Ontspannen maar pittige soul van Myles Sanko smaakt naar meer

Britse soulartiest windt het publiek moeiteloos om zijn vinger

Job Boas ,

Myles Sanko kwam vorig jaar met een sterk debuutalbum op de proppen dat herinnert aan de soulklassiekers van weleer. Ook live staat Sanko z’n mannetje, zo blijkt vanavond in Patronaat.

Sherry Dyanne
Opener van de avond is Sherry Dyanne, die onder begeleiding van gitarist Azim Inami het publiek opwarmt. Hoewel ze laat voor een carrière in de muziek koos, timmert de Amsterdamse soul- en jazz-zangeres alweer even aan de weg. De twee spelen een speelse en ontspannen set waarbij naast eigen materiaal een aantal soulklassiekers voorbij komen.

Ondanks een prima optreden zijn de liedjes een tikkeltje veilig en weinig verrassend. Daar lijkt het publiek niet om te malen. De soepele stem van Sherry in combinatie met het fijnzinnige spel van Inami zorgt voor een aangenaam sfeertje in de Patronaat.

Myles Sanko
Vervolgens is het de beurt aan Myles Sanko. Zijn debuutalbum Forever Dreaming heeft een jaren zestig en zeventig sound in een hedendaags jasje. Op subtiele wijze wordt jazz en blues toegevoegd. Maar in tegenstelling tot veel hedendaagse soulplaten onthoudt Sanko zich van overdreven geaffecteerde zang of excessieve instrumentatie. Het is een overwegend ingetogen maar ook pittig swingend album.

Deze sound zet Sanko live voort. Als de strak in het pak gestoken muzikanten het podium betreden, wordt direct de toon gezet met het aanstekelijke High on You. Geen half werk hier. Elke noot is raak en laat zien dat de band de authentieke soul tot in de puntjes beheerst. Dat direct de voetjes van de vloer gaan, is dan ook onvermijdelijk.

Aan Sanko als frontman heb je dan ook een goede. Hij weet het publiek als geen ander te bespelen en heeft de toeschouwers, met name de dames, al snel aan zijn voeten liggen.

Bij tijd en wijle zijn de arrangementen dik aangezet, maar meestal is de begeleiding ontspannen en subtiel. Uptempo nummers worden prettig afgewisseld met ingetogen werk. Op die momenten gebeurt er in instrumentaal opzicht een boel interessants en valt met name de jazzy inslag op.

Myles Sanko blinkt tijdens het ingetogen werk uit met rake uithalen. Soms wat gelikt, maar altijd vol soul. Resultaat is dat de show nergens inzakt en eigenlijk voortdurend op een hoog niveau blijft. De band weet de aandacht continue vast te houden.

Met slechts een EP en een langspeler op zak wordt toch een show van ruim twee uur neergezet. Daar draagt een ietwat lange toegift aan bij, waar alle muzikanten de gelegenheid krijgen hun kunstje te tonen. Ook worden een aantal sterke covers uitgevoerd. Hard to Handle, Take Me to the River en Lovely Day: ze passen perfect tussen het eigen materiaal. Of Myles Sanko een klassieker van dergelijk formaat weet te produceren is afwachten. Het werk van vanavond smaakt in ieder geval naar meer.

Myles Sanko in Patronaat