Als oud symfo-liefhebber vind ik het altijd interessant om dit soort bandjes aan het werk te horen. Helaas kan ik niet superenthousiast zijn over Waxing Crescent, de eerste cd van het Enschedese Picture of the Moon. Daarvoor zitten er te veel mankementen aan dit plaatje. In eerste instantie maakt POTM, zoals ze zichzelf graag afkorten, wel een sympathieke indruk. De leden zijn duidelijk liefhebber van het symfo/metal-genre en willen zoveel mogelijk elementen in hun muziek verwerken. Dit pakt vooralsnog niet zo goed uit, de composities zijn onder de maat en laten een onvolwassen, rommelig geluid horen. Alle symfo-elementen zijn volop aanwezig (keyboardjes, dubbelloops solo’s, tempowisselingen, de nodige bombast) en de jongens beheersen hun instrumenten voldoende. Toch is dit geen garantie voor een goed resultaat. De muziek wil nergens verrassen en staat bol van de cliché’s. Om nog maar te zwijgen over het hoge gehalte Nederlandse zinsbouw in de Engelstalige teksten. Waar het eerste nummer, een uit jams gedestilleerd instrumentaaltje, nog wel een aardig stukje muziek oplevert. Is het tweede nummer ronduit slecht. De zang doet denken aan Iron Maiden, maar wordt nogal fantasieloos en met weinig overgave gebracht. Het reggae-bruggetje is mijns inziens wel erg flauw en is gelijk het duidelijkste voorbeeld hoe de band de muziek interessant probeert te houden, zonder eigenlijk goed te weten heo dat moet. Het laatste liedje, Depressive Garden, is met zijn grunts nog het best geslaagd. Hier blijft de muziek meer in stijl en is er sprake van een zekere spanning. Ook knap, hoe het hier de 7 minuten vol weet te maken, zonder te vervelen of in flauwe vullertjes te vervallen. Een band ‘in de groei’ is dan ook mijn conclusie. Picture of the Moon is ambitieus, dat zeker. Ook denk ik dat ze muzikaal genoeg zijn om een goed potje symfo te maken. De volgende keer zouden ze er goed aan doen gerichter aan het componeren te slaan. Niet elk idee hoeft gelijk in elk nummer gepropt te worden. Zeker niet als het een slecht idee is. Ook in de symfonische Rock geld dat minder vaak meer betekent. Meer emotie en spanning dus en minder muzikale spierballerij.