Het echte festijn begint op de zaterdag, de dag waar het bij Geuzenpop om draait. Op 29 augustus staan hier verschillende bands en singer-songwriters, internationaal, nationaal en ook regionaal. Er zijn drie podia opgebouwd op het Rutbeekterrein. De internationale en nationale bands treden voornamelijk op op de Pink en Yellow stage, en de regionale bands voornamelijk op de Talent stage. Singer-songwriters staan deze dag, net als de dag ervoor, in het kleine witte tentje 't Verborgen Theater, bij de ingang van het festival. Voor wie even stoom wil afblazen en op wil laden, is er het "re-energize" gedeelte. Voor wie er juist niet genoeg van krijgen, is er de Atak danstent, een grote tent naast 't Verborgen Theater waar DJ's uit Atak hun beats laten horen.

Nog niet zo heel lang geleden stonden ze nog in het café van het oude Atak tijdens het zomeroffensief van 2008. Inmiddels zijn de mannen van Dark Roasted Chicken Skin populair genoeg om in 't Verborgen theater te mogen staan. En wel als een van de openers van het festival. De mensen die dachten dat Beef een vegetariër onvriendelijke bandnaam had, think again. In een bescheiden bezetting (djembee+tamborijn/gitaar/bas/zang) brengt de band uit Enschede heerlijke zaterdagmiddag country/bluesrock light. Een andere band die de eer heeft om het festival te openen op een ander podium, namelijk de Talent Stage, is Flying Paul. Kunst & Cultuur Overijssel (KCO) verzorgt dit jaar dit podium op Geuzenpop. Op dit podium staan meerdere talenten uit de regio om hun beste beentje voor te zetten. Is het genoeg om het publiek weg te lokken van de grotere podia? De driekoppige band die instrumentale rock levert kan in ieder geval niet veel mensen naar het kleine veldje krijgen. De frontman speelt vooral catchy rock-riffs en de drummer en bassist produceren een mooie leidende ondertoon. Nog voordat Paul het kan opmerken, staat de beruchte Tremelo Theun naast hem mee te rocken op de muziek. Helaas voor Flying Paul zijn er weinig mensen.
Ook zonder The Tommycats en Birth of Joy weet Kevin Stunnenberg te boeien. Als propagandeur van de Stratocaster op z’n schelst brengt hij een stel eigen nummers en een cover van QOTSA te gehoren. Iedereen kent natuurlijk ‘No One Knows’ en hoort dat hij deze nauwkeurig covert. Tijdens een Nederlandstalig nummer zou je bijna willen zeggen dat we hier met de nieuwe Spinvis te maken hebben. Zijn solorepertoire is een mooie en intiemere aanvulling op zijn reeds bewezen status als rocker.

