Roots of Heaven Festival 2019: een soulvolle alt-country avond in Patronaat Roots of Heaven Festival 2019: een soulvolle alt-country avond in Patronaat

 

De uit New Jersey afkomstige Nicole Atkins baseert haar muziek op vergane glorie van meeslepende popmuziek. Haar soulsound wordt zo nu en dan bijgestaan door karakteristieke country invloeden. Retro en toch verfrissend, omdat een echte countrysound op dit festival ontbreekt. Haar teksten zijn zowel gebaseerd op haar jeugd in New Jersey als herinneringen aan lange, met alchohol doordrenkte nachten. Atkins begint haar optreden akoestisch tussen de aandachtige luisteraars op de dansvloer. Slim, want hiermee krijgt ze een grote groep bezoekers zo ver om dichterbij te komen staan. De band om haar heen bekijkt Nicole’s plan op gepaste afstand en zo lijkt het alsof dit niet ingestudeerd is.

Tijdens het tweede nummer staat de band haar gewoon weer bij, en het is duidelijk te zien dat de muzikanten plezier hebben. Atkins outfit is een mengelmoes van een klassieke western blazer met een tijgerprint shirtje eronder. Een beetje als haar muziek, een jeugdige voordracht van klassieke soulvolle country. Atkins zingt nog een lied over haar ex-vriend: ‘Only he didnt know he was my ex at the time’. En sluit dan haar optreden weer dansend door het publiek af. En zo is het cirkeltje weer rond.

 

Doordat Ryley Walker eind maart liet weten door persoonlijke omstandigheden niet naar Haarlem af te reizen, zocht de organisatie een waardige vervanger in de Australische Steve Smyth. Dat Smyth een dijk van een stem heeft, is al vroeg duidelijk. Vanaf de allereerste noot tovert hij de ene na de andere uithaal uit de hoge hoed. Het heeft alle potentie om een muzikaal hoogstaand optreden te worden, maar verandert plots in een grote teleurstelling. Wat precies de reden is voor de opgefokte zang en bewegingen van de zanger blijft een raadsel, maar het is bijna pijnlijk om aan te zien. Een vergelijking met het personage dat Bradley Cooper vertolkt in de film ‘A Star is Born’ is niet ver gezocht. Doordat de eindeloze hoeveelheid uithalen niet van elkaar te onderscheiden zijn ben je als bezoeker verzadigd na het luisteren van slechts één nummer.

 

Voor het eerst deze festivalavond word je ook niet gedwongen te blijven. Parallel aan Smith staan in het Patronaat Café de Utrechtse heren van The Yearlings klaar voor een sessie met dansbare alt-country. En er wordt ook daadwerkelijk gedanst, een verademing voor een Nederlandse popzaal. Waar het in Amerika de normaalste zaak is om bij aanvang van de muziek een danspartner te zoeken, zijn wij Nederlands vaak iets gereserveerder.

Bij de Lagunitas bar is het vanavond het gezelligst, er worden tal van verhalen en muzikale discussies gehouden onder het genot van IPA’tjes. Zo wordt het stemgeluid van American Country Award winnares Kacey Musgraves bediscussieerd, en ontvangt het album 'reboot' van Brooks en Dun zijn eerste recensies. Iets verderop kan je een zeefdruk kopen van de eventposter met prachtig artwork. Jammer genoeg is er alleen niets te eten te halen op deze editie, wat ertoe leidt dat het hongerige publiek de dichtstbijzijnde shoarmazaak bezoekt en delen van de shows mist.

 

Bij aanvang van het optreden van The Brother Brothers is het even twee keer knipperen met de ogen: zie ik dubbel? De tweelingbroers, Adam en David, zijn niet uit elkaar te halen, en ook qua stemgeluid hebben ze veel van elkaar weg. Een harmonischere samenzang bestaat er niet. De meeslepende vioolmuziek en dromerige songteksten zorgen voor een warm en knus gevoel in het publiek. Net als Nicole Atkins doet het geluid van de heren je denken aan acts uit de jaren 60s, poetische folkmuziek met een retro spin à la Simon and Garfunkel. Een waardige afsluiter van een avond met ups en down.