Het is misschien wat vreemd een concert mee te maken vanaf een podiumblok met een camera in de hand, continu onderbroken door een stem die mij en twee andere lotgenoten verteld wie ‘actual’ is, maar vooralsnog werkte het prima. Tegenwoordig voelt het zelfs een beetje leeg als ik tijdens een muzikaal optreden geen medium heb waarmee ik het moment kan vastleggen. Noem het gewenning, maar dit is wat ik elke keer weer ervaar.Deze avond, vrijdag 7 november 2008 was wat mij betreft de kroon op de Wolfkamp sessies. Het is misschien wat onconventioneel om jezelf voor te stellen in een recensie over een concert, maar het legt mijn eerder beschreven situatie wel wat beter uit. Als Bram, leerling van het Deltion College krijg ik de opdracht (vanuit het Deltion College) dit soort spektakels op camera vast te leggen, die daarna verdwijnen in een archief, uiteindelijk functionerend als oefening voor later, of gewoon in de handel komt. Momenteel draaien we als nooit tevoren, waarin ikzelf werk als documentairemaker en eindverantwoordelijke van de reünie toerende jaren ’80 New Wave band, Weekend at Waikiki. Het zijn kansen die je als filmmaker en fotograaf niet kan laten liggen. Gewapend met video apparatuur en een headset zag ik hoe twee mannen, waarvan ik al eentje kende, het podium betraden. Jan Wolfkamp, die samen met Het Bureau van het Deltion college deze sessies organiseert, krijgt van tijd tot tijd de duivel in zijn ogen wanneer hij zijn handen op zijn percussieset legt. Het ding waarmee hij tot één van de besten van deze wereld hoort. De amerikaanse superbassist Michael Manring doet het echter wat rustiger, wat een mooi contrast geeft aan de bij tijden bezeten percussionist. Mooier is hoe uniek deze avond wordt als het publiek zich bedenkt dat de 15 nummers tellende set volledig bestaat uit geïmproviseerde stukken, allen zo zorgvuldig opgesteld dat het lijkt alsof de twee dit al jaren samen doen (terwijl ze slechts één keer eerder samen hebben gespeeld). Daarbij tonen ze zich als de koningen van structuur, zowel binnen hun jamsessies als het geheel-plaatje; het zijn stuk voor stuk prachtige composities waarin veelvuldig gebruik wordt gemaakt van contrast, blijkbaar een terugkomend thema. Het ene nummer is een meditatieve uiting op de basgitaar (die overigens helemaal niet meer klinkt als een basgitaar, aanduidend hoe ongelooflijk geniaal Manring zijn instrument bespeelt), waarna de volgende plots terugvalt op funk, een sessie die iets later wat rust neemt en dan weer volledig openbreekt in een orgie aan meeslepende geluiden. Alles wat de mannen neerzetten lijkt te kloppen. Het zijn gewoon twee muzikale genieën die precies weten wat ze moeten doen om hun publiek ruim 2 uur te vermaken, of beter gezegd: te imponeren. Geen enkel nummer duurde te lang, geen enkel moment gooide je als luisteraar uit de meditatie die de mannen creëerden. Diegenen die aanwezig waren zullen knikken bij deze woorden. Het zijn van die ongrijpbare gebeurtenissen, in van die kleine zaaltjes (Hof van Heden te Dalfsen red.), waar iedereen in het publiek een soort verbonden gekriebel voelt bij het horen van de geproduceerde klanken. Gewoonweg adembenemend mooi, geen ander woord kan het beter samenvatten.