Vanaf het moment dat NEED het podium van de Grote Zaal betreedt en het figuurlijke gaspedaal intrapt barst de chaos los. Tijdens de eerste 30 seconden van de set bewegen de hoofdjes van het publiek nog wat voorzichtig heen en weer, maar als een donderslag bij heldere hemel wordt dat knikkebollen verwisseld door wild zwaaiende ledematen. Met hun stuwende gitaren en vlijmscherpe teksten doet NEED het meest denken aan een moderne versie van de Misfits met Glenn Danzig nog steeds achter de microfoon.
Wat krijg je als je Death Alley en Birth of Joy samen een afscheidsfeestje laat organiseren met NEED in het voorprogramma? Het antwoord: Birth of Death. Één groot rock ’n roll festijn. We zullen er maar geen doekjes om winden, Birth of Death was vet. Héél vet.
©
Jos van den Broek
Death Alley
Van nul naar 100 binnen enkele seconden met NEED
©
Jos van den Broek
Birth of Joy
©
Jos van den Broek
Birth of Joy
Death Alley laat publiek moshen voor hun leven
Nadat NEED de nekjes van de bezoekers van een inmiddels volgelopen Paradiso heeft opgewarmd is het de beurt aan de heren van Death Alley. Met hun swingende mix van psychedelische protopunk en rock ’n roll weet menig liefhebber dat deze show niks minder dan een bak aan heerlijk energieke herrie gaat opleveren. Hoewel de set wat tam begint weet frontman Douwe Truijens tijdens publieksfavoriet ‘Headlights in the Dark’ als een spreekstalmeester in het circus het publiek op te zwepen naar een eerste hoogtepunt. Terwijl de fenomenale leadgitarist Oeds Beydals riffs het publiek in blijft vuren, klimt de ene na de andere bezoeker het podium op voor een stagedive. Op ieder willekeurig moment zijn er minstens twee mensen aan het crowdsurfen. Vooraan bij het podium is het al net zo’n chaos. Te midden van de wall of death staat een dappere bezoeker om de golf van mensen op te vangen. Death Alley eindigt de set met ‘Supernatural Predator’, gevolgd door een lange en spacende jam. Paradiso zweet, beeft en schreeuwt bij de laatste buiging van de mannen. Een perfect einde: de heren van Death Alley stoppen niet op hun hoogtepunt; ze stoppen mét een hoogtepunt.
©
Jos van den Broek
Death Alley
©
Jos van den Broek
Death Alley
©
Jos van den Broek
Birth of Joy
Energieke pieken van Birth of Joy tot aan het laatste moment
De zaal heeft niet lang tijd om bij te komen, maar daar heeft ook eigenlijk niemand trek in. De adrenaline pompt door de zaal als Birth of Joy de set aftrapt. De mensenmassa komt gelijk weer op gang. Het crowdsurfen gaat ongeremd door, de ene na de andere bezoeker vliegt van links naar rechts de zaal in. Begeleid door een opvallend goede lichtshow weet Birth of Joy weet met een dampend orgel, stomend slagwerk, schreeuwende gitaar en hun mix van 60’s rock ’n roll en psychedelica hoogtepunt na hoogtepunt te creëren. Een van die pieken wordt gevormd door een solo van drummer Bob Hogenelst. Zelden zie je een publiek zo hard los gaan op een drumsolo. Aan de set van Birth of Joy lijkt geen einde te komen en ook de menigte gaat onuitputtelijk door. Tot en met het allerlaatste nummer doet de zaal Paradiso op zijn grondvesten schudden en tot ver ná de uiterste noot klinkt er een luid en welverdiend applaus.
De bands, het publiek, iedere aanwezige is tijdens Birth of Death tot het gaatje gegaan. Dit was een afscheid waar je als band alleen maar van kunt dromen. Het zou voor zowel Birth of Joy als Death Alley een absoluut hoogtepunt kunnen zijn geweest. Een waardige afsluiter en een mooie aftrap van het nieuwe jaar, waarin alle mannen hopelijk een andere muzikale weg inslaan met nieuwe projecten!
©
Jos van den Broek
Death Alley
©
Jos van den Broek
Birth of Joy
