EP release party van BUG zorgt voor swingend Halloween EP release party van BUG zorgt voor swingend Halloween

Black Monsoon bijt het spits af als eerste optreden. De drie in zwart geklede Jacky (gitarist en vocals), Marjolijn (drummer) en Teun (gitarist en vocals) openen met een wat rustig ogend nummer. Schijn bedriegt echter en er ontstaat een crescendo die eindigt met een rauwe ruige instrumental waar het hartje van menig Sonic Youth fan sneller van gaat kloppen. Het publiek drijft mee en gaat op in de melancholische vocals en ruwe instrumentals. Black Monsoon zet gelijk de toon van de avond neer: het wordt een avond vol passie en nostalgie naar garage rock. Met de opvolgende tracks laat Black Monsoon zien dat ze ruwe coupletten neer kunnen zetten die tegelijkertijd heel rustig en gecontroleerd aanvoelen. Dit is dan ook wat het geluid van Black Monsoon definieert: gecontroleerde chaos die je toch elke keer weet te overdonderen.

Na ongeveer 20 minuten spelen lijkt de band zich nu echt thuis te voelen op het podium en dit is te merken aan de energierijke melodieën die volgen. Zo volgt er een punk nummer waar het publiek vol enthousiasme op reageert. De band gaat los en met name bij het drumwerk kun je de energie merken. Het is dan ook geen wonder dat de gitarist als grapje aan de drummer vraagt “Gaat het nog?’’ waarna de drummer vol energie en nuchter reageert met ‘’oh ja hoor!’’. Black Monsoon sluit af met het nummer ‘Jabberwocky’. Het in je hoofd blijven zittende refrein galmt door de zaal van OCCII, een goede afsluiter van een veel belovende eerste act van de avond.

De volgende band die het podium mag betreden is Labasheeda, een Amsterdamse art-punk band die pop melodieën mengt met pedalen die het geluid vervormen tot intelligente rock muziek. Bij de soundcheck zien we hoe Saskia van der Giessen, gitarist en vocalist, haar viool stemt. Dit smacht naar meer en de zaal kan dan ook niet wachten tot de viool te horen klinkt. Echter, helaas voor het publiek, begint de band niet met de viool. Daarentegen zorgen de vervormde riffs van de gitaren er wel voor dat de eerste voetjes van de vloer komen bij het publiek. Het is lastig de muziek van Labasheeda specifiek te definiëren. De gitaar melodieën in het nummer ‘’Head’’ hebben duidelijk iets weg van de postrock beweging van bands zoals Slint. De vocals zijn daarbij dan wel heel anders dan bij postrock. Zo doet het zangwerk denken aan een wat duisterde Kate Bush wat goed aanslaat bij de instrumentalen. Het geeft de mensen in de zaal een unieke ervaring maar tegelijkertijd weet eigenlijk niemand hoe je erop moet dansen.

Dit verandert allemaal wanneer de strijkstok voor de viool gepakt wordt. Het publiek wordt razend enthousiast en kan niet wachten op de klanken van dit instrument. Het nummer begint rustig en de viool is amper te horen over de basslines en vervormde gitaargeluiden. Gelukkig wordt de viool al snel harder afgestemd door de technici en is de viool duidelijk te horen. Als het refrein begint barst het publiek helemaal los. De viool wordt ingezet als een volwaardig rockinstrument en tilt de complexe melodieën naar een nieuw niveau. Zangeres en violiste Saskia gaat helemaal in op de muziek en neemt het publiek mee met haar energieke houding. De vloeiende ondertoon van de viool dreunt door de versterkers en de eerste moshpit breekt open. De sfeer zit er goed in en de danspasjes van de bezoekers doen denken aan de 80s en 90s punk tijden. Er wordt niet nagedacht over hoe er wordt gedanst maar de energie van de muziek leidt. Na het laatste nummer benoemt de band dat ze bezig zijn met een nieuwe LP genaamd Status Seeking. Zij willen dit project realiseren door middel van een ‘crowdfund’ opzet. In ieder geval genoeg om op te verheugen met deze unieke art-punk band.

En dan is het tijd voor de mannen van BUG waar dit concert allemaal om draait. Na een korte aankondiging begint de band met spelen van een psychrock-achtige intro. Met de energie nog in de voetjes van de vorige bands zit de sfeer er goed in en verlangt het publiek gelijk naar meer. BUG levert dan ook gelijk meer wanneer de intro omslaat in een psychedelisch rockmanifest met een heerlijke ruige ondertoon. Na twee veelbelovende nummers horen we de openingstrack  ‘Tongue’ van de nieuwe EP, deze kwam eerder al uit als single uit op Spotify. Met dit nummer weten ze gelijk het iconische geluid van de nieuwe EP te karaktiseren: Rauwe stoner-rock met verslavende melodieën waar je simpelweg niet op stil kunt blijven staan. Als een soort muur die op je afkomt blaast BUG het publiek omver. Het is dan ook geen wonder dat de moshpit gelijk weer openbarst. De lange haren vliegen in het rond en waarna BUG klaar is met het nummer schreeuwt iemand uit het publiek: “Nog een liedje!’’.

Al denk je bij de naam BUG al snel aan een insect, is het al snel duidelijk dat BUG zichzelf goed staande kan houden.  De afwisseling van kalme en ruige riffs zorgen voor een goede dynamiek in de nummers. De kalme stukjes zorgen voor een stilte in de storm die vervolgens weer compleet losbarst waarin je niets andere kan doen dan meegaan met de rauwe sound van MILK. Het is deze mix van afwisseling die zorgt voor een goede balans. Je verwacht het niet maar BUG doet er nog een schepje bovenop en slaat de punk lade open. Snel, ruig en hard lijkt de basis te zijn van de nummers die volgen. Dat de moshpit verdubbelt in grootte is dan ook geen wonder. Het publiek gaat in op de energie die zanger Vincent de zaal in schreeuwt. Het laatste nummer wordt aangekondigd en mensen kijken verward om zich heen ‘’Nu al?’’. Ook hier gaat het publiek wederom los en lijkt de EP veel indruk gemaakt te hebben op de feestgangers. Nadat de band het podium aftreed wordt er hard geklapt en gevraagd naar meer. Een encore is niet meer uit te sluiten nu. Na ongeveer twee minuten betreedt BUG het podium dan ook opnieuw. Het nummer ‘Nirwana’ start en nog een keer gaat het publiek los. De naam van het nummer zegt het eigenlijk al maar Nirvana is een duidelijke inspiratiebron voor de heren van BUG. In de slotfase van het concert oogt BUG nog steeds energiek en behoudt de interesse van het publiek. Voor de band ziet het er goed uit want OCCII hebben ze in ieder geval al om kunnen toveren tot een plek waar 90s grunge herbeleefd kon worden. Ook is de band geselecteerd als een van de 30 acts voor de Never Mind The Hype popronde.