Een avond piepen en kraken dat was voorspeld voor de optredens tijdens het gog_bot festival op Vrijdag 5 November in Poppodium Atak. Nou piepen en kraken deed het, soms iets meer dan goed was voor de gemiddelde bezoeker. Richard Devine kreeg het publiek zelfs goed aan het dansen op een toch net wat ingewikkeldere muziek dan de gemiddelde dance-liefhebber gewend zou zijn. Uitgebreide opstellingen met electronische apparatuur, die menige bezoeker van vanavond vast ook thuis zou willen hebben, staan in de zaal van Poppodium Atak opgesteld op de vrijdagavond van 5 November. Deze ingewikkelde installatie is het speelterrein van Sonic Wargame. Vier acts die elkaar met geluid bestrijden en via een stemsysteem elkaar in staat stellen of juist niet in staat stellen om muziek/geluid te maken. Dat onderscheid wordt naarmate het optreden van deze vier acts volgt steeds onduidelijker. Noise krijgt op een bepaalde moment de overtoon en het blijft moeilijk om duidelijk te horen wie nu precies welk geluid wanneer maakt. Het idee blijft echter leuk, vier acts die op elkaar stemmen en zo elkaars geluid bepalen, uitvoerings is iets minder flitsend, in ieder geval voor het gehoor dan. Terwijl de oorlogsinstallatie van Sonic Wargame wordt afgebroken en het publiek op Richard Devine wacht wordt het ondertussen vermaakt door allerhande fijne electronische platen gedraaid door dj Don Funcken. Van Arrovane tot Shadow Huntaz het komt allemaal aan bod, fijne muziek. De kleine Amerikaan beklimt niet veel later het podium en laat een aantal monotone drones uit zijn laptop schallen. De aandacht van het publiek is getrokken en onder grote belangstelling bouwt Devine aan soundscapes waar hij te pas en te onpas stotterende en hinkende beats doorheen mengt. Het begin van zijn set heeft veel weg van wat hij op plaat doet maar naarmate hij vordert wordt zijn muziek dansbaarder en dansbaarder. Eerst is het brute breakcore wat hij ons voorschotelt en later ook nog iets wat waarschijnlijk het best te omschrijven is als tekno met soundscapes. Dat is andere koek dan wat er op plaat van hem uitkomt, daar kan je echt niet op dansen, hier lust het aanwezige publiek echter wel pap van. Ik begrijp steeds beter dat t-shirt van Slayer wat Devine aanheeft. Ondanks zijn zeer bepertke instrumentarium weet hij de aandacht van het publiek vast te houden en ruim een uur te boeien. Als een zaal vol mensen kan dansen op deze muziek dan is er een duidelijk een verandering gaande in het dance-genre. Na Richard Devine, die het onbetwiste hoogtepunt van deze avond vormt, staat er nog een optreden gepland van het Oostenrijkse Fuckhead, een performance band. En een performance was het, meer performance dan band. Vier mannen in visnet-onderbroekjes die deodorant in het publiek spoten en allerlei andere fratsen uithaalden. En vervolgens muziek gingen spelen, drumcomputer, dums, basgitaar en twee zangers of is brullers het juiste woord. Een performance is leuk, zeker als er nog iets achter zit of het iets toevoegt aan de muziek of vice versa, een performance is niet leuk als het enkel gebruikt wordt om het gebrek aan muzikaal talent te maskeren. Een afsluiter die niet geheel in de lijn der verwachting lag na het optreden van Richard Devine, desondanks een zeer geslaagde muzikaal experimentele avond. Fotografie: René Damkot