Andy Yorke speelde zondag 9 november in poptempel Hedon in Zwolle. Bij de voorverkoop waren ongeveer dertien kaarten verkocht. En dat terwijl zijn broers band Radiohead regelmatig voor 20.000 man speelt. Vanwaar dit grote verschil? Ligt het aan het publiek of aan de muziek? Het is natuurlijk altijd wat flauw om Andy Yorkes muziek meteen met die van zijn oudere broer Thom Yorke en diens band Radiohead te vergelijken. Toch valt er qua muziek een sterke overeenkomst tussen de twee broers op te merken. Het stemgebruik van beiden wordt gekenmerkt door lange, dromerige uithalen. Toch haalt Andy’s muziek het niet bij die van zijn broer. Andy Yorke in Hedon klinkt een beetje als Radiohead zonder het scherpe randje of als The Fray, maar dan minder poppy. Het is het allemaal nét niet. De in zichzelf gekeerde zanger is geen showman, wat op zich geen probleem moet zijn. Veel introverte zangers houden er vrij eigenzinnige muziek op na. Neem een Ian Curtis of een Kurt Cobain. Zij waren beide geen grootse entertainers, maar maakten bijzondere muziek. Bij Andy Yorke mist dit element. Bij zijn muziek krijg je het gevoel het al eens eerder gehoord te hebben. Dat kan een verklaring zijn voor de geringe populariteit van de zanger. In Hedon was het aantal bezoekers nog gemakkelijk te tellen. Het publiek bestond vooral uit mannen van rond de vijfendertig. Radiohead-fans van het eerste uur die verder kijken dan hun neus lang is? Andy’s band maakte helaas ook niet veel goed. De meeste leden maakten er geen show van. Ook dit hoeft geen ramp te zijn. Tijdens het concert dat cockney-rapper Jamie T in 2007 op Lowlands gaf leek de band ook niet mateloos enthousiast. Toen Jamie een nummer solo speelde grepen de bandleden onmiddellijk naar hun bierflesjes en sigaretten, wat wel weer karakteriserend voor deze band was. Tijdens Andy Yorkes concert hadden de bandleden af en toe ook even niks te doen, maar het enige wat zij deden was voor zich uit staren. Dat zal dan wel karakteriserend voor Yorke’s stijl zijn. Andy Yorke is sterker tijdens zijn krachtigere, hardere nummers dan tijdens zijn rustigere werk. Als hij halverwege de show vooral krachtiger werk inzet, lijkt hij de show even te gaan redden. Jammer is het dat hij daarna weer inzet met rustige nummers. Als bij de toegift ‘Paranoid Android’ vanuit het publiek klinkt is het duidelijk. Andy Yorke staat voorlopig nog wel even in de schaduw van zijn broer. Het voorprogramma Douglas Firs maakte misschien niet veel goed, maar is wel een vermelding waard. De Belgen die het ditmaal zonder bassist en drummer moesten doen opereerden vanuit het motief ‘een beetje country, want dat kan nooit kwaad.’ Hun niet wereldschokkende muziek ontsteeg toch de middelmaat. Wat deze band namelijk zo leuk maakte was het stemgeluid van zanger Gertjan van Hellemont. Liam Gallagher die country en blues speelt, de Belgische Bob Dylan of de Stereophonics met piano. De broers Gertjan en Sem van Hellemont maken uitstekende muziek. Misschien kunnen ze binnenkort bij een betere band in het voorprogramma staan.