In een half gevuld Zwols Popfront waren Tha Doggz de avond voor hun E.P.-presentatie in akoestische setting in het kader van De loods Live (Omroep Zwolle) te bewonderen. De angst bekroop me een beetje. Ik had al een paar optredens van ze gezien en had een duidelijke stijgende lijn in de muzikale en podiumontwikkelingen gezien. Maar de klad leek er al een beetje in te zitten: slordig gespeelde partijen, ontstemde instrumentaria en een niet bijster veel toevoegende akoestische set. Dat belooft niet veel goeds voor de volgende dag, dacht ik nog. Voordat op zaterdagavond de presentatie van de E.P., simpelweg genaamd ‘E.P.’, van start ging, was het eerst aan Dolorous Daze. De band, geformeerd rond zanger Bas Wilberink, eerder frontman van de voormalige Oogst-winnaars Superfluous, die het bijltje er alweer een paar jaartjes geleden bij neergooiden. Waar echter het ondynamische stemgeluid van Wilberink bij Superfluous regelmatig werd bijgestaan of afgewisseld door sterke drievoudige koortjes, moet hij de klus nu bijna helemaal alleen klaren. Helaas doet dat bij mij de hunkering naar zijn vorige band alleen maar aanwakkeren. Zijn zanglijnen worden binnen het kwartier voorspelbaar en ook zijn bijna castraat klinkende partijen kunnen niet lang mijn aandacht vasthouden. Geen enkele valse noot hoor, begrijp me niet verkeerd: op wat misplaatste zelfverzekerdheid na, is de performance prima voor elkaar. Net als bij de rest van de band, maar ook die verzandt in een te veilige mid-tempo set met als positieve uitzondering het nummer na de afkondiging dat er ‘genoeg melancholische shit’ gespeeld was. Toen vond hij mij aan zijn zijde. Na een half uur pauze gaat het gordijn weer open….. een gitarist en een bassist verschijnen op het podium..…. ze beginnen een beetje te rommelen aan hun instrumenten..… komt er ineens drumgeluid van het balkon!!! Drummer Jeroen en zanger/gitarist Raphael zitten allebei achter een drumstel en spelen tijdens het instrumentale intro een synchroon-drumpartij op de tegenover elkaar liggende balkonhelften. Beider verrichtingen zijn tegelijkertijd te volgen op het videoscherm op de achterwand van het podium. Na deze aangename verrassing spoeden zij zich naar beneden en door de zaal richting podium. Dan begint het echte werk. Vanaf het eerste moment bedient de band zich van een moddervet geluid en een gitaarmuur waar je met gemak je fiets tegenaan parkeert. Het eerste nummer wordt strak gevolgd door mijn persoonlijke favoriet ‘Damn you, damn everyone’ en de avond kan vanaf dan voor mij niet meer stuk. De spelvreugde straalt er het hele optreden vanaf; de positieve reacties van de ongeveer 250 aanwezigen zijn dan ook niet van de lucht. Vergeleken met de akoestische performance van de vorige avond, lijkt dit een volledig andere band te zijn en begin ik me af te vragen of ik eerder misschien genept ben. Wat bij een serieuze presentatie van nieuw product hoort, is iets extra’s, een leuke show bijvoorbeeld. Het balkondrummen is een uiterst originele aanvang natuurlijk, maar daar blijft het niet bij: het gehele optreden is ingekleed in professionele licht- en videoshow, waarin de drukte netjes bewaard wordt voor de climaxen en de sfeerplaatjes goed passen bij de breekbaardere nummers. Zelfs zo goed dat op gegeven moment (‘Love Inserted’) de band zelf naar de projecties van een bloedmooie, sensueel over het scherm bewegende vrouw staat te kijken. Al met al een nagenoeg perfecte CD-presentatie, waarin duidelijk veel tijd en energie gestoken is. Dit kenmerkt vaak de bands die het serieus menen en waarvan we nog veel zullen horen, zo waarschijnlijk ook deze. De eerste verkoopaantallen liegen er in ieder geval al niet om: de eerste 80 schijfjes zijn ze meteen al kwijt. Gezien: Hedon, Zwolle - zaterdag 25 september 2004 Fotografie: Bullet-Ray (www.bullet-ray.com)