Het gehele festivalterrein is deze avond nog niet beschikbaar. Bezoekers kunnen bands bekijken en beluisteren in de Atak danstent en van de akoestische klanken van verschillende singersongwriters genieten in het zogenoemde "'t Verborgen Theater", een klein tentje naast de Atak danstent. Daarnaast zijn de eet- en drinktentjes ook toegankelijk gesteld. Er is van alles te bestellen, o.a. pannenkoeken, snacks, koffie en cocktails. Vlak voordat een redelijk bekende band uit Zwolle het festival mag gaan openen, zijn de organisatie en mensen van de techniek nog druk bezig om de puntjes op de i te krijgen. Al maakten sommige mensen daar een groot punt van, maar daarover later meer. Deze band, Swelter, bijt het spits af om 18.30 uur, een halfuur later dan gepland én niet echt een hele schappelijke tijd voor een optreden. Daarom is het lastig voor deze band om het publiek wat er is, mee te krijgen. Swelter speelt een afgeslankte setlist voor een wel heel dun bezaaid publiek. Melancholische klanken waaien over het Rutbeek. Leuk dat de toetsenist af en toe zijn viool erbij pakt om het spannend te houden. Tijdens de wat snellere nummers zijn deze jongens op hun best. De omstandigheden en het publiek werken niet mee, het festival moet dan ook nog ontwaken. Bier drinken op de mini-camping lijkt de voorkeur te genieten bij de meeste aanwezige Geuzenpop gangers.

In 't Verborgen Theater staat, met Herman Brood kapsel en al, Appie Daalmijer (die ja) alweer klaar om zijn erg geslaagde Bob Dylan imitatie ten toon te stellen. In ieder geval qua zang dan. Hij neemt het publiek mee op reis door de tijd. Liedjes die geschreven werden aan het begin van de jaren tachtig en van de jaren zestig komen, met die herkenbare zeur in de stem, voorbij. Helaas stond Appie al die tijd in de schaduw van die ene beroemde Amerikaanse folk artiest...
Inmiddels weet de rockscene in Twente wie Treatment is. De Atak danstent is stukken voller dan een uur geleden. De stoere tukkers doen wat ze eigenlijk altijd doen: Zo hard mogelijk proberen te rocken. Daar slagen ze slechts bij flarden in. Ze lijken minder energiek dan bij eerder geziene shows. Ondanks dat krijgen ze in ieder geval het publiek in beweging met hun catchy hardrock/heavy metal tunes. “Hello Cleveland!”
Geert Nijenhuis staat in een redelijk vol Verborgen Theater zijn in-elkaar-overlopende-hits van-weleer-medley te vertolken. Dankzij wat technische mankementen brengt hij letterlijk de ene kraker na de andere ten gehore. Niet echt wat voor dit festival, maar wel lachen.
Tijd voor een blokje rock in de grotere tent. Birth of Joy is de nieuwe band van Tommycats-frontman Kevin Stunnenberg. Deze band is toch wel een beetje de belofte van deze avond. Hun wave-achtige garage rock, vol referenties naar de jaren ‘60 en ’80, doet het eigenlijk altijd goed en ze worden steeds beter. Deze band heeft iets wat andere bands niet hebben. Een bepaalde synergie die je niet zo snel uit kan leggen. Om 19.45 uur heeft dit trio de kans om te laten zien en horen wat ze in huis hebben. De rauwe stem van Stunnenberg is ook, net als in the Tommycats, hier weer te bekennen en dat is zeker een heel sterk punt van de band. Een dansbaar "on-the-road"-nummer met klanken uit het wilde westen laat het publiek dansen en hierdoor doet de Atak danstent haar naam eer aan. Het is goed aan te zien dat Stunnenberg al langer op het podium staat; hij windt het publiek om zijn vinger en de overgang tussen de nummers is prima. Wanneer het eind in zicht is, schreeuwen mensen uit het publiek dat ze meer willen. Knettergoed optreden. Met Birth of Joy lijkt de avond pas echt te beginnen. Hun debuut zou zo zomaar eens landelijk aan kunnen gaan slaan. Dat kan tegenwoordig heel makkelijk in bijvoorbeeld De Wereld draait Door. Dat weten Duende en Victor ook maar al te goed, die vanachter het podium Rene SG helemaal loos zien gaan. Gaan is het devies. Harde, snelle punkritmes worden voorzien van minimale vocalen voor maximaal effect. Omdat het allemaal poepertje strak is, komt het nog over ook. Een lekkere harde pit en stampende voetjes zijn het gevolg.  Meer dan een paar aanstootgevende woorden hebben ze niet nodig om een heel nummer, middels herhaling, te vullen. Geen writersblock voor deze jongens..
Misschien het meest succesvolle Belgische singer/songwriter exportproduct in Enschede en omstreken: Thozes. Zingen kan hij goed, gitaar spelen doet ie ook zeker niet slecht. En héé zijn nummers steken eigenlijk best slim in elkaar. Niet bijster origineel en interessant, maar zeker wel slim. Met z’n Robbie Williams-achtige stem weet ie vast menig vrouwenhart te breken. Totdat de ogen open gaan en je een klein mannetje met een muizenhoofd z’n best ziet doen. Sommige artiesten hebben nou eenmaal die irritatie-factor. Maar nogmaals, goede performance hoor.
In 't Verborgen Theater' is er om 20.45 een toevoeging op de planning; Liloe Barend, gitariste van Lickety Split. Zij gaat vanavond het gat opvullen in de planning van het singersongwriter-tentje als, jawel, singersongwriter. Ze speelt eigen geschreven nummers, akoestische versies van nummers van Lickety Split en een akoestische cover van een dancenummer. Het laatste pakt helaas niet helemaal goed uit. Er zijn verschillende valse uithalen op te merken, waardoor het eigenlijk goed te merken is dat ze het vooral bij eigen vaker-gespeelde en geoefende nummers moet houden, zoals 'Move'. Dit nummer speelt ze vol overtuiging. Het refrein van het nummer komt goed over op het publiek, ook al heeft ze slechts haar akoestische gitaar als ondersteuning. Pluspunt. Daarnaast vraagt ze het publiek of ze een pasgeschreven nummer over de liefde mag laten horen en ze laat ook weten dat ze niet zeker weet of het wel een goed nummer is. Hierdoor raakt het nummer bij het publiek niet helemaal de juiste snaar, omdat ze er zelf ook niet helemaal zeker van is. Toch denk ik wel dat wanneer ze dit nummer vaker speelt, het zeker wel een soort "hitpotentie" heeft. Liloe heeft nog niet helemaal de getrainde stem en de ervaring om een geheel eigen show te kunnen verzorgen, maar wat niet is, kan nog komen. De overgang naar andere nummers gaat niet zonder hakken of stoten, waardoor het wel een beetje een rommelig optreden wordt. Oefening baart hier kunst wat verschillende dingen betreft.

