Is alles wel zoals het lijkt te zijn? Hoe is het bijvoorbeeld mogelijk dat je jezelf bij een mooi stuk muziek ineens in een heel andere situatie kunt bevinden; in een andere wereld die net even wat mooier of lelijker is? Bestaat die wereld dan misschien ook continue? In hoeverre is de wereld die je via de media ervaart de werkelijke wereld? En wie heeft er belang bij dat de wereld er mooier, dan wel lelijker uitziet, dan ze werkelijk is? Afgelopen weekend is het weer begonnen. Het jaarlijks terugkerende experimentele ‘Rockarty’-festival opende zaterdag in Atak Enschede, met een programmering die naadloos bij het thema aansloot. Een surrealistische film van de controversiële regisseur David Lynch en een optreden van één van de vrolijkere, experimentele, Nederlands ‘Belgische’ bandjes van dit moment. Om 19:00 ’s avonds is er nog weinig te doen. De deuren van het café van Atak staan uitnodigend open, er klinkt vrolijke muziek en er hangt de geur van stevige Italiaanse pasta. Binnenin het café zitten de vrijwilligers van het Rockarty festival op grote barkrukken te eten. In de zaal doet een band een soundcheck. Niets duidt nog op een ‘experimenteel, grensoverschrijdend’ festival, met ‘prikkelende voorstellingen voor een open-minded publiek’. Atak is nog de rust zelve, met bands die langzamerhand binnendruppelen en uitgehongerde medewerkers tijdens hun diner. Toch staat er heel wat controversieels op het programma. Om 20.00 begint de avond namelijk met de film ‘Lost higway’van David Lynch. Het café is nauwelijks gevuld. Ongeveer 15 mensen wagen de gok en plaatsen zich op een kruk voor het kleine beeld. Achteraf blijkt deze rust zeer gewenst, de film geeft namelijk precies weer wat ‘Rockarty’ dit jaar uitstraalt: de film kent geen logisch chronologische volgorde, er gebeuren dingen die absoluut niet kunnen, maar bovenal is niets zeker in Lost Higway en niets is wat het lijkt te zijn. Onder de film druppelen af en toe muzikanten binnen die nieuwsgierig een stukje meekijken. Om 21:15 wordt het café een stuk leger en zijn de rollen omgedraaid: langzamerhand stroomt Atak vol voor het optreden van de band ‘Kopna Kopna’. Deze vijfkoppige band, die voornamelijk experimentele, funky popmuziek maakt, heeft al heel wat op hun naam staan. Een tweede plaats bij de Grote Prijs van Nederland, een Essent Award en een optreden op Lowlands. In Mei 2004 kwam hun debuut cd ‘Like You’uit, die - heel typisch- door de Volkskrant werd beschreven als een plaat met “weerbarstige songs waarin het concept van couplet-refrein-couplet naar de vuilnishoop werd verwezen ten gunste van dwarspaden en hoekige artpop. Muziek die bij menigeen verbazing deed overgaan in bewondering.” Dit citaat schetst een mooi beeld van deze avond. Want hoewel de zaal zeker voor driekwart gevuld is, is er enige terughoudendheid vanuit het publiek. Vooraan het podium blijft het akelig leeg, er zijn maar een paar lefgozers die een dansje wagen. Toch wordt de muziek enthousiast ontvangen, want Kopna Kopna is een vermakelijke band om naar te kijken. Onder het optreden worden er veel instrumenten afgewisseld, zo komen er een tamboerijn, percussies en samba’s aan bod, die het geheel weer een stuk swingender maken. Dat de heren diploma’s van het conservatorium en de kunstacademie bezitten is meteen duidelijk. De jongens leveren een kwalitatief sterk geluid af en neigen hiermee zelfs naar een nieuw eigen genre. Dit is natuurlijk heel erg knap, maar ook moeilijk blijkt vanavond. Waar het thema van ‘Rockarty’al voor waarschuwde, komt nu in de praktijk naar voren: ‘Het festival is geen gesneden koek voor de massa..’