Op het afgesproken tijdstip verzamelt zich 750 man op het schoolplein op het dak van het Nationaal Muziekkwartier. Onder het genot van een kop koffie is er tijd voor een eventueel praatje met de andere bezoekers (veelal buurtgenoten), waarna wordt aangevangen met een korte inleiding. Het publiek wordt, na een kleine indruk te hebben gekregen van wat ze de komende twee uur nog te wachten staat, opgesplitst in drie groepen die afzonderlijk van elkaar de route door het pand af gaan leggen. Een traditionele voorstelling zal het in ieder geval niet worden, dat is nu wel duidelijk. Iedere groep begint op een andere locatie in het gebouw, maar uiteindelijk komen de drie groepen weer samen in de theaterzaal voor de grote finale. Alvorens in de theaterzaal terecht te komen leidde de route langs de lokalen van de Muziekschool Twente, waar leerlingen in kleine groepjes verschillende uitvoeringen ten gehore brachten van het Zwanenmeer. Ook leidde de route langs de beide zalen van Poppodium Atak. Allereerst langs de kleine Saxion-zaal ("we passen hier met de hele groep van 250 man nét in, dus ik wil mensen die goed ter been zijn graag verzoeken door te lopen naar het balkon"), waar André Manuel met zijn Ketterse Fanfare een in mijn ogen vrij rustig concert weggaf. Of eigenlijk verdeeld over één dag 15 concertjes van 15 minuten per stuk. Rustig of niet; André Manuel ging een groot gedeelte van de bezoekers toch wat ver. "Vindt u het te hard, dan verzoek ik u aan de andere kant de uitgang te nemen - daar vangt één van mijn collega's u op", aldus één van de groepsbegeleidsters op zondagavond. In de grotere Grolsch-zaal stond de Belgische Lady Linn & Her Magnificent Seven op het podium. Met name de oudere bezoekers werd geadviseerd: "U kúnt het proberen - de muziek in de grote zaal is veel minder hard dan die in de vorige zaal. Maar als u liever hier blijft wachten, dan begrijp ik dat natuurlijk". Atak is, ondanks de groei en de bredere programmering, toch nog niet voor iedereen weggelegd. Het gebouw wordt via de achterzijde verlaten, waarna alle 750 bezoekers van de voorstelling in kwestie zich via de loading docks verzamelen op het zijtoneel van de theaterzaal. Er staat ze nog een (on)aangename verrassing te wachten. Het publiek mag niet zomaar plaatsnemen in de zaal om vanaf daar een voorstelling te bekijken, nee, het pubiek wordt aan het werk gezet: de totale groep wordt opgesplitst in zang, dans en slagwerk (zij kregen dus überhaupt niet de gelegenheid de rode fauteuils in de zaal uit te proberen), publiek (zij kregen die kans dus wel wel) en VIP's, die zelfs mochten plaatsnemen op het balkon. En eerlijk is eerlijk, het gaat die Enschedeërs best aardig af, daar op dat hele grote podium. Maar het kon geen kwaad dat Muppetstuff aanwezig was om ze daarbij een handje te helpen...