youtube-hit. De zaal wordt chauvinisme in de schoot gespeeld als ‘Een Goede Tukker Is Geen Motherfucker’ voorbij komt. Prompt wordt er “Twente Enschede Olé Olé” gescandeerd door een aantal (over)enthousiastelingen. ‘Nou dat was ook weer niet de bedoeling..’ aldus de repliek van Manuel.
Het einde van de rit komt in zicht en kent veel zogenaamde ‘jam-momenten’. Fretten worden fast forward gemasseerd tijdens de dubbele solo’s die maar niet gaan vervelen. Een onverwachts reggae intermezzo zorgt voor enige afwisseling. De Ketterse Fanfare speelt de hele show zo strak als de blouse van André kreukelig is. De contrabas is lekker laag en de Nord Clavia irriteert nergens. Verrassend originele drumpartijen en fijne gitaar slides maken het helemaal af. Muzikaal en tekstueel was het een avond van erg hoog niveau.