Tha Doggz ontsproot ruim een jaar geleden uit een Zwolse kliek ervaren muzikanten. Maar voor de vijf heren, incluis een zogenaamde ‘mediaman’, geldt de stelregel: in het verleden behaalde resultaten bieden geen voorrangsrol binnen de band. Zanger en gitarist Raphael legt uit dat hij daarom liever geen achternamen met bijbehorende achtergrond vermeldt. ‘Het draait nu puur om Tha Doggz. Het is een formatie waarbij iedereen elkaar nodig heeft. En het klikt gewoon.’ Een ‘demo-demo’ noemt Raphael de vijf eigen nummers die op de website van de Tha Doggz (thadoggz.com) te beluisteren zijn. De warrige haardos, krakerige stem en ogen op half zeven verraden dat hij net zijn bed uit is komen rollen. Maar onder de laag van vermoeidheid schuilt een enthousiast over zijn passie pratende muzikant. Hij vertelt dat ze de ‘demo-demo’ met zijn drieën op hebben genomen in het Zwolse Popfront. ‘We hadden daar twee dagen studiotijd gewonnen. Ik heb toen de gitaar- en drumpartijen verzorgd, Vincent speelde de leadgitaar in en Jasper de baslijnen.’ Ondertussen is de band uitgebreid met drummer Jeroen en werd zijn voorganger Bob - met wie het muzikaal niet echt werkte – de ‘mediaman’ van Tha Doggz. ‘Ja, we beschouwen hem als volwaardig bandlid. Hij is overal bij betrokken. Hij houdt onze website bij en luistert mee als we nieuwe shit hebben.’ Schrijf je als zanger/gitarist ook zelf de nummers? ‘Ik schrijf de geraamtes van de nummers. In het begin schreef ik alles zelf, maar dat werkt gewoon niet, weet je. Nu heb ik er ook een godvergeten goede drummer erbij. Hij heeft een goede achtergrond, ik noem geen bandjes.’ 16 Down? ‘Dat wil ik dus vermijden. Het is gewoon Jeroen van Tha Doggz. Anders zeggen mensen: oh, dat is de nieuwe band van Jeroen van 16 Down en Vincent van Afterdust en Creek. Dat willen ze zelf ook niet.’ Okay, terug naar de geraamtes. ‘Nou, ik ben een waardeloze gitarist, echt waar. (lacht) Ik weet wat ik wil spelen en wat voor geluid daar bij moet. Ik snap niets van tellingen, ik doe het puur op gevoel. Ik moet het horen. Onze muziek is best wel rifgericht. Vincent daarentegen is heel melodieus ingesteld. Als ik thuis aan een nummer werk en ik geen idee heb wat daar bij kan, bedenkt Vincent wat. Ik maak dus de basispartijen en Vincent bewerkt het tot een geheel. En Jasper met zijn geloop van links naar rechts op zijn vijfsnarige basgitaar. Te gek. Bij Jeroen was ik eerst heel bang dat hij door zijn voorgeschiedenis een beetje air zou hebben. Maar het tegenovergestelde bleek het geval. Hij geeft mij soms de stokken, zo van: doe maar voor. Fantastisch. Wat die man kan achter zo’n kit, Jesus. Het klinkt heel moeilijk, maar het is heel effectief. Ik kan daar echt van genieten.’ Je hebt zelf in bandverband gedrumd. Voel je je meer drummer of gitarist? ‘Bij elk nummer dat ik schrijf, bedenk ik drums. Mensen bewegen toch vaak op de groove van de drumsectie. Daar moet wel een relaxte gitaarpartij onder. Maar ik weet niet waar ik beter in ben. Toch wel op gitaar, denk ik. Ik voel me eigenlijk meer muzikant. Het klinkt misschien heel bruut, maar ik heb eigenlijk geen band nodig. But nothing beats a formation.’ Teksten en melodieën worden nu nog alleen door Raphael geschreven. Maar Vincent gaat hem daar in de toekomst bij assisteren. Raphael: ‘Als muzikant zijnde kom je eenmaal op een punt, vooral in het amateurscircuit, dat je strandt. Dan zit je te werken aan een nummer en denkt dan: daar kan ook iets heel anders bij, maar wat? Vincent kan fantastische zanglijnen maken, dus heb ik hem gevraagd mij te helpen. Dat wilde hij eerst niet, omdat het plekje op de achtergrond hem wel beviel. We hebben hem bewust ook niet laten zingen. Ten eerste omdat hij geen toon kan houden, wat ik ook niet kan overigens. Maar ik had ook zoiets van: waarom zou je zingen als je ook allemaal mooie dingen op je gitaar kan doen. Nu heeft hij zo’n rits met effectenbakkies voor zich staan, waarmee hij helemaal uit zijn plaat gaat. Jasper is nu de tweede zanger. Hij zong nooit, omdat mensen zich irriteerden aan zijn stem. Maar die stem past nu erg mooi bij die van mij.’ Foo Fighters prijkt bij Raphael boven aan het lijstje van favoriete bands. Vlak voordat hij zelf het podium opgaat, bekijkt hij de Fighters-DVD ‘Everywhere But Home’. Raphael: ‘Zij hebben wat veel bands missen: energie, ontzettend veel lol op het podium, goede samenhang en mede daardoor een geweldige schare fans. Het zijn ook superrelaxte gozers. Ik heb met verschillende mensen gepraat die met (zanger/gitarist) Dave Grohl hebben samengewerkt: Frank Black, Nick Oliveri, Brant Bjork. Iedereen had zoiets van: die kerel is geweldig, heeft geen attitude, ondanks alles wat hij heeft bereikt. Het klinkt misschien bizar, ik heb hem nog nooit ontmoet, maar hij heeft mij muziek laten maken. Hij heeft mij laten zien waar je op moet letten, ook bijvoorbeeld tijdens interviews. En die albums staan allemaal als een huis.’ Vind ik ook, behalve ‘There is Nothing Left to Lose’. ‘Die moet je vaker horen. Het is een beetje de ‘Trompe le Monde’ van de Pixies. Ik ben iemand die luistert in vakjes. Eerst de gitaarpartijen, dan de drums, zang, enzovoort. En elke keer hoor je wat nieuws. Dat album is met zijn drieën gemaakt. Heel rauw, heel live.’ Ik vind hem juist zo lief en gepolijst. ‘Dat vond ik van ‘The Colour and the Shape’. Maar smaken verschillen gelukkig.’ (lacht) Leer je veel van Grohl? ‘Ja. Ik ben er laatst ook over aangesproken. Het gaat heel onbewust. Het is te vergelijken met het Nirvana-tijdperk. Als je die zanger van Bush zag optreden, herkende je de poses die Cobain ook aannam. Als drummer viel ik op. Veel drummers zitten zo statisch achter hun kit. Gefocust op de hi-hat, kijkend wat de basgitarist doet. Want, het mag niet misgaan. Het enige dat ze dan doen is zweven. Muzikanten moeten helemaal loos gaan. Stokken moeten je rechts en links om de oren vliegen, snaren moeten knappen. Dat hebben de Foo Fighters en dat neem ik mee als ik speel. Maar veel bandjes missen dat. Soundsurfer vind ik een te gekke band, ook erg leuke gasten. Je luistert het album en denkt: geweldig. Dan zie je ze live: oh, is dat het. Het klinkt allemaal retestrak, maar er gebeurt niets. Dat vind ik jammer.’ Ik hoor in de vijf nummers op de site jouw invloeden terug. ‘Welke dan?’ Foo Fighters, maar ook Queens of the Stone Age. ‘Het bizarre is dat ik Queens nooit had verwacht. Het is eigenlijk een mengelmoes van van alles. We zijn allemaal fan van Led Zeppelin. We hadden zelf gedacht dat we meer richting Stone Temple Pilots zouden gaan. Dat was het idee. Ik verzin rifs en dan word je in een hokje gedrukt. Nu de stonerrock is doorgebroken vindt iedereen de Queens geweldig. Een aantal jaren geleden kende niemand de band, maar na de single ‘No One Knows’ werd het opeens een hype. We zijn met Tha Doggz gewoon gaan schrijven. Ik vind dat we hardrock maken. Een gitaarbandje dat harde muziek maakt, is een hardrockband. Klaar.’ Het vijftal is momenteel bezig met de voorbereidingen voor het opnemen van een volwaardige demo. Producer Guido Aalbers – bekend van onder andere zijn concertregistraties en -producties voor Leidse Kade Live – helpt om de nummers te arrangeren en strak te krijgen. Raphael: ‘Hij luistert mee tijdens repetities en gaat straks de demo opnemen. We willen vijf nummers doen, die moeten de komende weken de definitieve vorm krijgen. We zijn behoorlijk snel met dingen. Ik verwacht dat we binnen drie dagen alles op band kunnen hebben. We weten welke nummers we gaan spelen en wat voor geluid we daarbij willen. Van de nummers op de site gaan we alleen ‘Welcome Her to the Show’ opnemen, de rest is nieuw.’