Na praktisch alle zalen tijdens een uitgebreide tour in België uitverkocht te hebben, doet Spinvis de komende maanden een grootschalige theatertour door heel Nederland. Vrijdag 6 maart stond de Utrechtenaar in de Grote Kerk te Enschede waar hij wel eerst ‘vrienden moest worden met de akoestiek’.
Erik de Jong, oftewel Spinvis, heeft al in verscheidene formaties door het land getourd om zijn ‘zolderkamerpop’ op geheel eigenzinnige wijze ten gehore te brengen in poppodia, theaterzalen en festivals. Ondersteund door een zevenkoppige band of slechts begeleid door een bassist tijdens de fine fine music tour van een aantal jaren terug. Het maakt niet uit met wie Spinvis op het podium staat. De sterke songs worden doorgaans altijd, al dan niet in een compleet ander jasje, met veel overtuiging gebracht. Blazers, drumcomputer en een enorme xylofoon zijn een leuke toevoeging aan de melancholische triphop doorspekte liedjes, die echter ook alleen voorzien van gitaar en zang met beide benen op de grond blijven staan. Nu probeert Spinvis het ‘op z’n eentje’. Dat hij niet helemaal alleen op het podium stond, werd al snel duidelijk.
Het was een rommeltje in zijn kamer, “alleen de lege flessen ontbreken nog” grapt Spinvis. Drie videoramen fungeerden als decor waar ‘steeds mensen naar binnen kwamen’. De Jong is een ware geluidskunstenaar. Een arsenaal aan video- en audiosamples werden via een slim software systeem met de voet bediend (een midi-board voor de liefhebber), waardoor Spinvis ‘gastmuzikanten’ kan laten meedoen op de videoschermen. Dit was angstaanjagend goed voorbereid. Elke partij liep volledig synchroon met wat Erik live op het podium had gesampled. Zo begon een nummer als ‘Het Voordeel Van Video’ met Spinvis op percussie. Die partij werd dan geloopt, om vervolgens de gitaar erbij te pakken. Gaande het nummer kwamen er vervolgens aanvullende of ondersteunde partijen via ‘het raam naar binnen’. Je ging pardoes vergeten dat er maar één man op het podium stond. Percussie, drie verschillende gitaren, analoge synthesizer, banjo, piano en nog wat ongebruikelijke instrumenten. Niets is te veelzijdig voor Spinvis.
De meest aansprekende liedjes van zijn twee albums, 'Spinvis' (2002) en 'Dagen Van Gras, Dagen Van Stro' (2005), kwamen voorbij in een uitvoering zoals je ze niet snel zou verwachten. Recentelijk materiaal werd tevens niet geschroomd. Van de zolderkamer naar een kerk is er een aantal aspecten weggevallen en bijgekomen. Zo werden samples van de plaat moeiteloos met een consistente precisie opnieuw live ingekleurd.
“Eens kijken of we vrienden kunnen worden met de akoestiek”. De typerende galm van de indrukwekkende kerk werd eerst even afgetast, door middel van het spelen van rustige nummers van overwegend ‘Dagen Van Gras, Dagen Van Stro’. De juiste mix was snel gevonden. De bezwerende klanken brachten het publiek in een soort muzikale narcose waarin de ene droom na de andere voorbij kwam. Van dromerige liedjes naar het meeslepende en bedwelmende ‘In De Staat Van Narcose’ van het eerste self titled album, waarin de grijs behaarde man het publiek samplede om er vervolgens een orgelpartij (je bent tenslotte in een kerk) over heen te leggen. Erg indrukwekkend.
De Jong heeft het voor elkaar gekregen om als individu een Radiohead-geluid uit de speakers te krijgen. Tevens zweefden ook referenties van Bob Dylan en een snufje dromerigheid van Sigur Rós voorbij. Nonchalante poëtische teksten werden ingevuld met uit het leven gegrepen beslommeringen die Spinvis met een flinke dosis nostalgie, melancholie en ironie voorziet. Bijna over elk nummer legde Spinvis in een paar woorden uit waar het over ging. En opeens begrijp je de abstracte teksten! En wat is hij eigenlijk ‘onbedoeld’ grappig.
Is het onze eigen kruisbestuiving tussen Thom York en Bob Dylan? Nee, het is onze eigen Spinvis.