Niet precies wetende wat ik moet verwachten van Tommy breng ik op 24 februari 2009 voor het eerst een bezoek aan de nieuwe theaterzaal in het Muziekkwartier in Enschede. Ik ben in de eerste plaats al onder de indruk van de zaal.
Om 20:00 uur dimmen de lichten en begint de rockopera. Het verhaal begint heftig; een man raakt vermist en zijn zwangere vrouw blijft achter. In een ouverture worden de muzikale thema’s van de rockopera neergezet. Met een extra gitarist, Paul Jan Bakker, en een toetsenist, Vince van Reeken, is de muzikaliteit in ieder geval aanwezig. Nu het acteertalent nog. Wanneer Tim Akkerman opkomt, moet ik even wennen aan het feit dat hij gitaarloos op het podium staat, maar dat ben ik snel vergeten. Tijdens het nummer ‘Eenentwintig’ ontpopt Tim zich als de ware Tommy. De zanger/gitarist die normaal bruist van energie verandert zonder problemen in de autistische Tommy.
Maar ook Spike laat zien dat hij meer kan dan heel goed gitaar spelen. In het nummer ‘Neef Nico’, afgeleid van ‘Cousin Kevin’ speelt hij de gemene neef Nico, iets wat hem verbazingwekkend goed afgaat. Naast de uitbreiding van een extra gitarist en een toetsenist zorgen Caroline Dest en Marcel Veenendaal voor vocale ondersteuning wat het theaterelement compleet maakt.
Na tien nummers is het even tijd voor een korte pauze. Na de pauze wordt het verhaal weer goed opgepakt. Dit keer met een goede vertaling van het ‘Do You Think It’s Alright’. Het verhaal is goed opgebouwd en werkt toe naar het hoogtepunt via nummers als ‘Koning Flipper’ (Pinball Wizard), ‘Sloop de Spiegel’ (Smash The Mirror) en ‘Wees Vrij’ (I’m Free). De vertalingen van Jan Rot zijn treffend, alleen niet altijd even verstaanbaar. Het is duidelijk even dat de aard van de band toch echt ligt bij het muziek maken. Wanneer de band afsluit met het ‘Niemand van ons pikt dit’ is het niet voldoende voor het publiek. Het legendarische ‘See Me, Feel Me’ uit het ‘We’re not gonna take it’ geeft dan ook echt een kippenvelmoment tijdens de toegift. En niet alleen bij mij, want de staande ovatie blijft niet uit.
Kortom, ‘Di-rect doet Tommy’ is alles behalve heiligschennis geweest. De vertalingen van Jan Rot, de regie van Jos Thie en de passie en toewijding van Di-rect heeft gezorgd voor een onvergetelijk moment in het 10e jaar van het bestaan van Di-rect.
Enschede ziet en voelt The Who, eh.. Di-rect
Missie Rockopera geslaagd
Ruim 40 jaar geleden stond er een band op het toneel. Deze band was The Who en bracht iets nieuws, namelijk: een rockopera. De band ontpopte zich tot een legende en iedereen sprak erover. Het is op z’n minst opmerkelijk te noemen dat er dan vele jaren later een band opstond met dezelfde energie en dezelfde chemie op het podium als The Who destijds. Deze band bleek Di-rect te zijn. Liefhebbers van The Who noemden het heiligschennis.