Eigenlijk zou op de vrijdagavond van het Rockarty-festival naast hun eigen productie ‘What if it ain’t happening’ en singer/songwriter Johnny Dowd, ook het fameuze duo Bauer optreden. Helaas lieten deze twee uiteindelijk verstek gaan, wegens privé redenen. Heel jammer, want uiteindelijk telt de vrijdagavond in de ‘Rockarty’ week altijd als één van de grotere avonden. Misschien dat het gemis van deze band er mee te maken had dat ondanks de prachtige locatie van de Grote Kerk op de oude markt, er maar weinig belangstelling was voor deze avond. Misschien was het de schuld van de programmering van de minder bekende band, Maxon Blewitt, als vervanger voor Bauer. Of misschien was het gewoon te duur, 15 euro voor een entree kaartje is niet niks. Feit is wel: voor zo’n bijzondere doch alternatieve programmering als deze waren er relatief weinig mensen te bekennen. De openingsact is een eigen Rockartyproductie, opgezet door onder andere Adri Karsenberg, de nieuwe programmeur van Metropool, Jelle Smit, programmeur van het festival en de theatergroep ‘Roest’. Aangekondigd als ‘complete waanzin die absurditeit en realiteit doet binden’, is de nieuwsgierigheid gewekt. Wanneer de lichten in de grootse kerk doven, neemt er een halfnaakte man zittend op een troon en een band bestaande uit synthesizer, drums, gitaar en zang plaats op het podium. Boven het podium zijn er chaotische beelden te zien, begeleid door jagende geluiden en gesproken woord. Ineens klinken er twee trompetten. Het publiek kijkt verward om zich heen, boven op het balkon staan twee trompettisten, hun silhouetten zijn groots op de achterliggende muur geprojecteerd. Wanneer de band inzet, en Jelle Smit een prachtig staaltje zang inzet, weet het publiek even niet waar ze moeten kijken. Overal is wat te zien. De man op de troon blijft onverstoorbaar voor zich uit staren, een jongen gewapend met diaprojector en een grote ‘discobal’zorgt voor effecten die alle muren van de kerk vullen. De ‘complete waanzin en absurditeit’ begint pas wanneer een angstaanjagend uitziende vrouw op stelten door de grote deuren van de Kerk binnen komt ‘wandelen’. Ze heeft drie ‘narren’ bij zich, allen geketend aan dikke touwen, strak gehouden door hun ‘meesteres’. Wanneer de vier dichterbij komen springt het publiek haast uiteen. De narren zijn angstaanjagend geschminkt, hun ogen rooddoorlopen, hun monden druipen van het ‘bloed’. Wild en luidruchtig komen ze op het publiek af, geleid door jagende muziek en een stethoscoop die het horroreffect afmaakt. De halfnaakte man springt ineens op, laat het publiek schrikken met een harde schreeuw, waarop het angstaanjagende groepje op grootse wijze de kerk verlaat. Wanneer de lichten weer aangaan is iedereen even stil. De missie is geslaagd, het absurde optreden, neigend naar complete waanzin heeft heel wat indruk achter gelaten. Na een pauze waarin het podium wordt omgebouwd, betreed presentator Ron van Vuren, tevens presentator van de jaarlijkse ‘kunstbende’wedstrijden, het podium. Hij kondigt Maxon Blewitt aan, een vrij nieuwe band, opgericht door oud-lid van Zita Swoon ‘Bjorn Eriksson’. Samen met zijn zus op zang en gitaar, zijn boezemvrienden Lenn Dauphin, Alain Rylant en Peter Pask, op elektrische bas, drums en keyboards, maken ze naar eigen zeggen ‘liefdesliedjes met harde gitaren’. Deze woorden blijken waar. In de geruime speeltijd die de band krijgt, zijn veel lieve liedjes te horen, die regelmatig eindigen in een hardere gitaarsound. Toch blijft de band niet de hele avond boeien. Dit heeft niet te maken met de kwaliteit, dat zit zeker goed, maar de set is te lang en de band is ook niet bepaald vernieuwend. Een leuke vervanger voor Bauer, maar eigenlijk geen waardige. De band sluit minder aan bij het thema van het festival, dat experimenteel & grensoverschrijdend moet zijn. De afsluiter daarentegen, past wel precies in dit plaatje. Hoewel zijn kunstje nu wel duidelijk is, en hij zelf nauwelijks nog ontwikkelingen doormaakt, is Johnny Dowd wel vernieuwend, experimenteel en vooral sfeermakend. Deze Amerikaan, die in 1998 op zijn vijftigste pas doorbrak met het album ‘wrong side of memphis’, valt het best te vergelijken met Nick Cave of Tom Waits. Ondersteund door zijn vrouw met oude zwart/wit beelden die aansluiten bij de thematiek van zijn nummers, wordt de kerk gevuld met een depressieve sfeer. De raspende, emotionele stem, samen met zware thema’s als dood & verderf brengen het publiek in vervoering. Verantwoordelijk voor deze donkere sfeer, is Johnny Dowd als persoon de misselijkste niet. Zijn betogen over de thematiek worden afgewisseld door contact met het publiek. ‘What of your wife do you fear the most?’ vraagt hij op een gegeven moment. Enkele mannen uit het publiek denken hardop na. ‘Her love’, antwoord Johnny melodramatisch, waarop de Enschede tukkers met een diepe frons deze opmerking zichtbaar nog eens overdenken... Fotografie: Ron van den Boom