De lijstjes met favoriete albums/tracks van de 3VOOR12/Overijssel redactieleden: Jeroen van den Bogert 1. V/A – Micromusic Picture Disc Een fijne picture-disc, uitgegeven ter ere van het vijf jarig bestaan van de micromusic.net webcommunity. Vijf nummers in het 8-bit genre van uitmuntende kwaliteit met als hoogtepunten toch Gwem en Puss. Het bliept, het piept, het kraakt en bovenal het rockt! 2. V/A – Verve Remixed part 2 Fijne remix plaat van het beroemde jazz-label verve. Een keur aan artiesten uit de dance-wereld mocht in de archieven van verve hun favoriete track uitzoeken en vervolgens bewerken tot een eigen versie. Heel erg fijn om te horen wat Matthew Herbert met Oscar Brown Jr. doet of hoe Dan the Automator Willie bobo onder handen neemt. 3. The Faint – Wet from Birth Indrukwekkend staaltje post-rock uit Berlijn, met een overdaad aan uitgewerkte melodieën, die in je hoofd blijven rondspoken. Redelijk kalme cd, maar die nergens saai wordt. Luc Tiehatten 1. John Berberian ensemble – music of the middle east Geweldige muziek om op te feesten. Swingende percussie en juichende klarinetten en saxofoontjes. Wel een bijzonder vage release die ik uit de bakken bij de Platenworm in Groningen heb gevist. Wat is bedoeld John bijvoorbeeld precies met het Midden-Oosten? Nergens kan ik vinden waar John en zijn vrienden vandaan komen maar eigenlijk maakt me dat ook niet zo veel uit. 2. Whistle Stop café – Honey & Bread 25 september zag ik deze band in Atak tijdens het herfstoffensief. Ze komen uit Duitsland en spelen dromerige gitaarpopliedjes. Zangeres Wanda Thot treedt ook wel eens in haar eentje op maar dit is dus haar bandje. Leuke ontdekking. 3. De Nederlandstalige cover top-100 van Vic van der Reijt De “gewone” had ik al en deze moest ik dus ook hebben. Want hoe zou ik langer zonder klassiekers als “Rocky” (Don Mercedes), “Sollicitere” (Janse Bagge Bend) en “Dokter Berhard” (Bonnie st. Claire) verder kunnen? 4. John Coltrane – Sun Ship Hier luister ik wel naar, maar ik weet nog niet wat ik er mee aan moet. Coltrane is hier echt far-out, in zijn diep religieuze periode. Ik snap het nog niet, zeg maar. Terwijl ik eerder werk van hem toch wel kan waarderen. Maar, ik moet wel vaker wennen aan platen. Miles Davis’ electrische periode snapte ik eerst ook niet maar na een paar draaibeurten kreeg ik hem door. Nog niet opgeven dus en blijven proberen… 5. ZZ top – Eliminator Super strakke plaat! Uit 1983 alweer. Toen al vond ik die bebaarde gasten tof en ook nu nog staat deze plaat als een huis. Wel valt op dat hij erg electronisch klinkt. Veel drumcomputers volgens mij en veel synthesizer-opvullertjes. Er staan veel grote hits op: Gimme all your lovin, Sharp dressed man en ook nog Legs. Tijdloos rock meesterwerkje! Ronnie Popkema 1. Unearth – The Oncoming Stort (CD) Ik heb een tijdje enigszins in de nationale hardcore en metalcore-scene vertoefd; ik kan niet zeggen dat het me lang heeft geboeid, muzikaal gezien. Toch heb ik wel altijd erg kunnen genieten van de muzikale voorbeelden die door de bands uit het genre aangehaald werden: Vision Of Disorder zat een half jaar in mijn CD-speler; bij de gedachte aan het Reveal-concert in Hedon krijg ik iedere keer weer kippenvel; en ook Hatebreed moet ik af en toe op erg aansprekende riffs betrappen. Per ongeluk surfde ik via via langs Unearth, werd aangesproken en blijf er nu al een aantal weken naar luister. Ze spelen een soort metalcore, maar meer metal dan Hatebreed en meer core dan Killswitch Engage. Ik geloof dat ik zojuist een ideale package voor deze bands heb gevonden. 2. Candiria – What doesn’t kill you (CD) Deze band vind ik zo’n raar verhaal. Bij Meshuggah moest ik al erg wennen aan de jazzy solo’s, maar Candiria permitteert het zich om af en toe in zijn geheel tot jazzcombo te transformeren, inclusief het voor metalcore toch vrij ongebruikelijk instrumentarium. Compositorisch is het veelal nog onnavolgbaarder dan Meshuggah, gecombineerd met een vleugje Living Colour en Laberinto. Of Dillinger Escape Plan goes hip-hop. Althans dat ging op voor het dubbelalbum ‘The Coma Inprint’. De nieuwe CD ‘What doesn’t kill you’ werd geproduceerd door David Bendeth, ook verantwoordelijk voor het geluid van o.a. Killswitch Engage, klinkt minder ‘in your face’ dan de vorige, maar de nummers zijn een stuk toegankelijker geworden om niet te zeggen commerciëler, al blijft dat in deze context meer dan ooit een relatief begrip. De opzichtige jazzinvloeden zijn veelal naar de achter grond verdwenen en hebben plaatsgemaakt voor melodieuze refreinen. 3. Jay Z – 99 Problems Ik zag Jay Z unplugged (ik dacht ook de Roots te herkennen) en was volledig van m’n stuk. Zo goed!!! Ik heb het niet zo op de meeste rap (of unplugged-sessies), maar deze Jay Z-sessie kreeg een uitzonderingspositie in mijn boekje. En uitgerekend hij heeft te kennen gegeven er het bijltje bij neer te gooien, al wordt dat in hiphopkringen als een goed doordachte publiciteitsstunt beschouwd. Mocht dit echter bewaarheid worden –en alleen tijd zal het leren- dan vind ik het uitermate stoer om op zo’n manier op je hoogtepunt te stoppen; de beste man wordt immers in z’n eigen videoclip overhoop geschoten. Met medewerking van Rick Rubin (ook in de clip; met baard en bontjas) heeft 99 Problems een vette ‘No Sleep Till Brooklyn’-achtige drive gekregen, waardoor het nummer er bij mij iedere keer toch weer onverwacht hard inhakt.