Het is guur weer buiten. Het waait en het regent pijpenstelen. De herfst is nog maar net een week aangebroken en hij is direct in alle facetten aanwezig. Vandaag, op deze regenachtige dag, speelt The Hellacopters voor het laatst in Nederland. De eer is deze keer toegekomen aan Hedon, het poppodium in Zwolle. Is dat wel zo’n goede plek voor een band met zulk allure? Op de site van het poppodium is de dag van het optreden, 30 september, te zien dat het concert niet uitverkocht is. Tel het regenachtige weer daarbij op en je hebt een lege zaal? Mis! Het staat voor Hedon vol met schuilende mensen die even wat nicotine tot zich nemen, voor de garderobe staat een rij, het café puilt haast uit zijn voegen en bij het podium staan al de trouwe fans al klaar, met de idee om het mooiste plekje te bemachtigen tijdens dit laatste concert van Hardrock band The Hellacopters. The Hellacopters, die bekend staat als een hardrock soms zelfs garage band, begint al in 1994. Als Nicke Anderson (toen nog bandlid van Entombed) en Andreas Tyrone Svensson (A.K.A. Dregen) Kenny Håkansson (bas), and Robert Eriksson (drum) een jamsessie beginnen ontstaat de legendarische hardrockformatie. Al snel volgt de eerste single ‘Killing Alan’, die in drie sessies werd opgenomen, en de tweede ‘1995’. Deze resultaten leveren hen al snel een platencontract op waarna The Hellacopters in een wervelwind van succes belanden. Hun debuutalbum ‘Supershitty to the Max’ levert ze een Grammy op, ze treden op met Kiss en starten een grote Europese tour. Vanaf dat moment kent deze band enkel successen. Hoewel de band een aantal zware verliezen lijdt, waaronder het opstappen van onder andere Dreggen en Hellberg, blijft de band juweeltje na juweeltje presenteren. De albums volgen elkaar snel op en de tours zijn oneindig. Echter, in 2007 laat de band na een Europese tour voor het coveralbum ‘Head Off’ weten het bijltje erbij neer te leggen. Vandaag kan Nederland nog eenmaal de band in levende lijve aanschouwen. Een kans die vele hardrockers hebben aangegrepen. Het publiek is deze avond alles wat men verwacht: oude en jonge hardrockers, met wilde haren, tattoo’s en bier heel veel bier. Als men goed luister, en dat is moeilijk want ook de DJ houdt van stevige muziek op volume tien, blijkt dat ook een aantal Duitsers op dit concert zijn afgekomen. Het laatste concert dat in Duitsland van deze band was te aanschouwen, was op 27 september in Köln, met daarvoor optredens in Berlijn, München en Hamburg. De shows waren in Duitsland uitverkocht, zodoende reizen de Duitse fans van The Hellacopters hun band achterna om toch nog een laatste keer een optreden van de band te mogen bijwonen. Een gezonde spanning is op de gezichten van de bezoekers af te lezen. Maar vooral het vooruitblik op een plezierige avond doet de menigte al vooraf in een feeststemming verkeren. Op het podium hangt al een tijdje het symbool van de Zweedse band: de Octopus. Een symbool dat bij een optreden van deze band niet kan ontbreken. Het is een teken voor wie The Hellacopters zijn. In het nummer ‘The Sign of the Octopus’ zingt Nicke Royale: ‘Oh we are everywhere, In the sign of the Octopus, It’s just a twelve letter word, You can see it clearly now, But it's still obscured, And your vision will forever be blurred.’ Al was het de laatste tijd misschien een beetje stil rond de band, de reden voor hun stop blijft zeer geheimzinnig. Diverse geruchten gaan de ronde, waarvan sommige waar zijn, zo laat Boba op de eigen website weten. De ware reden is volgens Boba de volgende: ‘To get out in time. Honestly – how many of your favourite bands did quit in time? We could probably have continued touring for years, releasing a new album now and then, but we weren’t willing to play such a hazardous game with something as important to us as the Hellacopters.’ Maar nu is het dan eindelijk zo over. Na lang wachten, het is inmiddels kwart over tien, verschijnen gitarist (Robert Dahlqvist), gehuld in strakke witte heupbroek en dito wit jack, de zanger (Nicke Andersson alias Nicke Royale) met zwarte zeemanspet en zwarte kleding de drummer (Matz Robert Eriksson A.K.A Robban) gehuld in het rood, de pianist (Anders Lindström alias Boba Fett) met mooi krullerig haar en bassist (Kenny Håkansson) met slechts een skinny jean, slobberig t-shirt en witte sneakers, op het podium. Het publiek begint te juichen en weet nu: it’s time to rock! En rocken kunnen deze mannen. Het doet men wederom afvragen waarom deze band toch stopt. De gitarist doet zijn gitaar zingen de solo’s met diverse ingewikkelde loopjes en riffs zorgen voor rillingen, de zanger zingt met een dijk van een stem de zaal in, de drummer zorgt voor de extra kick en de bassist weet de recensent te verbazen. Uiterlijk zegt niet alles, zo blijkt wederom weer. Deze slons, er is geen gemakkelijke manier om hem te beschrijven, wiebelt op zijn voeten en beweegt zijn schouders en gehele lijf op een uitermate vreemde wijze. Het lijkt wel alsof de man een tic heeft. Als men de man met de lange dikke dreads beter observeert blijkt het lijf van de man uit pure ritme te bestaan. Zo ongedwongen en relaxt als hij daar staat, zo prachtig geconcentreerd en meesterlijk strak zijn zijn opvallende en prachtige passende riffs. Een meesterlijke muzikant die geen drol geeft om uiterlijke vertoning en zeer introvert op het podium staat. Een typisch geval van een kunstenaar, pur sang. Naast de overtuigende prestatie van de bassist weet de gehele band te overtuigen. Hoewel dit de laatste keer is dat ze in Nederland hun rock zullen laten neerdalen, kan men haast zich niet voorstellen zonder dé hardrockband uit de jaren negentig, aldus Allmusic.com. Het mag dan ook duidelijk zijn dat de fans bij het horen van de laatste nummers, en de woorden van Royale dat dit nog de laatste kans is, volledig uit hun plaat gaan. Sommige weten echter hun grenzen wat minder goed af te bakenen en raken hierdoor slaags met omstanders, dames met een bewonderenswaardige, flinke attitude en zelfs met de security. Na het ingrijpen van het personeel bekoeld de situatie enigszins. Hoewel de sfeer eventjes wat grimmiger is gestemd, barst het publiek uit in luid gejuich als dan uiteindelijk de laatste noten, na tot drie keer toe terug te komen op het podium, klinken in Hedon. Het lijkt zelfs eventjes of The Hellacopters zelf het spijtig vinden dat ze nu dan toch echt het podium moeten verlaten. Kortom, The Hellacopters gaven een waardig afscheid. Een afscheid met het nodige bier, de nodige rock en de zichtbare fysieke frustraties van de break-up van een fantastische band met ballen.