Zeal heeft leden uit Enschede, Eerbeek en Amsterdam en laat zich beinvloeden door muziekstromingen zoals emo, indie en postrock, aldus de bio. Zelf zou ik deze muziek eerder omschrijven als droommuziek. Dat praat een stuk makkelijker. De verpakking van Zeal’s laatste cd Moving North is een streling voor het oog. Dat belooft veel goeds. De band heeft 4 fotoboeken gevonden, met foto’s van tripjes naar Scandinavië in de jaren ’60 en ‘70. Dat leent zich natuurlijk uitstekend voor een mooi stukje artwork. Het in elkaar geknutselde kartonnen hoesje bevat naast de cd zelf dan ook nog 2 inlegvelletjes met informatie. Tot zover dan ook niets dan lof. De cd telt 3 liedjes, goed voor een kleine 12 minuten muziek die de sfeer van de hoes en het hoge Noorden goed weergeeft. De opnames klinken goed verzorgd. De stem van zangeres Yvonne Achterkamp is warm en zuiver en doet in de verte denken aan die van Anneke van Giersbergen (Gathering). Waar de laatste echter nog wel eens stevig uitpakt met haar stemgeluid, blijft Achterkamp’s zang voorzichtiger. En dat is jammer, want deze muziek kan wel wat meer dynamiek gebruiken. Hetzelfde geld voor de muziek. Er worden knappe klanktapijtjes geweven; iele gitaargeluiden, rollende drums en hier en daar meen ik zelfs een klokkenspel te bespeuren. Prachtig allemaal, maar toch wil de muziek bijna nergens echt spannend worden. Enige uitzondering hierop is het tweede nummer Landslide. Dit nummer heeft een tempowisseling in het midden van het nummer waardoor je het gevoel krijgt dat de band eindelijk van start gaat. Deze passage doet zelfs een beetje denken aan de gierende stukken uit het werk van Godspeed you black Emperor. Maar dan dus netjes, te netjes. Al met al lijken me dit geen onoverkomelijke problemen voor deze jongens en meiden, ze zitten in ieder geval op de goede weg. Ze moeten zich onderweg naar het noorden gewoon een beetje vies maken.