Bij Filthy Nelly op de Yellow Stage is het weliswaar iets drukker dan bij de Flying Paul, maar het lijkt nog te vroeg voor een festival. Publiek komt intussen het festival binnendruipen, maar echt druk kun je het nog niet noemen. Tegelijkertijd met Filthy Nelly staat er ook alweer een andere band op de Talent Stage. Fingers on Fire is rond 14 uur begonnen met soundchecken. Dit doen ze met zoveel overtuiging dat hun soundcheck meegerekend wordt als speeltijd. De vijf jongens uit Almelo stonden in de finale van Plankenkoorts en werden daar tweede. De band speelt strak en de twee sologitaristen spugen solo’s uit alsof het niets is. Soms wordt dit echter te veel en wordt de muziek een totale warboel. Hier en daar klinken er bekende nummers in de oren. Met muziek die duidelijk met invloed van The Red Hot Chilli Peppers is geschreven, weten ze het publiek te vermaken. De jongens zijn trots dat ze op Geuzenpop staan en dit hebben ze ook zeker verdiend.
Na het laatste nummer van deze twee bands probeert de Duitse band Skings om 15 uur op de Pink stage de inmiddels vallende regen weg te spelen. Ze hebben het plekje op Geuzenpop te danken aan het winnen van Plankenkoorts, dus het verdrijven van de regen moet helemaal een eitje voor ze zijn. Met hun stevige rocknummers maken ze vooral het "emo"-gedeelte van het publiek blij, en dat was een groot deel, ongetwijfeld. Vooraan stonden vooral veel "emo"-kids van een jaar of 15. Opzich niets mis mee, maar ze staan erbij als een stelletje verzopen katten. Wanneer de regen echt is weggespeeld en de zanger door de microfoon "let the sun shine in your heart" schreeuwt, lijkt het publiek te gaan begrijpen dat ze zich niet zo moesten aanstellen om een paar drupjes regen. De heren spelen nog enkele stevige nummers voor ze het podium verlaten. Een terechte winnaar van Plankenkoorts.
Robin Bleeker is een cabaretier, met veel gevoel voor muzikaliteit en rijm. Ook hij staat om 15 uur op het programma. Zijn waarnemingen zijn erg treffend en ‘onbedoeld’ erg grappig. Vooral een lied over Astro-TV slaat erg aan. Terwijl zijn vingers over de toetsen glijden, gooit hij er verbluffende rijmschema’s uit die niks te maken hebben met het gemiddelde sinterklaasgedicht.
Waar de bandleden van Skings en Robin Bleeker weggaan, komen de jongens van The Casings de Talent stage op, allen gehuld in een mooi pakje. De jongens zijn tweede geworden bij de Kunstbende. Hiermee zijn ze zelfs naar Aruba geweest om daar hun ding te doen. De jongens weten met een mix van pop-rock/indierock de dames aan het gillen te krijgen. De frontman doet zijn ding op de piano, maar staat toch lekker vooraan. Dit levert een interessant plaatje op. Helaas was er ook voor The Casings niet al te veel publiek.

Janez Dedt, een Belgische punk- en popband, staat inmiddels ook op de planken. Het publiek voor de Yellow stage verplaatst zich massaal naar de Pink stage, waar het in tegenstelling tot bij de Talent stage, wel druk is. De vier mannen van Janez Dedt (kort voor Jane's Determend) maken frisse, zomerse punk/pop-nummers en ze noemen zichzelf dé opwarmer van de dag, ondanks het feit dat er al een stuk of acht optredens voor hen zijn geweest. Ik wil ze bijna gelijk geven wanneer ze met een redelijk toffe versie van "Paradise City" van Guns 'N Roses komen, maar op het moment dat de zanger direct na het gespeelde nummer schreeuwt dat hij tieten wil zien, is het feest voor mij voorbij. Kinderachtig. Als ze nou het imago van een dikke rock & roll-band hadden, kon het er nog net mee door. Maar nee, dat hebben ze niet. Zelfs een intro van Metallica's "Enter Sandman" helpt niet meer. Volgende band.
Gelukkig is er in het kleine tentje nog een andere verrassing. Er staat een voltallige band in de partytent. Al is dat niet iets om heel blij mee te zijn. De organisatie heeft niet heel veel geld uitgetrokken voor een goede geluidsweergave. Een band door een slechte P.A. klinkt dan ook gewoon kut volgens de zanger. Natuurlijk is de pracht van de liedjes van Kings Of Oblivion er wel doorheen te horen. Deze band uit Overijssel is naar zeggen: “Lost in the maze of Rock and Roll.” Normaal gesproken spelen ze harder, onder andere door een betere P.A. Gaan kijken dus op 3 oktober in Atak.

