Slowlands deed zondag 9 augustus 2009 zijn kickoff in het Havenkwartier. Dit havengebied in Deventer is sowieso al een smeltkroes van culturele activiteiten. En dat willen zij tentoonstellen. Niet dat uw schrijver dat erg vind, maar gezien de verscheidenheid vraag ik me af of het niet te veel gevarieerd is. Wanneer ik rond 13.30 uur het terrein betreedt, is het niet druk. Niks aan de hand, het is nog maar net begonnen. De sfeer is relaxed, het terrein industrieel. Het is voor uw schrijver en fotograaf goed zoeken naar de diverse stages die Slowlands rijk is. Er wordt op esc.rec en Borrelnoot na, niet aangegeven waar de rest van de podia zijn. Maar soit het is een kickoff, kinderziektes noemt men dat.

We storten ons op de programmering en komen er achter dat er verdacht weinig bandjes zijn maar wel veel dj’s, voornamelijk uit de omgeving. Bram van den Oever, DJ Wan en Twan, Mia Mia, DJ Radion, Ottoboy en Louis Bordeaux zijn namen die opduiken. Na de nodige wespen weg- of doodgemept te hebben, gaan we richting DJ Twan. Hij draait leuk electro en hiphop, lekker en modern, ze (DJ  Wan is er ook nog) hebben er zin in. Maar waar zijn de mensen? Ik vraag het aan de dj en ik moest van hem vertellen dat er 315 mensen geweest zijn. Haal het getal drie eraf en je hebt een beeld. Het ligt niet aan de dj maar aan het tijdstip, het is nog vroeg voor een festival.

Daarna doorgaan naar MiaMia. Een Roemeense die de kunst van experimentele poëtische electro onder de knie heeft. Mijn collega Joost Kleine Schaars doet verslag (ik ben degene die wegliep):

MiaMia, geluidskunstenaar met roots in Roemenië. Zij deed gister haar ding in de esc.rec-zaal, tijdens de ass-crack stage-hack #7. Menig journalist zal misschien weggelopen zijn na een paar minuten, gewoon omdat haar stijl onwennig aanvoelt. Ik daarentegen bleef een paar nummers luisteren. Op zoek naar iets herkenbaars, een aanknopingspunt. Als luisteraar kun je haar geluid misschien niet meteen plaatsen. Wat is het? Spinvis maakt zolderkamermuziek. Maar wat maakt MiaMia?

Poëtische electronica, glitch, ambient. Ze is licht overgevoelig voor indrukken, beelden en geluiden. Ze is ooit begonnen met het schrijven van gedichten en heeft haar basis uitgebreid door middel van opgenomen geluiden uit haar directe omgeving. Dat is ze gaan gebruiken in haar stukken. Ik vroeg aan haar of ze vond dat haar stukken enigszins leken op die van de Canadese artiest Patrick Watson. Op een van zijn albums verwerkt hij namelijk geluiden tot een zingende compositie. Een heel groot compliment vond ze de vergelijking met Patrick Watson, maar zover was ze nog lang niet en bovendien is het een heel ander genre, vertelde ze me.

MiaMia heeft de ambitie om ooit filmmuziek te maken en samenwerkingen aan te gaan met bijvoorbeeld videokunstenaars. Toen ze dat zei, viel bij mij het kwartje. Ik kon plaatsen wat ze doet en wat ze wil bereiken. Met wat meer achtergrondinformatie wordt het dan toch gemakkelijker om haar werk te waarderen. Om haar doel te bereiken, heeft ze zo nu en dan nog wel een zetje in de goede richting nodig, zegt ze bescheiden.

Haar optreden was geen gemakkelijke stof. Van tevoren was ze bijzonder nerveus vertelde ze me. Ook had ze te maken met wat technisch gestuntel vooraf. Maar de organisatie heeft haar gelukkig weten bij te springen en de liveset zelf ging verder gesmeerd. Voor MiaMia komt het nu aan op meer zelfvertrouwen opbouwen en vaak optreden.

Inmiddels is André Manuel begonnen op het CDL podium. Met muziek (op gitaar na) van zijn laptop brengt hij veel nieuw werk. Het is drukker dan bij andere acts en het publiek laat zich vermaken met nieuw en oud werk van André Manuel. De teksten blijven briljant: “Van Gerard Joling is het rijbewijs afgenomen, maar dat is te veel van het goede: zijn microfoon was genoeg geweest.” Hij brengt het publiek aan het zingen met ‘Feest’ en kan de kinderen die voor het podium dansen vermaken. Uw schrijver vond het lekker om eens een artiest te horen die geen electro bracht. En ik kan mij niet aan de indruk ontrekken dat er meer mensen zijn die dit dachten.

