Prong is een band die zowel veteranen als nieuwe broekies kan vermaken. Met de staccato riffs en rollende grooves was de band haar tijd immers ver vooruit, waardoor Prong gezien kan worden als de voorloper van nu-metal. Het maakt nieuwsgierig naar hoe de band er vandaag de dag voorstaat. Op 18 juni speelden ze in Het Burgerweeshuis.

De enige support van de avond is Die So Fluid, een Engelse band met als eyecatcher een kinky ogende zangeres/bassiste, die onder de fraaie naam Grog doorgaat. Samen met de gehanekamde en in pak gestoken gitarist een bijzonder plaatje op deze Prong-avond. Muzikaal brengt de band een mengeling van (post)punk, metal en grunge. Instrumentaal maakt het niet bijster veel indruk, een gemis aan spetterende momenten. Grog zingt wel vol overtuiging en bijzonder zuiver, maar dat mag helaas niet baten. Er komt dan ook weinig respons uit de zaal.

Hoewel de zaal tijdens het voorprogramma voor een klein deel gevuld was, blijkt Prong toch wat volk op de been te hebben gekregen. Een groot deel daarvan zit het optreden van Die So Fluid uit in de binnentuin of het Burgercafé en toont pas interesse als de hoofdact het podium op komt. Op het moment dat Tommy Victor (AKA mr Prong) één akkoord aanslaat tijdens de line check, is meteen de vertrouwde Prong sound hoorbaar. Samen met twee huurlingen – die stiekem al een tijdje meegaan – probeert hij oude tijden te doen herleven. Het begin van Prong ligt namelijk in 1986. De band kende enkele topjaren, maar het werk van na 1996 werd met gemengde gevoelens door het publiek ontvangen. Het neemt niet weg dat Prong veel pionierswerk voor industrial en (nu-)metal heeft gedaan en enkele klassiekers in huis heeft.

Opmerkelijk bij aanvang van de set is dat de drums de mix overheersen. Helaas blijft dat het gehele optreden zo. Victor’s gitaar legt het hier flink tegen af, wat de power een beetje uit de muziek haalt. Iets minder heftig dan gewenst dus, maar wel met een ongekende groove. De in sommige nummers haast dance-achtige beats stuwen de muziek lekker voort, wat flink wat enthousiasme in de voorste rijen van het publiek veroorzaakt. De band lijkt er ondanks de statige presentatie zelf ook schik in te hebben. Met name tijdens een klassieker als ‘Beg To Differ’ geven band en publiek vol gas. Of wat te denken van het onvermijdelijke ‘Snap Your Fingers, Snap Your Neck’, de blauwdruk voor vele nu-metal nummers. Na decennia in De Elegast proefgedraaid te hebben, kunnen de hoofdjes nu op de live-versie in beweging. En dat deden ze. Het blijkt maar eens te meer dat de band haar tijd ver vooruit was, want dit nummer staat nog steeds als een huis. Voor velen een mooie uitschieter in een verder kalm, maar verdienstelijk optreden.