Door omstandigheden wordt de volgende band, Superbutt, verplaatst. Een van de headliners, namelijk Drive Like Maria, komt helaas te vervallen. Voor deze band komt Orange Maplewood om 16.20 uur in de plaats. Een pluspunt is de krachtige en aparte stem van zanger Rik Vegter, maar de totale sound is niet heel erg vernieuwend. Op naar Hartog. Maar hij is zielig. Sta je daar je rake kijk op het stadse leven te vertolken (gladde jongens, snelle meiden) gaan die jongens van de nachtwacht DJ’s in de Ataktent ernaast snoeiharde Drum ‘n Bass draaien. De Tom Morello lookalike wordt het niet makkelijk gemaakt. Wonderwel blijven zijn, in liederen gegoten, verhaaltjes overeind staan. De eigenzinnige manier van slaan levert wel een wat dun gitaargeluid op. Van zijn stem moet je houden. Van mij mag er wel een flinke peperkorrel in. 
Om 17 uur staat T.I.M. op de Yellow stage. De vraag is er nog steeds waarom hij voor zowel de vrijdagavond als de zaterdagmiddag is geboekt. De show van de zaterdagmiddag is muzikaal beter en wat frontman Tim Blaauwbroek betreft energieker, maar toch weet het me nog niet echt te boeien. Hetzelfde geldt voor het cabaretduo Weg Met De Haan. Zij hebben te maken met een fenomeen dat ook bij het merendeel van de bands niet onbekend is. Heel erg gaan lijken op je idolen. Ze doen een waardige poging om Lebbis & Jansen of bijvoorbeeld van Kooten & de Bie te imiteren. Op het pijnlijke af. Met hun slechte en grove humor zijn ze eerder ergerlijk dan amusant.

Op naar de Talent stage dan maar. Hier staat om iets voor half 7 de Hengelose band Striking Justice. Deze band doet zijn ding, strak, krachtig en snel. Nog voordat ze zijn begonnen, is het grasveldje al vol met mensen. Ze hebben al veel bekendheid vergaard met onder andere hun clip “Rise Up”. De muziek klinkt bekend in de oren en telkens weten ze een overtuigende show neer te zetten. De Talent Stage is eigenlijk al te klein voor deze kerels. Hou deze band in de gaten, want ze gaan letterlijk en figuurlijk hard. Precies hetzelfde gebeurt bij de volgende act op de Pink stage. Beroeps provocateur Elle Bandita staat misschien wel meer bekend om haar grote bek dan om haar muzikale bijdrage. Voor dat laatste heeft ze een strakke band meegenomen die zich er niet voor schamen om af en toe iets op een bandje mee te laten spelen. La (le?) Bandita tiert en vloekt, want het geluid is niet in orde. Een euvel dat later die avond weer zou opdoemen. Maar goed ze rockt, steek de mic als een penis in haar broek, het publiek is blij dat er iets gebeurt. De Rotterdamse gaf toch wel even een leuk rockshowtje weg. Een totale tegenstelling van Elle Bandita is Blaudzun. Blaudzun maakt tegelijkertijd mooie, lieve, betoverende akoestische liedjes in 't Verborgen Theater. Het is er niet heel druk, maar het is heerlijk om even weg te zijn van de drukte en de hardere bands. Denk aan een mix van Damien Rice en Saybia, maar dan met een eigen warm geluid. Het pakkende "Loveliesbleeding" is zeker een kippenvelmomentje. Een groot minpunt is, weer, de door de muziek dringende beats van de Atak tent ernaast. Iets wat de zanger zelf ook opvalt en jammer vindt. Blaudzun mag dan wel in het zogenoemde Verborgen Theater staan, maar dit moet zeker niet verborgen blijven. Een betoverend moment in de tent.

