De zaal van Poppodium Atak is omgetoverd tot ‘Het Grote Bos’ en het voorcafé staat vandaag ook wel bekend als ‘Grootmoeders Huiskamer’. Het is 4 april en tijd voor Red Ribbon Rock, een benefiet festival gericht op de strijd tegen de Aids-problematiek. Met zeven bands die belangeloos meewerken, een volle zaal en een goede sfeer gaat dit evenement wederom de geschiedenis in als een geslaagde avond waaraan velen nog vaak terug zullen denken. De eer is aan The Freaks de avond te openen, zij staan om 20:00 in ‘Het Grote Bos’. In het begin van dit optreden is de zaal helaas nog erg leeg. Jammer, want het optreden van The Freaks is de moeite waard en de band geeft alles wat zij in zich hebben. Zanger Jordi draagt voor de gelegenheid een rood kapje, en dit misstaat hem niet. Zoals de kenners het gewend zijn van The Freaks rolt hij over de grond en rent hij door de zaal. Het optreden weet wel meteen de sfeer voor de rest van de avond te bepalen; vrolijk en uitgelaten. Het optreden zit weer goed in elkaar maar duurt helaas veel te kort. Gelukkig is er 18 april nog een kans om the Freaks in actie te zien tijdens hun single presentatie in het Burgerweeshuis. De conclusie over dit optreden is dan ook dat The Freaks kort maar zeer krachtig gespeeld hebben, erg veelbelovend voor de rest van de avond. Na het optreden van The Freaks speelt Yukka akoestisch in ‘Grootmoeders Huiskamer’. Yukka speelt normaal niet akoestisch en dit maakt dit optreden dus nog specialer dan het al is. Het voorcafé staat stampvol en het publiek reageert goed. Yukka en akoestisch in één zin. Het is even wennen, maar daarna wel een aangenaam geluid. Het publiek reageert ook enthousiaster dan tijdens het optreden op de Dommelsch Locals Only avond in Atak, begin dit jaar. Kortom, een fijne beginner in het voorcafé. Wat krijg je als je een kale Duitser met een grote zonnenbril en een orgeltje op het podium zet? Zelf gaan we met enige argwaan de zaal in als het de beurt is aan Mambo Kurt. Maar, tijdens het eerste nummer heeft hij iedereen, inclusief ons, overtuigd. Iedereen gaat uit zijn dak als deze ‘Duitse Orgel-held’ covers van bekende bands ten gehore brengt. Ook is interactie niet onbekend voor Mambo Kurt. Terwijl hij zijn orgel voor korte tijd op de automaat zet springt hij het publiek in om een jongedame mee te trekken voor een dansje op het podium. Zijn enthousiasme werkt ontzettend aanstekelijk. Hoogtepunt van dit optreden is de cover van ‘De meeste dromen zijn bedrog’ van Marco Borsato. De hele zaal springt en zingt mee, het is een moment waarop iedereen alles om zich heen vergeet en om totaal op te gaan in het feestgedruis. Tijdens een cover van ‘Killing In The Name Of’ van Rage Against The Machine ontstaat er even een vrolijke pit. Helaas is het daarna ook alweer tijd voor het laatste nummer: ‘Sing Halleluja’. Mambo Kurt; een typisch voorbeeld van ‘daar had je nou bij moeten zijn’. Paper Tiger, de volgende act in ‘Grootmoeders Huiskamer’. Opnieuw is het voorcafé ontzettend vol en staan er zelf mensen buiten voor het raam naar binnen te kijken. Voor dit optreden hadden we de naam Paper Tiger al heel vaak horen vallen en wij waren daarom ook erg benieuwd naar deze band. De band is inderdaad goed, de indie-muziek valt in de smaak en niet alleen bij mij. De liedjes zitten goed in elkaar, de band geniet en het publiek geniet: een goede keuze. Dan is het de beurt aan The Madd om te spelen in ‘Het Grote Bos’. Vooropgesteld: Deze band is tof, deze band is goed en deze band is zeker ontzettend muzikaal. Dat valt niet te ontkennen. Maar, wat we wel vinden is dat deze band een beetje de power weghaalt uit de zaal. Het publiek swingt in het begin er enthousiast op los maar het enthousiasme wordt steeds minder. Ontzettend jammer. Deze band heeft het in zich om een goed optreden neer te zetten maar ergens sluiten zij niet helemaal aan op de andere bands die in de zaal staan. Een band die dus een beetje een gemengd gevoel achterlaat. Alweer tijd voor de laatste act in het voorcafé: Ysis. Zonder celliste maar net zo sterk als in de normale bezetting. De liedjes die de band speelt zijn mooi voor het pubiek dat niet bekend is met de liedjes, maar ook voor publiek dat vaker bij de optredens van de dames aanwezig is. De stem van zangeres Sanne weet bij ieder optreden weer de juiste snaar van het publiek te raken, het is een gave. Zoals iedereen bij Mambo Kurt alles om zich heen vergat gebeurd tijdens vele kippenvelmomenten bij dit optreden exact hetzelfde. Hoe kun je een avond als deze beter afsluiten dan met liedjes uit de jaren ’80 in een modern jasje? Het antwoord op die vraag weet ik helaas niet, want, het optreden van The Hot Stewards was echt een geweldige afsluiter. Wel staat er een ander gezicht op het podium, één van de zangers is vanavond namelijk de zanger van de band San Andreas. Ook bij de Hot Stewards doet hij het supergoed. De band spreekt het publiek aan omdat de liedjes geniaal in elkaar zitten en voor iedereen toch herkenbaar zijn. Ze krijgen de bezoekers aan het springen, juichen en meezingen. Het publiek komt bijna ogen te kort om alles te kunnen bevatten wat er gaande is op het podium. Met nummers als ‘Lay all your love on me’, ‘Touch Me’, ‘Tell it to my heart’ en het bekende ‘Straight up’ blijft het publiek enthousiast, maar hoe kan het ook anders dan met zulke bandleden? Als het einde nadert wordt er nog een polonaise ingezet tijdens ‘Locomotion’, een bijzondere ervaring. Daarna is het tijd voor ‘Never gonna give you up’ en wordt het publiek uitgenodigd om het podium op te komen. Dat hoeft geen twee keer gezegd te worden, het podium staat binnen een halve minuut vol. Helaas is het hierna afgelopen, het ging veel te snel voorbij! Red Ribbon Rock 4 gaat de geschiedenis is als een succesvol benefiet met een hoge opkomst en een erg goede line-up. Was het maar vast april 2009...