Als je de Spotify van de meiden van The Pill op shuffle zet, zou je er bijna in trappen. ‘Please be nice, I'm just a girl with big tits, ooh!’ tieren ze in een nummer over hoe ze een auto aanrijden. Hoe kan je immers van een vrouw verwachten dat ze goed kan rijden? ‘Het voelt heel onwerkelijk. Elke week in een microfoon over mijn tieten schreeuwen is niet wat ik verwachtte te doen op mijn vierentwintigste’, lacht Lottie Massey, de bassist/zangeres en de helft van het Britse punkduo.
Oh, wat is het toch zwaar om een blonde bimbo te zijn! Iedere vrouw is jaloers op je, mannen willen met je naar bed, je rijdt zo je auto in de prak – het zijn van een knappe vrouw doet niets af aan een Griekse tragedie. Met die zware thematiek bestijgt The Pill volgende week het podium van Motel Mozaïque. ‘Natuurlijk menen we de helft!’
Uit de hand gelopen grap
Lottie en Lily touren inmiddels met hun zelfbenoemde ‘silly bimbo punk’ door Europa. Zo staan ze zaterdag op Motel Mozaïque en in juni ook op Best Kept Secret, maar dat was eigenlijk helemaal niet de bedoeling. ‘We begonnen de band eigenlijk als grap. We verveelden ons enorm’, vertelt Lily Hutchings, gitarist en zangeres. De meiden komen uit een klein dorpje op het Isle of Wight, ten zuiden van Engeland. ‘Daar gebeurde helemaal niets.’
Als je Lily en Lottie naast elkaar ziet zitten, lijken ze echt gemaakt voor elkaar. Twee giebelkonten, ze maken elkaars zinnen bijna af: écht allerbeste vriendinnen. ‘Dat was niet altijd zo hoor!’, lacht Lottie. ‘In het begin haatte ik Lily. Ze was het nieuwe meisje op school, ze moest naast mij komen zitten. Maar toen gingen we over muziek praten, en dacht ik: “oh, dit meisje is eigenlijk best wel cool.” Dat is inmiddels alweer tien jaar geleden.’
‘We wilden nooit iets aan school doen’, grinnikt Lily. ‘Toen dachten we: laten we op Instagram een nep-bandaccount maken, onze identiteit verbergen en kijken of mensen het oppikken. En mensen begonnen erover te praten, zelfs tegen ons: “Weet jij wie dit zijn?” Wij hebben altijd ontkend.' Maar toen de nummers echt begonnen aan te slaan, ging de knop om. ‘Toen hebben we toch een optreden gedaan, en dat verkocht zelfs compleet uit. Dat was zo leuk, ik kan het nog steeds niet geloven. Ook al doen we inmiddels supertoffe dingen, we zien het nog steeds als zoiets geks en onwerkelijks.’
©
Jessie Kamp
Absurde situaties
Het is dan ook niet alsof The Pill ondertussen ineens een bloedserieuze band is geworden. ‘We schrijven vaak over struggles die overduidelijk belachelijk zijn. “Bale of Hay” gaat over de struggles van het blond zijn, over hoe Lily nooit wenkbrauwen heeft gehad en mijn haar als stro werd van al het bleken’, legt Lottie uit. ‘Mensen vragen dan wel eens: “Hoe zwaar is het nou om wit en blond te zijn?”. It’s a joke, OBVIOUSLY!’
En zo zijn eigenlijk alle The Pill-tracks ontstaan uit meligheid en absurde situaties. Van het waarschuwen voor de rijke rugby-jongens met matjes in ‘Money Mullet’, tot het betrapt worden in bad door een ‘Scaffolding Man’: alles wat de meiden krankzinnig achten wordt omgetoverd tot de meest catchy Riot Grrrl-punk met knipoog. ‘We hebben gedeelde notities op onze telefoons. Elke dag voegen we domme dingen toe’, zegt Lily. Lottie knikt: ‘Als we een nummer willen maken, gaan we samen zitten en typen we alles uit tot iemand moet lachen – dan weet je: dit is een goeie.’
De tracks zijn voornamelijk gebaseerd op eigen levenservaringen van de besties. Lottie: ‘De track ‘Scaffolding Man’ komt bijvoorbeeld van mijn verhaal. Ik was depressief en besloot een self-care dagje te houden in bad, met heel veel snacks. Het was geen schattig meisjesachtig badje, gewoon echt rock and roll. En ineens hoor ik een klop op het raam. Een steigerbouwer, die riep: “Lekker badje, schat?” Dat bleek ook nog de vader van een vriend van Lily te zijn. Ik was horrified.’