Buiten het tentje zie je verschillende "emo"-kids met hoodies van Sonic Syndicate. Deze Zweedse formatie geniet blijkbaar de nodige populariteit, want het is voor het eerst echt een beetje vol voor de Yellow stage. Naar het schijnt maakt deze band melodic deathmetal, maar onder het juk van overlapping in genres van de laatste jaren zou dit ook zomaar emocore door iemand genoemd kunnen worden. De schemering doet z’n intrede en de lichten springen er beter uit. Het is voor het eerst dat je ‘echt’ naar een show staat te kijken. Dat moet je die knäckebröd-eters meegeven.
Het Duitse V8 Wankers gaat vervolgens op het naastgelegen Pink Stage te keer met hun op hol geslagen PunkRock & Roll. De bandnaam is geen sneer naar medeverantwoordelijken van co2-uitstoot, maar blijkt voornamelijk op hun zelf te slaan. Ze houden van krachtige ronkende motoren en vinden zichzelf wankers. Dat laatste valt dat nog wel mee, maar veel festivalgangers prefereren toch het wachten bij de andere podia.
Zo staat bijvoorbeeld al een tijdje De Staat met trots hoog op het programma. En terecht natuurlijk. Er valt weinig meer over Torre en zijn kornuiten te zeggen. Ze domineren de Nederlandse podia. Dat staat buiten kijf. Ze doen met gemak hun overweldigende Lowlandsshow nog eens dunnetjes over. Dan blijkt eigenlijk dat dit podium te klein voor ze is. Toch erg tof dat ze er staan en Enschede van haar sokken wordt gerockt.
Deadbeat is op de Talent stage de afsluiter van de avond. De jongens hedden een grote concurrent aan De Staat die een aantal meter van hen vandaan speelt. Dit stoort hen niet, de band met hun gekke taferelen speelt hard. De band doet gek, vreemd maar tegelijkertijd boeiend. Donovan, de zanger, praat vooral onzin waar de mensen blijkbaar van houden, want het publiek geniet. Geen getreuzel en geen onnodige praatjes. Spelen en er een feestje van maken, dat is hun doel en dat is waar ze goed in zijn.

Het is inmiddels na 21:00 uur. Het fesitvalterrein ligt onder een deken van bekers en andere prularia. De sfeer wordt losser, de alcohol stroomt veelvuldig door de aderen. Er heerst een neiging om een beetje gek doen. Waar kan dat nou beter dan bij headliner Infadels? Wat een feestelijke afsluiter zou moeten worden van de Pink stage eindigt in een deceptie. Eerder vandaag waren er al wat technische mankementen, maar men dacht dat het niet in zo’n vaart zo’n lopen. De Engelse feestband krijgt niet eens de kans om het eerste blokje in de set ten gehore te brengen. Na drie nummers valt de P.A. Uit. DOEF! Na  wat moeilijke blikken en gezeur over en weer leek het geluid weer in orde zijn. "Free Things For People" kan nog afgerond worden. Daarna tijdens "Can’t Get Enough" (enorme indiehit tijdens de X-it phoenix dansparty in Atak) wederom DOEF!! P.A. dood. Ze hadden er net zo zin, maar dit gaat toch echt te ver. Einde Infadels voor vanavond. Onderwerp stroomvoorziening staat vast bovenaan de agenda voor Geuzenpop 2010.

Terwijl tijdens Infadels de stoppen doorslaan, zijn de roadies en technici van Epica doodleuk bezig de uitgebreide lichtshow en apparatuur te checken. Tja, je gaat er gewoon van uit dat er genoeg stroom is. Een afsluiter van het Yellow podium die je volledig liefhebt of haat. Een tussenweg lijkt er niet te zijn. De songs van de Nederlandse goth/sympho/metal band zitten technisch allemaal goed in elkaar. Het zijn de toetsen, de falsetto stem van zangeres Simone Simons en het gladde distortion geluid die irritatie opwekken of juist een glimlach op het gezicht toveren. Dankzij het vroege vertrek van Infadels, en mede daardoor een flink stel bezoekers, heerst een soort anti-climax op het Rutbeek. Epica-fans hebben daar natuurlijk maling aan en beleven in het frisse begin van de nacht een betoverend optreden van Epica. Afluiterfähig is deze lange haren formatie misschien niet helemaal. Met gemengde gevoelens komt Geuzenpop 2009 tot een einde. Genoeg kritiekpunten die volgende jaar verbeterd kunnen. In elk geval ook genoeg positieve punten om het volgende zeker weer te organiseren. Op papier zag het er dit jaar allemaal erg tof uit. Hopelijk is dat in 2010 ook in de uitvoering het geval.