Bij de eerste gespeelde tonen valt meteen op hoe overheersend de basgitaar is. De harde bas zorgt ervoor dat gitarist Michiel Claessens een zeer marginale rol heeft. Dit ligt misschien ook een beetje aan zijn eigen spel: op één moment na speelt hij standaard achtergrondakkoordjes. Gelukkig zorgt Tijn Driessen met zijn synths nog voor de nodige melodie. Doordat zijn pianospel echter wordt opgezwolgen door de alsmaar voortstuwende bas, zet Staton hier toch vooral een eentonig en dof geluid neer.

Zangeres Laura Mol is als vrouw natuurlijk de blikvanger van Staton, maar daarnaast heeft ze ook duidelijk zangtalent. Ze heeft een mooie heldere stem, maar dit is tijdens het grootste deel van het optreden helaas niet merkbaar. Bijna constant vervalt Mol in geforceerde en weinig geslaagde pogingen om een rauw randje aan haar stem toe te voegen. Dit is jammer, want ze heeft wel degelijk het talent om vocaal gezien een goede performance neer te zetten.

De band verdient echter vooral respect vanavond. Het podiumcafé van De Vorstin is namelijk voor drie kwart leeg: er zijn zeker niet meer dan vijftig mensen in de zaal. Staton trekt zich hier weinig van aan en speelt met veel enthousiasme en overgave. Zangeres Mol doet regelmatig een poging om het publiek mee te krijgen, en slaagt hier naar omstandigheden ook in.

Het moge duidelijk zijn dat Staton muzikaal gezien nog een lange weg te gaan heeft. Daarna zal de band ook nog een hele kluif hebben aan het opbouwen van een publiek. De gedrevenheid in combinatie met het talent van Mol zou er toch wel eens voor kunnen zorgen dat we nog van deze band gaan horen.