Zo af en toe moet even bevestigd worden dat 'female fronted metal' officieel is overleden sinds Evanescence in de hitlijsten verscheen. Ook deze vrijdagavond in Atak was daarvan weer een bevestiging. Op het menu staat het Noors/Duitse Midnattsol als voorgerecht en als hoofdgerecht het Oostenrijkse Edenbridge. Het eerder aangekondigde Visions of Atlantis moest helaas toch afzeggen, waarmee mij een uur extra hoofdpijn bespaard werd. Als eerste Midnattsol. Waarom die helemaal vanuit Noorwegen naar Enschede moesten komen is mij nog steeds niet duidelijk. Het vrouwmensch in een pocahontasjurk maakte een lieve indruk, maar haar zangkunsten lieten behoorlijk wat te wensen over. Óf je gaat in een pocahontasjurk Tarja van Nightwish nadoen óf je gaat heel stoer Angela van Arch Enemy nadoen, maar een combinatie van die twee is niet om aan te horen en niet om aan te zien. Ook niet wanneer je de zus bent van Liv Kristine, die overigens wél fatsoelijke muziek maakt. Jammer maar helaas dus, dat Midnattsol. Edenbridge begint leuk. Mooie show, lekkere muziek en zelfs de zangeres past qua stem goed in het plaatje. Toch sluipt bij mij het Dream Theater-effect naar binnen... Geweldige muziek, goede podiumpresentatie en enthousiaste muzikanten maar ze vinden vooral zichzelf erg geweldig. Kijken naar een band die al van zichzelf weet dat ze helemaal supergeweldigfantastisch zijn... tsjah, dat is gewoon errug saai. Er mag zeker geinvesteerd worden in wat plankenkoorts en klamme handjes (al had gitarist Dominik Sebastian daar tijdens één nummertje wel last van...) om het geheel wat boeiender te maken. Overigens was ik waarschijnlijk de enige in de zaal die last kreeg van spontaan opkomende gapen en een sterke neiging om in het café een biertje te gaan drinken. Het publiek vermaakte zich prima ondanks wat technische haperingen. Zelfs toen zangeres Sabine Edelsbacher het veld ruimde zodat gitarist Lanvall een nummertje kon gaan zingen en de microfoon het vervolgens helemaal begaf, bleven ze nog braaf klappen en juichen. Nee, de volgende keer bespaar ik mijzelf de lijdensweg van een female fronted metal-concert in Atak. Al ben ik nog zo pro-vrouw, metal is toch echt voor mannen. Metal is spierballen, bier en teringherrie. Daar past geen lief elfjesmeisje in een witte pocahontasjurk tussen. Twee oplossingen: lekker in Scandinavië dumpen die prut of de mannen moeten ook in een witte pocahontasjurk.