Muziek is dan ook een manier voor de meiden wat lucht te geven aan serieuze onderwerpen. ‘Niet dat ze onbelangrijk zijn, maar het is onze manier om ze te belichten’, zegt Lottie. ‘En dat is ook leuk, want dat ironische in ‘Scaffolding Man’ bijvoorbeeld, gaat bij veel mannen compleet langs het hoofd.’ Lily: ‘En juist dát is soms heel pijnlijk, maar tegelijk ook heel erg grappig. Bovendien levert het leuke merch op.’ Zo komt het voor dat je fans van The Pill ziet rondlopen in shirtjes met: ‘HE SAW ME IN THE BATH! and all i got was this lousy t-shirt’.
De ‘vrouwenpil’
Als twee giechelende BFF’s springen Lottie en Lily nogal in het oog, zeker vergeleken met de ruigheid van de punkwereld. Veel mensen snappen niet wat de meiden willen doen met hun satirische girl-anthems en zo wordt er nogal gehaat op hun ogenschijnlijke oppervlakkigheid. Maar niet alles rondom The Pill valt in de categorie van eenhoorns en regenbogen – punk is immers verzet, punk is opstand tegen het bestaande systeem. En wie goed luistert, snapt gelijk: deze meiden zijn feminist ten top.
Lily: ‘We zijn een meidenband en veel van onze nummers gaan over onderwerpen die vrouwen aangaan. Als vrouw in deze wereld blijft er altijd wel iets gebeuren, daar zingen wij dan over. We wilden een naam kiezen, en we dachten: wat is iets waar bijna elke vrouw ooit mee te maken krijgt?’ Lottie vult haar aan: ‘De pil! De anticonceptiepil.’ Alleen daarop krijgen ze al veel geschokte reacties, vooral van mannen, die niet weten wat hen overkomt vanwege deze confrontatie met vrouwelijkheid. ‘We vinden die shock-factor juist leuk. Als The Pill niet op de anticonceptiepil sloeg, zou het sowieso een pil zijn die je dingen laat zeggen die heel ongepast zijn’, lacht Lily.
Maar dat is niet het enige gebied waarop hun feminisme zich manifesteert. Lily vertelt: ‘Mensen snappen niet wat we met onze muziek aankaarten, en dat laat het probleem eigenlijk alleen maar meer zien. Zo hebben we een disstrack over Leonardo DiCaprio’s dateleven, mensen begrijpen niet waarom hij problematisch is.’ Lottie: ‘We roepen mannen gewoon op stage ter verantwoording, als ze zich niet normaal gedragen tijdens shows. Vooral Lily is daar goed in. Er waren laatst dronken mannen die hun telefoonnummers omhoog hielden, terwijl mijn vriend daar gewoon naast stond. Dat is iets wat je vaak merkt als vrouwelijke artiest: mannen denken dat ze alles kunnen zeggen of doen.’
So much to unpack
Dat mannen denken dat ze alles kunnen zeggen blijkt maar uit de haatreacties die The Pill soms over zich heen krijgt. Het is zelfs zó erg dat Lily haar Instagram heeft verwijderd - ze durft er niet meer naar te kijken. Lottie vindt het wel vermakelijk, zij scrollt wel door de comments, maar dan het liefst wel met een fles wijn: ‘Het is goed dat Lily zichzelf beschermt. Soms krijg je ook berichten zoals “ik ga je auto in brand steken” – dan is het niet meer grappig.’
En die bizarre reacties blijven helaas niet alleen online. ‘Laatst kwam een man na de show naar ons toe, en zei: “Jullie lijken op twee prostituees die ik meteen zou oppikken”’, vertelt Lily. ‘En gelijk daarachteraan: “Ik kan niet wachten om jullie muziek aan mijn dochter van 9 te laten horen.” Dat is op zoveel niveaus zó fout. Maar hij bedoelde het echt als compliment geloof ik. So much to unpack there.’ Lottie knikt: ‘Ja, dat blijft wel een terugkerend thema. De mensen die haten hebben het niet door. Ze hebben niet door dat ze iets raars zeggen óf ze hebben niet door waarom wij zulke silly lyrics zingen. Natuurlijk menen we meer dan de helft niet!’
Gelukkig zijn er heel veel mensen die wél snappen dat The Pill humor als wapen gebruikt. Zo touren ze momenteel door Europa en zijn er plannen voor een EP en daarna een album. ‘We hebben zo’n leuke tijd daarmee. Ik denk dat dat ook gewoon is wat muziek kan zijn. Het kan een uitlaatklep zijn, of gewoon even een ontsnapping, weet je wel? Ga naar een show, heb het naar je zin, lach wat, en dan kun je morgen weer serieus zijn.’