Er is een ideale ruimte voor akoestische muziek gevonden in het Zwols studentencafé Het Vliegende Paard. De liefhebbers moeten de weg nog een beetje vinden, maar met een programma en setting als deze, hoort dat geen probleem te zijn. Ik vond de zaal op de begane grond van Het Vliegende Paard al leuk en gezellig aangekleed; ideaal voor akoestische muziek. Maar het is alweer een tijdje geleden dat ik er was met een muzikaal doel; blijkbaar is de boel daar tegenwoordig niet meer stil te krijgen, want de muziek voor de minder dove oortjes is naar de eerste verdieping verplaatst. En echt treuren kan ik daar niet om, want op de bovenverdieping komt de intieme sfeer die zo’n avond nodig heeft alleen maar meer uit de verf: de oppervlakte is kleiner (80 personen maximaal), de akoestiek beter, sfeerverlichting aanwezig en de bar achteraan in een langgerekte zaal, dus de muziekliefhebbers kunnen vooraan gaan zitten genieten zonder last te hebben van het keuvelende volk aan de bar. Terwijl er zo’n twintig man publiek is, treedt Kiss The Girl als eerste aan. Het blijkt een akoestisch samenwerkingsverband te betreffen tussen Sanne Hans (Ysis) en Bertolf Lentink (The Junes). Het lijkt me de ideale combinatie: Lentink klinkt met z’n tweede stem af en toe exact als Simon, Hans met haar heesheid als Garfunkel. Zoals deze twee compacte rockcomposities akoestisch uitvoeren, doet mijn hartje sneller kloppen. En je merkt het ook aan de rest van het publiek: er is iets met deze twee. Het hele optreden blijft het stil en luistert iedereen aandachtig. Ik herken een mooi nummer van Ysis (wat ik altijd nog een keer elektrisch wil horen), een (nagenoeg perfecte) versie van Norwegian Wood en Bertolf solo met een (op gitaar erg pittig) nummer van John Mayer. Over het geheel genomen doen de bondigheid van de nummers en het dynamisch en emotioneel erg goed overkomende stemgeluid van Hans me denken aan de meer ingetogen nummers (en akoestische versies) van Jimmy Eat World. Als tweede betreedt Annelies Tigchelaar met gitaar het podium. Bij de eerste klanken roep ik al heel hard in mijn hoofd: ‘Melissa Etheridge!’. Na een minuut of tien worden daar nog wat (blijkbaar typisch vrouwelijke) zangtechniekjes aan toegevoegd uit de boekjes van Alanis Morrisette en Dolores O’Riordan (Cranberries). Vanaf dat moment ongeveer begin ik weg te dromen en twee derde van het publiek met mij, afgaande op het geroezemoes rond de bar. Het is dan ook al wat drukker geworden, ik schat een halfgevulde zaal op het hoogtepunt. De dromers worden nog één keer ruw wakker geschud door een mondharmonicapartij die ook door mijn neefje van drie geblazen had kunnen worden, alleen heb ik momenteel niet een neefje van die leeftijd. Afsluitend is daar Drive Cooler. De band is volledig elektrisch en ik vraag me af waarom. Niet omdat het niet binnen het concept van de avond zou passen, maar meer omdat de nummers me in deze setting helemaal niets zeggen. Hier hoort een verhaaltje bij. Ik ken Arnold Kijk in de Vegte, zanger/gitarist van de band, van de finale van de Oogst van Overijssel, categorie Singersongwriter, die hij won, hoofdzakelijk door zijn onbevangenheid en natuurlijke ongedwongenheid. Hier blijft niets van over in dit bandverband. Dit ligt dus niet aan de band of dat ze niet kunnen spelen, integendeel, maar meer aan dat ze slechts afbreken aan het talent van Kijk in de Vegte. Dat krijgen de alweer in aantal slinkende bezoekers ook door op het moment dat hij een solo-setje doet: met nog steeds een elektrische (doch cleane) gitaar om de nek, zingt hij met warme stem (die eindelijk goed te horen is!) twee nummers en krijgt hij het publiek weer stil, zoals Kiss The Girl dat eerder deed. Helaas verliest de kernachtige en sfeervolle essentie van Kijk in de Vegte’s nummers daarna weer kracht door de toegevoegde soft-rock. Gezien: Het Vliegende Paard, Zwolle - 29 september 2004