Twee jaar geleden stond ze ook al in Metropool. Wegens groot succes was ze dit jaar alweer terug. Hippielegende Melanie plezierde op zaterdag 7 mei haar trouwe fans met haar – nog altijd- legendarische stemgeluid. En het plezier kwam van beide kanten: ‘Hengelo..Hengelo…sounds a bit like moonglow..’ “No smoking”, is aan de muur te lezen. Melanie is zuinig op haar authentieke stem, en dat mag ook wel. De nu 58-jarige zangeres draait al heel wat jaartjes mee in de muziekwereld. In 1968 kwam haar eerste album uit, nu wordt ze gezien als één van de belangrijkste singers/songwriters van de twintigste eeuw. De zangeres staat niet alleen bekend om haar raspende, niet altijd zuivere maar aangrijpende stemgeluid, maar ook om haar nummers. Haar leven wordt beschreven in muziek. Dat is waarschijnlijk ook één van de redenen waarom ze nog steeds zo succesvol is. Melanie’s muziek brengt melancholie. Een zweem van weemoed naar de vrijzinnige jaren zeventig dwaalt door het publiek. Haar trouwe, al wat oudere schare fans zijn meteen in de stemming. Melanie introduceert haar nummers met korte anekdotes, wat oude tijden doet herleven. ‘Back in 1968, I was a student, living in New York. One night, there was a black out. All the lights in New York City fell out. The NewYorkers were helpfull to eachother. It was the end of insanity, the beginning of humantarism and good will. I wrote a song about it, it’s called “Beautiful People”’. Melanie is nog maar net begonnen, maar deze klassieker bepaald meteen de sfeer van de avond. Het publiek schuift wat dichter op elkaar en deint mee op de klanken van het idealistische nummer. Melanie brengt muziek met een boodschap, en die komt vanavond zeker aan. Hoewel ze een icoon is van de jaren zeventig, is ze ook sceptisch over die tijd. ‘You’ll have to be quiet in the third verse, because that’s my social commentary in the song. You know, back in the seventies, you couldn’t even smile in the camera’s! It was the beginning of feminism, and as a woman you had to be serious’. In de jaren zeventig had ze vooral succes met nummers als als Ruby Tuesday en Lay down, tegenwoordig componeert ze samen met haar zoon. Ook vanavond is hij aanwezig. Een getinte jongeman met een lange zwarte paardenstaart begeleidt haar op gitaar. “Baby Beau”, noemt Melanie haar zoon liefkozend. In de loop van het concert wordt duidelijk dat Beau de muziekgave van zijn moeder geeft geeerfd. Wanneer Melanie een korte pauze neemt, speelt Beau enkele solo’s op gitaar. Hij heeft succes, het publiek blijft staan en luistert geamuseerd naar de Zuid-Amerikaanse klanken. Na ongeveer een half uur is Melanie weer terug. Het publiek keert haastig terug naar de zaal. Melanie komt steeds meer in contact met het publiek, ze vraagt wat er gespeeld moet worden en “Ruby Tuesday” wordt genoemd. Woodstock herinneringen doemen op. Hoewel er nu geen kaarsen worden aangestoken, heerst er wel een groot saamhorigheidsgevoel onder het publiek, want iédereen zingt mee. Met haar 58 jaar kan Melanie het nog steeds.