Hoe zou je je vinylcollectie willen omschrijven?
Vroeger kocht ik gewoon cd's. Je kunt ook een tweedeling zien in het soort muziek dat ik luisterde toen ik nog cd's kocht en de muziek die ik luister nu ik vinyl koop. Toen ik nog cd's kocht, luisterde ik vooral naar Rock en Belgenpop zoals Beck, dEUS, Deftones en Smashing Pumpkins. Gewoon wat meer popmuziek vergeleken met wat ik nu luister. Daarna ben ik me namelijk veel meer gaan verdiepen in muziek die meer op sound gebaseerd is en meer oorspronkelijke ideeën bevat. Ik luister bijvoorbeeld ook ambient, waarbij veel aandacht is voor mooi geluid en minder voor songstructuur. Op een gegeven moment was ik die geijkte songstructuren gewoon zat.

Herrek heeft veel weg van een soloproject. Wat is de rol van de andere bandleden?
In 2010 heb ik als Herrek ook al een plaat gemaakt. Ik heb toen alle demo's alleen gedaan en ingestudeerd. Vervolgens heb ik er een band bij gezocht om de plaat op te nemen. Dat werkte niet: ik was gewoon al veel verder dan de andere muzikanten, omdat ik ze totaal niet bij het proces had betrokken. Die plaat is daarom ook nooit uitgekomen. Bij Waktu Dulu heb ik het dus anders gedaan. Ik heb ook nu de demo's helemaal alleen gemaakt, maar vervolgens heb ik de andere bandleden erbij betrokken en hebben we de demo's samen geperfectioneerd.

Hoe moeten we de Papoea's waar jij mee samenleefde voorstellen? Klopt het clichébeeld van de inboorling met een botje door de neus?
Misschien zit dat beeld er niet eens zo ver vanaf. Genetisch gezien staan de Papoea's het dichtst bij de Aboriginals. Ze lijken helemaal niet op Javanen of Indonesiërs. Papoea's zijn mensen die wij echt negers noemen. Daarnaast leefden ze echt van de jacht. Er was geen beschaving: dus geen elektriciteit of motorvoertuigen. We leefden in houten hutjes met een dak van bladeren erop.

Het slotnummer van Waktu Dulu 'White' gaat over een blank jongetje dat wordt buitengesloten. Was het een eenzame periode in Indonesië?
Die tekst is eigenlijk een beetje verwarrend. In mijn herinnering was ik eigenlijk helemaal niet dat buitengesloten witte jongetje. Toch is wat er in dat nummer beschreven wordt ook een herinnering, dus er was blijkbaar toch wel sprake van soms. Ik heb dat echter nooit zo heftig ervaren.

Ik maak graag gebruik van een kader, dat zorgt ervoor dat ik kan werken in een bepaalde richting. Voor dit album was het kader dus mijn tijd in Indonesië. Dit betekent niet dat het ook mijn bedoeling is om een reeël beeld hiervan te schetsen. Alle liedjes op Waktu Dulu zijn maar een heel klein onderdeel van het geheel waar ik het over heb.

De sfeer op Waktu Dulu is vrij donker. Geldt dat ook voor je periode in Indonesië?
De sfeer op het album is donker door mijn voorkeur voor mineur-achtige muziek. Zwaarmoedige muziek vind ik estetisch gezien nu eenmaal mooier. Maar mijn tijd in Indonesië herinner ik me juist als een heel fijne periode. In Indonesië kreeg ik van zeven tot elf les van mijn moeder, en daarna was ik gewoon vrij. Dan kon ik dus gewoon doen wat ik wilde. Je stond natuurlijk constant midden in de natuur, dus ik was bijvoorbeeld vaak bezig met het vangen van beestjes. Je bent natuurlijk wel volledig afgesloten van de buitenwereld. Ik kan me voorstellen dat je daar als volwassene een beklemmend gevoel van kan krijgen, maar als kind is die wereld groot genoeg. Niet alle liedjes zijn zwaarmoedig trouwens hoor. 'Rain' gaat bijvoorbeeld over een herinnering aan hoe regenbuien daar vielen. Dan stak in één keer een wind op en ging het keihard regenen voor tien minuten. Dan gingen wij ook dansen in de regen, want het was heel tof als dat gebeurde. Vlak daarvoor werd de wereld stijf, ze kwam in een bepaalde loomheid. Dat was altijd een heel magisch moment.