Voor de vaak toch wel zwaarmoedige folkmuziek van Caplan is The Black Atlantic wel een wat lichtvoetig voorprogramma. Het Groningse bandje speelt vermakelijke indiefolk, maar hun muziek weet niet echt te beklijven. De nummers kabbelen rustig voort, zonder dat er ook maar iets spannends gebeurt. Voor de bandleden geldt helaas hetzelfde: enige vorm van passie is alleen tijdens de laatste twee nummers te bespeuren. Daarnaast is het vocale bereik van zanger Geert van der Velde ook niet bepaald constant te noemen. Folk kan snel heel mooi zijn, maar ook snel heel saai. Het optreden van The Black Atlantic neigt helaas naar het tweede.
Ben Caplan is verre van een karikatuur
Eenzame baardmans weet Patronaat ruim een uur te boeien
Boven in de grote zaal van Patronaat speelde afgelopen zondag een Beatles tributeband. Wij kwamen echter voor 'the real thing' en gingen letterlijk underground in de kleine zaal. Niemand minder dan Ben Caplan gaf daar een solo-optreden. Het voorprogramma werd verzorgd door de Nederlandse band The Black Atlantic.
Ben Caplan heeft eigenlijk al gewonnen als hij het podium oploopt. Met zijn imposante baard en lange haar heeft hij alle aandacht nog voordat hij begint met zingen. Natuurlijk, er is beweerd dat de man slechts een karikatuur is van een oude folkzanger, maar wij ervaren het heel anders vanavond. Caplans doorleefde stem, die ons doet vermoeden dat de pas 26-jarige Canadees nu al meer alcohol tot zich heeft genomen dan Charlie Sheen en André Hazes bij elkaar, is genoeg om ons te overtuigen van zijn oprechtheid. De rasperige manier van zingen is geen trucje om het geheel dramatischer over te laten komen, want tot onze verrassing praat hij met precies diezelfde rauwheid in zijn stem.
Zijn doorleefde stem is eigenlijk bij voorbaat al grappig, maar dan blijkt ook nog dat Caplan over een flinke dosis humor beschikt. Met zijn grote rollende ogen en vaak niet al te subtiele grappen, weet hij de lachers op zijn hand te krijgen. Hij vertelt dat over de vluchtstrook rijden geen goed idee is en dat Duitse politieagenten bovendien geen humor hebben. Ook vindt hij Haarlem leuker dan "the American Harlem": "daar word ik altijd in elkaar geslagen. Geintje hoor, Harlem!" Caplan neemt de halve wereld in de maling, maar doet dat op zo'n innemende wijze, dat iedereen hem minstens een glimlach gunt.
Maar echt, Caplan zou het niet slecht doen als stand-up comedian. En toch, we zijn vanavond natuurlijk gekomen voor de muziek. Als blijkt dat hij echt helemaal alleen op het podium staat schrikken we even, maar onze twijfels verdwijnen al snel als sneeuw voor de zon. De man weet met sterk songmateriaal, een rauwe stem, een gitaar en een keyboard meer dan een uur lang te boeien. Het grote contrast tussen de melancholische liedjes en de stand-up comedy tussen die sombere nummers door, is wat dit optreden zo onderhoudend en veelzijdig maakt.
Het is ontzettend knap hoe Caplan in zijn eentje zo'n show weggeeft, maar toch missen we af en toe de rijke arrangementen van het studioalbum. Van balkaninvloeden is weinig te merken met alleen een gitaar en een keyboard. Volgens Caplan is zijn band The Casual Smokers "opgepakt door Poetin en in de cel bij Pussy Riot gegooid". We hopen dat hij ze daar snel uit weet te krijgen, want een nieuw album zou wat ons betreft geen kwaad kunnen. En ah toe Ben, neem je de volgende keer dan je parttime rokers mee naar Haarlem?