Louis Bordeaux draait ondertussen in Borrelnoot, een oude opslagplaats die nu plaats maakt voor een dj met allure. Hij draait hiphop en draait goed. Ik ben aangenaam verrast door zijn frisse en trendy stijl. Het is gezellig en donker (de belichting is niet heel erg goed) en de mensen die er zijn hebben het enorm naar hun zin. Louis heeft zelf muziek gecomponeerd en dat hoor je terug in zijn muziek. Hij heeft een neus voor lekkere beats en bekijkt het publiek om te zien of het ook aanspreekt. En dat is de klasse van een dj!

Ottoboy doet zijn opwachting in de esc.rec-zaal. Het geluid is vreselijk hard en doet je grijpen naar oordoppen. Ik heb hem eerder gezien in het Burgerweeshuis, waar hij indruk maakte met zijn One Man Trash Band. Hij speelt gitaar met zijn handen en de drums met zijn voeten. Lawaai gegarandeerd. Het neigt naar blues, het oude rhythm and blues, naar rock and roll en ADHD. Dat laatste zonder de benodigde Retalin. De zang is af en toe niet te verstaan omdat de geluidsman het, zonder aanwijsbare reden, wegdraait. Het enthousiasme blijft er gelukkig van afstralen. De zaal leent zich niet echt voor het geweld wat Ottoboy je aan doet, maar leuk blijft het.

Hoe het komt geen idee, maar Fata treedt veel eerder op dan dat het programma aangeeft. Tenminste, dat denk ik. Ik ben het spoor een beetje bijster. De podia zijn nog steeds niet denderend goed te vinden, waardoor ik bij Fata inval. Jammer. Ik vond het leuk. Zeg ik leuk? Ik vond het geweldig! Jonge gasten met hiphop-talent kennen we genoeg. But wait untill you hear this! Goede teksten en goede vibe. Ondanks hun brakheid (drank in Hengelo) hebben ze het te pakken en zetten ze een daverend optreden neer. Ze weten het publiek te pakken, ondanks dat uw schrijver niet heel veel met hiphop heeft. Het is allang bekend, maar wanneer breken ze echt door? Volgens mij is het een kwestie van wachten.

Lonley Dear sluit de avond af. Hieronder mijn collega schrijver Joost Kleine Schaars:

Na al het DJ geweld overdag was Lonley Dear meer dan een tot-rust-komertje. Emil Svanängen zorgde die avond voor een heerlijk sfeertje rondom het hoofdpodium, die tegen de Silo was aangebouwd. Hij, die tot dusver al zes albums achter zijn naam heeft staan, is een klasse apart. Hoge stem, maar ligt toch heerlijk in het gehoor. Zijn muziek deinst door het lichaam als acupunctuur. Speldenprikken die je her en der in je lichaam voelt. Close your eyes en je voelt een energiebaan van punt A naar punt B lopen. Heerlijk. Hij speelde vooral nummers van zijn laatste cd Dear John, die dit jaar uitkwam. Ook speelde hij enkele nummers van het album Noir. Één van zijn soloprojecten, uitbracht op 6 februari 2007. Zijn debuut werd een feit. Hij mocht toetreden op diverse podia en festivals. Zo, nu een paar jaar later, ook op het Slowlandsfestival.

Na zijn optreden had ik de gelegenheid om hem het een en ander te vragen. Hij houdt onder meer van Kraftwerk, oude componisten als Bach en jazz. Hij vindt de fans, waar ze ook vandaan komen, over het algemeen leuk. Voor hem voelt spelen in het buitenland gemakkelijker aan dan in Zweden. Komende tijd wil hij meer donkere muziek maken en meer techno-materiaal gaan gebruiken. Hij vind het geweldig dat de luisteraar meer is betrokken door invloed van de media. Wel denkt hij dat het een probleem kan zijn dat daardoor mensen overspoeld worden met muziek.

De sfeer was goed tijdens zijn optreden. Veelal glimlachende mensen rondom het podium. Pas geboren baby’s stonden een paar meter voor het podium mee te trappelen. Toch leuk. Als hij in september weer terugkomt in Nederland, is het zeker de moeite waard om het optreden alsnog te bekijken.

Slowlands deed zijn kickoff. Er is inderdaad voor elk wat wils. De workshops, de sfeer en de muziek doen nogal alternatief aan. Ondanks dat ik daar niet zo van hou, heb ik mij meer dan uitstekend vermaakt. De kinderziektes waren er, maar werden professioneel opgelost door de organisatoren. En bij een kickoff horen die erbij. De variatie van het programma viel mij zeker mee: er waren vooral veel dj’s  en weinig bands. Dat mag wat mij betreft meer in balans zijn volgend jaar. Maar volgend jaar ben ik er weer. En ik hoop dat dan heel Nederland weet wat Slowlands is! Met wederom veel talent!