“Een mixed-media project met humor als uit ‘The Life of Brian’, in een macaber realisme als van Garcia Marquez, in een entourage van het Middeleeuwse Granada vol bijbelse ontucht, hiphop, schoonmoeders, schoon poppen, schoon vrouwen en extreem dierenleed” Zo luidde de aankondiging voor de voorstelling “Love in babylon”, gespeeld door het Belgische theatergezelschap ‘Froe Froe’. Afgelopen woensdag en donderdag was deze voorstelling te zien in het Volkspark in Enschede, in het kader van het Rockarty Festival. Hip-Hop, dierenleed en Arabische liefdesverhalen.. Dit klonk zeker niet voor de massa, waar het festival ook niet op gericht is. Het tegendeel bleek waar... In het volkspark staat speciaal voor deze avond een grote, indrukwekkende, Arabische circustent. Een behoorlijk contrast, bij het naastgelegen chique gebouw van ‘De Jaargetijden’ en de dwarrelende bladeren die duiden op de naderende herfst. De aanzienlijke groep mensen, variërend van jonge kinderen tot volwassenen, worden via ‘De Jaargetijden’ naar de ingang van de tent geleid. Er staat een geïmproviseerde tribune, in het midden van de tent een soort ‘mini-stad’, gemaakt van kartonnen huisjes en her en der liggen poppen verspreid. Hierachter hangt een groot scherm, omring door twee tv’s en er staat een stellage inclusief d.j. en draaitafels. Wanneer de voorstelling begint, hebben de weinige acteurs ‘van vlees en bloed’ zich verzameld rondom het minidorp. Compleet met zelfgemaakte poppen en barbies, licht en een minicamera speelt zich op het scherm achter hen een verhaal af dat je gelijk meeneemt in een sprookjesachtig duizend-en-één-nacht verhaal. Maar dit is nog maar de inleiding. Er worden drie verhalen verteld, allen met als hoofdrolspeelster het meisje ‘Meslina’. Het eerste verhaal gaat over haar huwelijk met een jaloerse slotenmaker, het tweede over haar geheime liefde voor een parfummaker en het derde verhaal vertelt over haar huwelijk met domme ‘Ali’ en een sprekende ezel. Meteen na de inleiding wordt duidelijk dat er naast de minifiguurtjes, en twee tot drie ‘levende’spelers, ook levensgrote poppen onderdeel uitmaken van de show. Het decor is geheel in Arabische sferen, maar verder is vooral de eigen fantasie en verbeelding van het publiek belangrijk. Dubbelrollen worden niet vermeden, wat begrijpelijk is met twee tot drie man aan levende acteurs. Maar dit alles doet zeker niet af aan het sprankelende karakter van de show. Vooral de poppen, variërend van een Arabische ‘Don Juan’, een trol van een ‘schoonmoeder’en twee angstaanjagende ‘beulen’ worden door het publiek gewaardeerd. Hoewel de poppen zichtbaar worden ondersteund door één of meerdere mensen, die ver boven de poppen uitstijgen en overduidelijk zichtbaar en hoorbaar zijn als stem van de stoffen karakters, is de aandacht volledig gericht op de poppen. Het publiek kijkt ademloos toe, niet alleen de jonge kinderen, ook de volwassenen hebben er zichtbaar plezier in. Dit mag ook wel, ondanks de onderhuidse spot die soms wordt gedreven met het verhaal van Josef en Maria, is de voorstelling namelijk gericht op alle leeftijden. Geen gesneden koek voor de massa? Niet alledaagse kunst, voor een open-minded publiek? Dit is vanavond absoluut niet van toepassing en eerlijk gezegd een lichte verademing. Want wat is er mooier dan met een jong & oud op een koude herfstavond in Enschede te kunnen genieten van een prachtig Arabisch spel dat je in warme en zuidelijke sferen brengt.