Lowlands was nog net iets te veel voor ze, maar de Atak danstent krijgen ze met gemak aan hun voeten. Het blues/garage/punk/noise-duo is inmiddels een graag geboekte band. Dat ligt zeker niet alleen aan hun aanbeveling van Meneer van Nieuwkerk. The Death Letters gaan zoals gewoonlijk hard te keer en spelen hun nummers een stuk viezer dan op de plaat. Jordy weet hoe je distortion en overdrive moet toepassen. Voorzien van beukende drums legt deze jongen moeiteloos de ene vieze riff na de andere neer. Ze zijn beter geworden sinds hun laatste optreden in Atak. Die rek is er nog lang niet uit. De frontman van de band uit Dordrecht tracht nog een oproer te creëren. Of we allemaal wilden gaan klagen bij Swelter (die arme goedzakken konden er natuurlijk weinig aan doen) omdat de jonge adolescenten wat korter mochten spelen. Nu al dirthmouthing. Wat kunnen we verwachten als de duivelse rocker deze lijn voortzet?
Duende’s delay trails sluipen weg als John Karlsen zich 10 meter verderop klaar maakt voor zijn show. We kennen hem natuurlijk allemaal als Jurjen Karelse, bassist van Wreckyard (wat zijn die eigenlijk van plan?), maar vanavond zien we een rustige kant van hem. Het punkrockshirt is vervangen door een witte blouse en zwart gilet. kabbelende tokkeltjes en zijn gevoelige vocalen krijgen het publiek stil. Dat geldt niet voor de soundcheck van The Hot Stewards, waardoor de intieme sfeer een beetje weg valt. Begeleid door een voet als metronoom speelt Karlsen nummers die weten te raken. Dit uitstapje smaakt naar meer. Misschien slecht nieuws voor Wreckyard adepten, goed nieuws voor liefhebbers van folky/rootsy gitaar muziek uit het hart.
Voor de vrouwelijke bezoekers is er vanavond speciaal een band naar het Oosten des lands gekomen. The Hot Stewards. De naam spreekt eigenlijk al voor zich. Wanneer deze poging-tot-charmante coverband vanaf 22.30 uur verschillende nummers als 'Straight Up' en 'Never Gonna Give You Up' ten gehore brengt, staan de gillende meisjes en twee halfnaakte mannelijke fans constant vooraan. De nummers zijn voor iedereen wel herkenbaar en de voetjes gaan flink van de vloer. De stem van zanger Sopo is niet altijd even zuiver, maar op de een of andere manier weten ze dat enorm te verbloemen of de fans willen het gewoon niet horen, want zij gaan vanaf het begin tot aan het eind los. Na The Hot Stewards is het podium van het Verborgen Theater weer bezet door een andere singersongwriter. Bij Robert 'Nobo' Pilage kan je je voeten even laten rusten en luisteren naar mooie akoestische folkmuziek.

Qua publiek en qua feest hadden The Hot Stewards een goede afsluiter van de avond kunnen zijn, een betere afsluiter dan 'veelbelovende' artiest T.I.M., die ook de volgende dag op het programma van Geuzenpop zal staan. De muzikale begeleiding van T.I.M. is meer dan top te noemen, maar zelf weet hij niet echt overtuiging te brengen. De nummers zijn dansbaar, maar daar blijft het bij. De heisa rondom deze act is wat mij betreft veel te groot geweest en het blijft een raadsel waarom hij de zaterdag weer een optreden zal verzorgen op dit festival.