Tijdens het feestweekend, voor het 25-jarig bestaan van het Burgerweeshuis, was er voor iedere generatie wat wils. Op vrijdagavond 4 september was het de beurt aan de die-hard Burgerweeshuis-bezoekers. Een band, bestaande uit muzikanten en verschillende gasten uit de Deventerse muziekscène, speelde deze avond een aantal muzikale hoogtepunten van verschillende bands uit de historie van het Burgerweeshuis. De muzikanten hebben in de afgelopen 25 jaar minstens één keer op het podium van het Burgerweeshuis hun kunsten mogen vertonen.
Wanneer ik licht verregend, door één van de eerste herfstbuien dit jaar, het café van het Burgerweeshuis binnenstap, merk ik direct dat er een warme en gezellige sfeer hangt. Er is een licht geroezemoes te horen, met vanuit achterin de zaal een klaterende lach van een man van middelbare leeftijd, die zichtbaar veel zin heeft in deze avond vol muzikale Burgerweeshuis-historie.
Na een inleidend praatje over de 25e verjaardag van het Burgerweeshuis, en het openingsnummer ‘Gypsy’s Curse’ van de country/folk band Calexico, wordt de eerste gast aangekondigd: Chris Cacavas. Deze muzikant is vooral bekend als toetsenist van Green on Red, de band die begon als rockband eind jaren ’70 en stopte in de jaren ’90 met het country genre. Maar de bandleden hebben na een stop van ongeveer tien jaar de draad weer opgepakt. Of de samenwerking blijvend is, is nog maar de vraag, maar de band is in ieder geval herenigd. Tijdens de tribute-avond wordt er voor de veilige weg gekozen; een nummer van Cacavas’ eigen vertrouwde band Green on Red: ‘Time Ain’t Nothing’. Leuk voor de fans, maar ik had graag gezien dat er werd gekozen voor een nummer uit een ander genre of van een andere band, om te zien hoe dat zou uitpakken. Maar goed desondanks klinkt het erg goed.
Na dit nummer is het tijd voor de tweede gast, de Deventerse singer/songwriter Ilonka Rooze. Zij opent met een nummer van de alternatieve rockgroep Bettie Serveert, dit gaat haar ondanks haar singer/songwriter-achtergrond bijzonder goed af. Hierna zingt ze haar eigen nummer ‘My Little Emperor’ en dit weet mijn aandacht erg goed vast te houden. Haar ietwat mysterieuze, en toch krachtige stem met af en toe een mooie uithaal, doet me denken aan Selah Sue, de Belgische singer/songwriter met een dijk van een stem. Na nog een nummer te hebben gespeeld van de Amerikaanse zangeres Dayna Kurtz, is het de beurt aan Peter Duteweert.
Er wordt aan de belofte voldaan van een aantal dagen eerder, waarbij in een regionaal dagblad een tipje van de sluier werd opgelicht door Bert Dijkman, die beloofde dat ze in ieder geval een nummer van Screaming Trees zouden gaan spelen. Deze band werd opgericht in Amerika in 1985, maar is ondanks positieve reacties nooit echt doorgebroken. Desondanks worden vanavond de Screaming Trees dunnetjes overgedaan in het Burgercafé. Nog niet het niveau van de Screaming Trees zelf natuurlijk, maar de Tribute Band doet een goede poging.
Als Robin Hulshof als fan van Normaal het nummer ‘Ik Bun Moar’ ten gehore brengt, zie ik het tot nu toe rustige publiek stiekem de Achterhoekse teksten meezingen. Na dit Hollandse deel van de avond, is het pauze. Ik vind het tot nu toe een gezellige avond, maar wat mij betreft mag er nog wel wat meer pit in. Een aantal rocknummers zouden de avond en het tot nu toe ietwat makke publiek misschien wat losser maken, maargoed de tweede helft moet nog beginnen.
Als Gerben Koopmans (High Water, Spellbound) aanschuift bij de Tribute Band om het veel gedraaide nummer in de jaren ‘90 ‘Araban’ van de Treble Spankers te spelen, zie je het jongere deel van het publiek elkaar glimlachend aankijken, aangezien er eindelijk een lichtje gaat branden omdat ook zij dit nummer met het bekende intro kennen. Als zesde gast, staat de drummer van de Tribute Band op voor Dick Dijkman, die de volgende twee Burger-klassiekers ‘Island In The Sky’ en ‘Waterwings’ meespeelt.
Dan is het de beurt aan Mark Gilligan, de van oorsprong Ierse country/folk zanger. Die inmiddels woonachtig in Deventer is. Als hij aan het publiek voorgesteld wordt, stapt een breed glimlachende man naar voren, geheel gekleed in het zwart inclusief zwarte Allstars. Dat hij geïnspireerd wordt door Elvis Presley, horen we niet alleen aan zijn muziek, maar zien we ook terug aan de zwarte Elvis-riem die hij die avond draagt. Zodra de eerste noten van ‘A Rainy Night In Soho’ door het café klinken, zit Gilligan helemaal in zijn rol. Hij gaat helemaal op in de muziek, hij zwaait wild met zijn bos krullen heen en weer en stampt op de vloer. Prachtig om te zien, ook al is deze traditionele Ierse muziek niet mijn ding. Nadat Mark Gilligan nog twee nummers vol passie heeft gezongen, waarvan hij er één zelf begeleidt op een houten fluit, is het de beurt aan Simone Holsbeek.
Als een voleerde rockchick gaat ze los op de nummers van Clutch en Mudhoney, en uiteraard bij het nummer ‘Eat Your Heart Out’ van haar eigen band Cords. Eindelijk zie je het grootste deel van het publiek genieten. Wat mij betreft een hele welkome afwisseling na veelal country-achtige nummers gehoord te hebben. Nadat als toegift de ‘Chris Cacavas Song’ heeft geklonken, is de avond vol klassiekers ten einde.
Ik vond het een gezellige en bijzondere avond, door te zien hoeveel goede muzikanten Deventer te bieden heeft. Ik had echter graag iets meer verschillende genres willen horen ter afwisseling. En ik had het leuk gevonden als de gasten iets meer lef hadden gehad door voor een totaal ander genre te kiezen, in plaats van de oude vertrouwde eigen setlist. Desondanks was het een avond van prima kwaliteit, waar de meeste mensen van genoten hebben.