Even een korte introductie: Brant Bjork, waar moet je hem van kennen? Liefhebbers van de ‘stoner’ of ‘desert rock’ zullen hem voornamelijk kennen als drummer van het legendarische Kyuss. Dit collectief zette in de jaren 90 een hele scene op poten, waar stoffige en groovende zware rock met fuzzgitaren een soort post-Black Sabbath geluid voortbrachten. Vervolgens heeft hij ook een tijd op de drumkruk gezeten bij andere stonerrock grootheden als Fu Manchu, waarna hij zich voornamelijk is gaan toeleggen op een eigen ‘carrière’. Onder andere met bands als Che, Brant Bjork and the Operators en Brant Bjork and the Bros. De bands uit de Palm Springs-scene putten vooral uit de oude hardcore- en punkbronnen van de vroege jaren 80. Waar oud bandmaatje Josh Homme een goudmijn is geworden met zijn post-Kyuss band, Queens Of The Stone Age, koos Brant Bjork ervoor om klein te blijven, overeenkomstig zijn punkrock-idealen. Getuige hiervan is de nieuwe plaat ‘Punk Rock Guilt’ welke recent is uitgebracht. Op donderdag 2 oktober stond hij op het podium van het Burgerweeshuis in Deventer. Als de band opkomt, is duidelijk dat de mensen die aanwezig zijn, vooral voor Brant Bjork en zijn band komen. De band - bestaande uit de vaste, superstrakke en statische maar coole bassist Dylan Roche, drummer Giampaolo Farnedi met de bijnaam ‘the Italian Stallion’ en een jonge gitarist van Nederlandse komaf, Maximo Radings - weet direct de toon te zetten met gortdroge grooves, strakke drums en de gebruikelijke laidback zanglijnen van Brant Bjork zelf, die sinds zijn vertrek bij Fu Manchu voornamelijk gitaar speelt en zingt. Er wordt een fijne dwarsdoorsnede van Brant’s repertoire afgeleverd zonder al te veel poespas. Waar vorige tours met andere leden toch meer in het teken van de eeuwige jam stonden, werden hier meer compacte versies van nummers neergezet met hier en daar een geïmproviseerd uitstapje. Wat de latere platen van Brant Bjork ook steeds meer hebben. Brant Bjork zelf is de hele show in leiding, met handgebaren en kleine subtiele tekens naar de overige muzikanten blijft hij voornamelijk de koning van coolheid. De beste man is en blijft waarschijnlijk één van de meeste ontspannen persoonlijkheden in de muziekindustrie. Voordat Brant Bjork en zijn makkers het podium beklimmen speelt de Haagse band Gomer Pyle. Vanaf noot nummer 1 overtuigen ze. De beste omschrijving is kortweg: een psychedelische muur van geluid. Zware fuzzy gitaren - waarbij vergelijkingen met het Amsterdamse Beaver, maar ook Goatsnake zijn niet uit de lucht zijn gegrepen – smeren alle loze ruimte dicht tussen de heerlijk rollende drums en bas. Deze band heeft sound. Weinig zang, veel overgangen en volume. De zang – melodieus maar zonder al teveel risico’s te nemen – leent zich prima voor de muziek, het sterkste punt is het niet. De band speelt voornamelijk lange nummers met veel jammy passages maar verveeld niet. Kwaliteit van eigen bodem. Het openbaar vervoer zit niet altijd mee, ook niet voor recensenten. Vandaar helaas geen recensie van de lokale helden Drive By Wire. Excuses hiervoor.