Money, it's a crime
De avond wordt dus begonnen met een wat sombere boodschap: De Rob Acda Award heeft financiële zorgen. Om daar wat aan te doen is een loterij georganiseerd, met als hoofdprijs een echte Jack Daniels-gitaar. Wat het whiskeymerk met gitaren van doen heeft blijft ongewis, maar duidelijk is wel dat de organisatie met een mengelmoes van giften en sponsoring op de been probeert te blijven.
Baptist wint veelzijdige Rob Acda-finale
Rob Acda Award in financiële nood
Al jarenlang geeft de Rob Acda Award Haarlems talent een zet in de goede richting. Afgelopen vrijdag vond in Patronaat de finale plaats van alweer de achttiende editie. Het beloofde vooraf een gevarieerde finale te worden, met vijf bands in de genres electronic, grunge, (pop)punk en nederbiet. Het zou volgens presentator Paul Peter 'PP' Fischer ook zomaar eens de laatste editie kunnen zijn: "het spook van de bezuinigingen laat ook de Rob Acda Award niet onberoerd", aldus een bezorgde PP.
Van toekomst naar verleden
Dat dus over de toekomst. Dan nu terug naar het heden, of eigenlijk naar het verleden. Het nederbietbandje The Mieters had pech bij het lootjestrekken: zij bijten het spits af vanavond. Niet alleen de muziek is in de sfeer van de jaren zestig, ook de kleding en de dialogen tussen de nummers door. Ludieke teksten, jaren zestig outfits, Nederlandse teksten... Het doet allemaal wel heel erg denken aan The Kik, alleen The Mieters klinken iets rauwer. Vermakelijk is het zeker, maar of Nederland zit te wachten op nog een jaren zestig gimmick, is maar de vraag.
Een heerlijk potje herrie
Nee dan de grunge van Field of Steel. De band heeft overal aan gedacht vanavond: lange haren, een Soundgarden T-shirt en het belangrijkste: genoeg gitaarriffs om Patronaat volledig aan gort te kunnen spelen. Het is ons niet helemaal duidelijk of de band een blik fans opengetrokken heeft of dat het een spontane reactie betreft, maar dat het publiek zich vermaakt staat buiten kijf. Field of Steel speelt werkelijk superstrak: doe je ogen dicht en je gelooft bijna dat je bij een optreden van Nirvana staat. Het enige dat je eraan doet herinneren dat het niet Nirvana is die op het podium staat, is de soms wat rammelende zang. Kurt Cobain hoeft dus nog niet te vrezen overklast te worden, maar vast staat wel dat dit een band is om in de gaten te houden.
De Nederlandse Paramore
Weer iets heel anders is de poppunk van Who vs Who. De band kan het beste omschreven worden als de Nederlandse Paramore, een inspiratiebron waar de band zich dan ook totaal niet voor schaamt. Groot pluspunt van Who vs Who is dat zangeres Ilah van der Haas zowel de energie als het charisma van een popidool heeft. Vocaal gezien moet ze nog wel wat groeien: Van der Haas zingt erg geforceerd, waardoor haar vocale bereik verre van constant is. Het verbaast ons dan ook niet als ze tegen het einde meldt zich schor geschreeuwd te hebben. Het geeft allemaal niet, want Who vs Who zorgt ervoor dat we allemaal even emo zouden willen zijn vanavond. Van de winnaar verwachten we echter wel wat meer originaliteit.
Blote mannen
En originaliteit krijgen we. "Dit is niet voor tere zieltjes. Onder de twaalf jaar is meekijken gewenst", kondigt PP de heren van Orgaanklap aan. Daar is weinig van gelogen, want niet veel later staan er drie halfnaakte mannen op het podium. Of eigenlijk driekwart naakt: Orgaanklap doet een onvervalst LMFAO'tje vanavond. Het is werkelijk een hilarisch schouwspel. Om je enig idee te geven van de mate van meligheid van deze band: de band beschrijft zichzelf als "eigentijdse frisse progressieve power indie alternative vernieuwende progressive in een nieuw eigentijds jasje". En dan doodleuk punk spelen dus. Hoogtepunt van de show is als de gitarist zijn gitaar bespeelt terwijl hij op de nek van de zanger zit. Door alle hilariteit zou je bijna vergeten dat Orgaanklap muziek maakt. Daar wringt hem juist de schoen: de mannen zijn prima cabaretiers, maar muzikaal gezien is het optreden erg eentonig. Bovendien is de zang bijna het gehele optreden lang niet te verstaan door het eenzijdige gitaargeweld. Als je zin hebt in een potje pure meligheid zit je goed bij Orgaanklap, maar muzikaal is het helaas niet zo interessant.
"Electronic live music"
Het optreden waar het meest naar uit wordt gekeken is van Baptist. Het duo maakt sfeervolle en tegendraadse electronic dat af en toe toch verrassend dansbaar is. Het is eigenlijk jammer dat het duo het nodig vindt om veel live te doen. Een saxofoon erbij is leuk, maar als het instrument minutenlang in het middelpunt staat, gaat het toch aanvoelen als een emotioneel trucje. Hetzelfde geldt eigenlijk voor het studentenkoor. Het doet ons vermoeden dat Baptist onzeker is over eigen kunnen. Helemaal niet nodig, want de elektronische stukken van het duo zelf zijn juist het sterkst. Het is daarom ook jammer dat Baptist nauwelijks veertig minuten de tijd krijgt. Dit is geen act die in vijf minuten overtuigt, maar eentje die je langzaam betovert met zijn mooie geluiden. We zouden Baptist graag nog eens zien, maar dan met minder gastartiesten en meer speeltijd.
En dan maar wachten, lang wachten
Nadat de vijf bands zich aan een strak tijdschema moesten houden, verwacht je dat de prijsuitreiking snel volgt. Maar niets van dat al: het duurt maar liefst drie kwartier voordat de jury eruit is. De bekendmaking van de winnaar wordt vervolgens ook gerekt op een Idols-waardige manier. Na een half uur is het publiek het zat: "we komen niet voor jou!" en "je staat al een half uur te lullen man!", wordt vanuit het publiek naar het hoofd van presentator PP geslingerd. Moraal van het verhaal: Baptist wint zowel de jury- als de publieksprijs. Terecht, want het duo is zonder twijfel de publiekslieveling van de avond.
Deze Rob Acda Award laat ons weer zien dat er genoeg talent rondloopt in Haarlem en omstreken. We hopen dat beste act van de avond Baptist erin zal slagen om landelijk door te breken (lees: opgepikt te worden door 3fm), want het is een bijzonder duo dat ongetwijfeld nog veel kan groeien.