Lucky te Rijssen: ’s weekends niet alleen een manier om te genieten van diverse bands, maar eveneens een plek om te dansen met een Breezer in de hand. Mag Lucky bij de popliefhebber bekend staan als een mooi poppodium, uitgaand Overijssel staat ook met regelmaat in de discotheek die Lucky heet te dansen tot de vroege uurtjes. Dit maal is de zaal een plek voor bezinning, meditatie, een plek voor wie weet mooie inzichten maar vooral een plek om weg te dromen bij de band die Saybia heet. Op het podium staan de diverse instrumenten al opgesteld. Een vreemde piano staat al klaar, dat als men beter kijkt uit een oud bureau blijkt te bestaan dat dient als behuizing voor diverse keyboards en synthesizers. Verderop het podium prijkt een groen glitterend drumstel, met daarvoor twee uitgestalde microfoons. De roadie van de band mompelt nog wat Deense woordjes door de microfoon, speelt een aantal klanken op de diverse gitaren en dan wordt het lange wachten eindelijk beloond. Saybia betreedt het podium, om vervolgens na luid gejuich zijn plek op te zoeken. Nog maar na de eerste paar klanken van het eerste nummer verzachten zichtbaar de blikken van het publiek, pakken een aantal genieters elkaar eens stevig vast en deint iedereen zachtjes mee. Het is alsof Saybia met zijn nummers binnen een paar luttele seconden het volledige publiek in trance weet te brengen. Haast niemand kijkt meer om zich heen, maar heft zijn hoofd op in pure adoratie. Het mag dan zo zijn dat de bandleden van Saybia niet de meest gewone verschijning hebben, toch is de idolatrie zichtbaar bij het publiek. Het uiterlijk van muzikanten, hoe belangrijk dit altijd blijkt te zijn bij programma’s zoals Idols of de X-Factor, is hier gereduceerd tot een overbodige eis of onbelangrijk detail. De muziek die deze muzikanten uit hun gitaren, bas, drums en keyboard weten voort te brengen, maken deze alledaagse dingen basaal en zelfs ordinair. De emotie die nu door de zaal zweeft als een doorzichtige fluwelen sluier is het enige dat er nu nog toe doet. Het grootste nadeel aan Saybia is de verlegenheid van vooral de bassist. Hoewel de toetsenist een genot om naar te kijken is, deze man geniet pas van de muziek die hij maakt en hoe daar door het publiek op wordt gereageerd, staat de bassist verlegen en haast verscholen achter het drumstel. Wie weet dat dit een puur technisch verhaal is, ze verzorgen immers de ritmesectie, is het toch jammer dat niet bij iedere bandlid het vergelijkbare enthousiasme te zien is als bij toetsenist Jess Jensen. Dit enthousiasme is haast te vergelijken met een opkomend delirium. De toetsenist, een slungel om te zien, staat soms wat onwankel op zijn benen heeft zijn ogen grotendeels van het concert gesloten en richt zijn hoofd met een glimlach van oor tot oor naar boven. Het zorgt zelfs voor verwarring, want is Jensen nou stoned als een garnaal, of geniet hij van de sfeer die hij en zijn collega’s creëren? Maar ondanks deze verwarring is er één ding overduidelijk. Het is waar. Al eerder werd er door recensenten beweerd dat Saybia nu met zijn laatste cd een nieuwe fase was ingegaan. De fase van vernieuwing werd het genoemd, maar soms ook de fase van volwassenheid. Het puberstadium was de band gepasseerd en nu had het zijn eerste stappen in de volwassen wereld gezet. Hoewel dit allemaal klonk als opgeklopte lucht (immers de band was toen al goed en nu was het niet meer puberaal maar serieus te noemen?) kleefde er aan deze uitspraken toch meer waarheid dan men kon vermoeden. De sound die Saybia live weet te creëren is inderdaad meer dan alleen deze meditatieve toestand. De band heeft het niveau ontstegen van alleen maar gevoelige muziek. Saybia rockt deze avond ook af en toe stevig de pan uit. Dit wordt mede veroorzaakt door de deskundigheid van de gitarist. De gitaarsolo’s die door de nummers worden geweven zijn als men dit zeer sec bekijkt zeer simplistisch. Hoewel we altijd lacherig doen over bepaalde clichématige uitspraken blijkt de uitspraak ‘Eenvoud is het kenmerk van het ware’ bij Saybia volledig op hen van toepassing te zijn. De solo’s passen zo perfect dat het een zeer harmonieus geheel creëert. Tijdens het nummer Don’t Break Me weten de twee elektrische gitaren men zodanig naar een climax toe te voeren dat de droomstand waar men in verkeerde in een euforisch gevoel omslaat. Saybia beroert het publiek. Dat de vloer inmiddels in Lucky met een laag water is bedekt (zijn er teveel tranen van geluk gevloeid deze avond?) maakt niemand uit. Gewoon de broek ophijsen en door genieten van dit heerlijke gevoel. Een gevoel waarin alles lijkt samen te komen, waar alles klopt en bovenal waar alles goed is.